UltraMedica 22 732 24 86, 518 447 748

Autor: Katarzyna Stroińska

Skuteczność tabletek antykoncepcyjnych. Kiedy możesz zajść w ciążę?

Posted on by Katarzyna Stroińska

Skuteczność tabletek antykoncepcyjnych, jak pokazują statystyki, osłabia przede wszystkim brak regularności w przyjmowaniu pigułek. To najczęstsza przyczyną nieplanowanej ciąży podczas ich stosowania. Przyjrzyjmy się dokładnie, jak działają tabletki antykoncepcyjne, co wpływa negatywni ich skuteczność i co zrobić, jeśli pominiesz dawkę.

Jak działają tabletki antykoncepcyjne?

Tabletki antykoncepcyjne zawierają hormony – estrogen i/lub progestagen – które mają za zadanie zapobiegać owulacji. Oznacza to, że jajeczko nie jest uwalniane z jajnika, a bez jajeczka nie może dojść do zapłodnienia. Dodatkowo tabletki zagęszczają śluz szyjkowy, co utrudnia plemnikom dotarcie do komórki jajowej, oraz zmieniają wyściółkę macicy, co utrudnia zagnieżdżenie się zapłodnionego jajeczka.

Jaka jest skuteczność tabletek antykoncepcyjnych i od czego zależy?

To jedna z najpopularniejszych metod zapobiegania ciąży – skuteczność tabletek antykoncepcyjnych wynosi około 99% przy idealnym stosowaniu. Oznacza to, że w ciągu roku tylko 1 na 100 kobiet zajdzie w ciążę, stosując tabletki zgodnie z zaleceniami. Jednak w rzeczywistości, przy typowym stosowaniu (uwzględniając zapomniane tabletki i inne błędy), skuteczność tabletek antykoncepcyjnych spada do około 91%. Ostateczna skuteczność pigułek zależy więc głównie od regularności ich przyjmowania.

Co osłabia działanie tabletek antykoncepcyjnych?

Skuteczność tabletek antykoncepcyjnych może być osłabiona przez wiele czynników. Oto lista najczęstszych:

  • Zapomnienie o tabletce – jeśli nie przyjmiesz tabletki w wyznaczonym czasie, zwłaszcza przy jednoskładnikowych tabletkach, skuteczność ochrony przed ciążą maleje.
  • Biegunka lub wymioty – problemy żołądkowo-jelitowe mogą uniemożliwić wchłonięcie tabletki. Tabletka wchłania się zazwyczaj w ciągu 3-4 godzin od momentu jej zażycia. Jeśli w tym czasie wystąpią wymioty lub biegunka, istnieje ryzyko, że tabletka nie wchłonęła się prawidłowo. W takiej sytuacji zaleca się przyjęcie kolejnej tabletki lub dodatkowe zabezpieczenie, jak np. prezerwatywy, przez 7 dni.
  • Interakcje z lekami – niektóre leki, zwłaszcza antybiotyki czy leki przeciwpadaczkowe, mogą osłabiać działanie tabletek antykoncepcyjnych.
  • Zioła – preparaty zawierające ziele dziurawca mogą zmniejszać skuteczność antykoncepcji hormonalnej.
  • Przerwy między opakowaniami – zbyt długie przerwy między jednym a drugim opakowaniem tabletek zwiększają ryzyko owulacji i tym samym ciąży.

Leki, które mogą osłabiać działanie tabletek antykoncepcyjnych:

  • Antybiotyki – najczęściej wymienia się rifampicynę i ryfabutynę, które mogą znacząco obniżyć skuteczność tabletek antykoncepcyjnych. Do grupy ryzka należy także amoksycylina, którą znajdziemy np. w leku Duomox. Podobnie wygląda sprawa z tetracykliną, penicyliną i cefalosporyną. Dla bezpieczeństwa zaleca jest szczególna ostrożność podczas przyjmowania każdej grupy antybiotyków wraz z tabletkami antykoncepcyjnymi. Zaleca się stosowanie dodatkowego zabezpieczenia (np. prezerwatywy) podczas kuracji antybiotykowej oraz 7 dni po jej zakończeniu.
  • Leki przeciwpadaczkowe, m.in. karbamazepina, fenytoina czy fenobarbital, które mogą przyspieszać metabolizm hormonów.
  • Leki na HIV. Niektóre leki stosowane w terapii antyretrowirusowej mogą obniżać poziom hormonów antykoncepcyjnych.
  • Leki stosowane w leczeniu grzybic jak np. gryzeofulwina.
  • Leki immunosupresyjne, np. takrolimus, mogą wchodzić w interakcje z antykoncepcją hormonalną.
  • Leki przeczyszczające – intensywna biegunka zaburza wchłanianie hormonów.

Pytacie często o paracetamol czy ibuprofen – żaden z tych leków nie ma wpływu na skuteczność tabletek antykoncepcyjnych, więc można je bezpiecznie stosować.

Po jakim czasie działają tabletki antykoncepcyjne?

Tabletki dwuskładnikowe zaczynają działać niemal natychmiast, jeśli zostaną zażyte w pierwszym dniu cyklu menstruacyjnego. Jeśli rozpoczniesz ich stosowanie w innym dniu cyklu, pełną ochronę uzyskasz po około 7 dniach. W przypadku jednoskładnikowych tabletek antykoncepcyjnych ochrona powinna rozpocząć się po 48 godzinach, ale zawsze warto skonsultować się z lekarzem ginekologiem w sprawie dodatkowej metody zabezpieczenia na początek.

Pominięcie tabletki antykoncepcyjnej – co robić?

Jeśli zapomnisz o przyjęciu tabletki, postępuj zgodnie z instrukcjami zawartymi w ulotce dołączonej do leku. Ogólne zasady są takie:

  • Jeśli minęło mniej niż 12 godzin – zażyj tabletkę jak najszybciej, a potem kontynuuj przyjmowanie kolejnych zgodnie z harmonogramem. Ochrona nie powinna zostać osłabiona.
  • Jeśli minęło więcej niż 12 godzin – istnieje ryzyko zmniejszenia skuteczności, szczególnie w przypadku jednoskładnikowych tabletek. W takim przypadku warto stosować dodatkową metodę antykoncepcji (np. prezerwatywy) przez kolejny tydzień.

Tabletki antykoncepcyjne – brak okresu w czasie przerwy

Brak krwawienia z odstawienia w czasie przerwy między kolejnymi opakowaniami tabletek może wywołać niepokój, jednak oznacza to automatyczni ciąży. Jeśli pominięcie krwawienia zdarza się sporadycznie, nie ma powodu do obaw, jednak warto skonsultować się z lekarzem, jeśli sytuacja powtarza się często.

Zaszłam w ciążę biorąc tabletki antykoncepcyjne – czy to możliwe?

Niestety – jeżeli przyjmowałaś tabletki nieregularnie lub doszło do interakcji z innymi lekami, istnieje ryzyko zajścia w ciążę. Zrób test ciążowy po około dwóch tygodniach od pominięcia tabletki lub od wystąpienia objawów wskazujących na ciążę. Objawy ciąży mogą pojawić się nawet podczas stosowania tabletek antykoncepcyjnych. Są to

  • brak miesiączki lub plamienia,
  • nudności,
  • bolesność piersi,
  • zmęczenie.

Jeśli podejrzewasz ciążę, zrób test ciążowy i skonsultuj się z lekarzem. Stosowanie tabletek we wczesnej ciąży zwykle nie jest szkodliwe dla płodu, ale natychmiast po potwierdzeniu ciąży należy zje odstawić.

Masz pytania w sprawie antykoncepcji? Nie wahaj się zadzownić. Czekamy na Ciebie 6 dni w tygodniu.

Tabletki antykoncepcyjne – to musisz wiedzieć, zanim zaczniesz korzystać

Posted on by Katarzyna Stroińska

Tabletki antykoncepcyjne są jednym z najczęściej stosowanych środków antykoncepcyjnych, ciesząc się zasłużenie dużą popularnością ze względu na swoją skuteczność. Chciałabym dziś wyjaśnić Wam kilka kluczowych kwestii, które warto rozważyć przed rozpoczęciem stosowania tabletek. To także odpowiedzi na nurtujące Was pytania, z którymi zgłaszacie się na konsultację do ginekologa.

Jak działają tabletki antykoncepcyjne?

Tabletki antykoncepcyjne mają zapobiegać owulacji, czyli uwalnianiu komórki jajowej z jajnika. Większość tabletek zawiera hormony, które „oszukują” organizm, sprawiając, że nie dochodzi do jajeczkowania. Dodatkowo tabletki wpływają na śluz szyjkowy, który staje się gęstszy, co utrudnia plemnikom przedostanie się do jajowodów. Hormony zawarte w tabletkach zmieniają także wyściółkę macicy, co utrudnia zagnieżdżenie się zapłodnionej komórki jajowej.

Tabletki antykoncepcyjne – jak je brać?

Należy przyjmować je regularnie, najlepiej o tej samej porze dnia. To bardzo ważne dla utrzymania skuteczności.

Zwykle stosuje się schemat, w którym tabletki bierze się przez 21 dni, a następnie przez 7 dni wdraża przerwę (lub stosuje się placebo), w trakcie której następuje krwawienie z odstawienia przypominające okres. Niektóre preparaty umożliwiają przedłużenie cyklu i unikanie krwawienia przez kilka miesięcy.

Czy tabletki antykoncepcyjne trzeba brać zawsze o tej samej godzinie?

Tak, regularne przyjmowanie tabletek o tej samej porze każdego dnia jest bardzo ważne, zwłaszcza w przypadku preparatów jednoskładnikowych. Muszą być one przyjmowane codziennie w bardzo zbliżonym czasie – najlepiej z dokładnością do kilku godzin, a idealnie do jednej godziny. Nawet niewielkie opóźnienie może zmniejszyć ich skuteczność.

W przypadku tabletek dwuskładnikowych elastyczność jest nieco większa. Opóźnienie do 12 godzin nie powinno wpłynąć na skuteczność antykoncepcji, ale mimo to zaleca się, aby przyjmować je o tej samej porze każdego dnia, co pomaga w utrzymaniu odpowiedniego poziomu hormonów w organizmie.

Kiedy tabletki antykoncepcyjne zaczynają działać?

To, kiedy tabletki zaczną działać, zależy od momentu rozpoczęcia ich przyjmowania:

  • Jeśli zaczniesz przyjmować tabletki dwuskładnikowe w pierwszym dniu miesiączki, ochrona antykoncepcyjna zaczyna się natychmiast. Jeżeli zaczniesz je przyjmować w innym dniu cyklu, pełna ochrona może rozpocząć się dopiero po 7 dniach, dlatego zaleca się stosowanie dodatkowej metody antykoncepcyjnej (np. prezerwatywy) przez pierwszy tydzień.
  • W przypadku tabletek jednoskładnikowych, ochrona antykoncepcyjna zaczyna się po 48 godzinach od rozpoczęcia przyjmowania tabletek, ale tylko wtedy, gdy zaczniesz je brać w pierwszych dniach cyklu. Jeśli zaczniesz później, dodatkowe zabezpieczenie może być potrzebne przez pierwsze 2-7 dni, w zależności od typu tabletek.

Co wpływa na skuteczność działania tabletek?

Skuteczność tabletek antykoncepcyjnych wynosi około 99%, jeśli są stosowane prawidłowo. Na ich działanie mogą jednak wpływać pewne czynniki, takie jak zapomnienie o przyjęciu tabletki, wymioty lub biegunka, które mogą zmniejszyć ich wchłanianie. Niektóre leki, zwłaszcza antybiotyki czy środki na padaczkę, również mogą obniżyć skuteczność antykoncepcji hormonalnej. Dlatego zawsze warto omówić z lekarzem wszelkie przyjmowane leki.

Przeczytaj także: Skuteczność tabletek antykoncepcyjnych. Kiedy możesz zajść w ciążę? 

Tabletki jednoskładnikowe – kiedy warto je wybrać?

Na rynku dostępne są różne rodzaje tabletek antykoncepcyjnych, a wybór odpowiedniego preparatu zależy od indywidualnej historii zdrowotnej i potrzeb pacjentki. Wyróżniamy przede wszystkim tabletki jednoskładnikowe oraz dwuskładnikowe. Każdy rodzaj ma swoje zalety i potencjalne wady.

Tabletki jednoskładnikowe zawierają wyłącznie hormon progestagen i są szczególnie polecane w pewnych sytuacjach:

  • Dla kobiet karmiących piersią. Progestagen nie wpływa na laktację, estrogen, który znajduje się w tabletkach dwuskładnikowych, może natomiast zmniejszać produkcję mleka.
  • Dla kobiet z problemami z układem krążenia, nadciśnieniem, dla palących papierosy (szczególnie po 35. roku życia) lub cierpiących ma migreny. Estrogeny zwiększają ryzyko powikłań naczyniowych, takich jak zakrzepy, dlatego w takich przypadkach unika się ich stosowania.
  • W przypadku działań niepożądanych związanych z estrogenem, takich jak wahania nastroju, bólami głowy, czy zwiększoną retencją wody w organizmie.
  • Dla kobiet w wieku okołomenopauzalnym, które doświadczają zmian hormonalnych, progestagen może być lepszym wyborem, aby uniknąć nadmiaru estrogenów.

Pamiętajcie jednak tabletki jednoskładnikowe mają także swoje minusy – muszą być przyjmowane bardzo regularnie, z dokładnością do godziny, aby zachować skuteczność.

Tabletki dwuskładnikowe – kiedy są odpowiednie?

Tabletki dwuskładnikowe, które zawierają zarówno estrogen, jak i progestagen, są najczęściej przepisywanym rodzajem antykoncepcji hormonalnej. Są odpowiednie dla:

  • kobiet bez problemów z ciśnieniem, niepalących, nie cierpiących na migreny z aurą ani inne schorzenia układu krążenia;
  • kobiet, które chcą zmniejszać ból i obfitość miesiączek, a także łagodzić objawy zespołu napięcia przedmiesiączkowego;
  • kobiet z trądzikiem hormonalnym, bowiem estrogen pomaga regulować poziom androgenów, które są odpowiedzialne za nadmierną produkcję sebum;
  • kobiet, które ptrzebują większej elastyczności w przyjmowani tabletek, w porównaniu z jednoskładnikowymi.

Czy są tabletki antykoncepcyjne bez recepty?

W Polsce tabletki antykoncepcyjne dostępne są tylko na receptę. Przed przepisaniem antykoncepcji lekarz przeprowadza szczegółowy wywiad oraz, jeśli to konieczne, zaleca badania, aby wykluczyć przeciwwskazania. Regularne kontrole u ginekologa są ważne, aby monitorować reakcję organizmu na antykoncepcję hormonalną.

Tabletki antykoncepcyjne – skutki uboczne

Jak każdy lek, tabletki antykoncepcyjne mogą wywoływać skutki uboczne. Najczęściej zgłaszane są nudności, ból głowy, wahania nastroju, tkliwość piersi, a czasem zmiany w wadze ciała. U niektórych kobiet mogą wystąpić plamienia międzymiesiączkowe, szczególnie na początku stosowania tabletek.

Objawy niepożądane często mijają po kilku tygodniach lub miesiącach, gdy organizm przyzwyczaja się do zmian hormonalnych. Większość z tych objawów ustępuje w ciągu 2-3 miesięcy. Jeśli jednak dolegliwości utrzymują się dłużej lub są szczególnie uciążliwe, warto skonsultować się z lekarzem, aby rozważyć zmianę preparatu.

Czy tabletki antykoncepcyjne są szkodliwe?

Tabletki antykoncepcyjne są generalnie bezpieczne dla większości kobiet, ale jak każdy lek, mogą wiązać się z pewnymi ryzykami. U niektórych kobiet mogą zwiększać ryzyko zakrzepów krwi, nadciśnienia czy problemów z wątrobą, szczególnie w przypadku palenia papierosów, otyłości lub istniejących chorób układu krążenia. Dlatego przed rozpoczęciem antykoncepcji hormonalnej lekarz przeprowadza wywiad zdrowotny, aby wykluczyć przeciwwskazania.

Warto jednocześnie pamiętać, że tabletki antykoncepcyjne mają też pozytywne skutki zdrowotne, takie jak zmniejszenie ryzyka raka jajnika i macicy oraz łagodzenie objawów związanych z bolesnymi miesiączkami czy trądzikiem.

Tabletki antykoncepcyjne – jakie to koszty na miesiąc?

Cena tabletek antykoncepcyjnych zależy od konkretnego preparatu. Zazwyczaj koszty wahają się od 20 do maksymalnie 60 zł za miesięczną dawkę, ale niektóre specjalistyczne preparaty mogą być droższe. Należy także wziąć pod uwagę koszt regularnych wizyt u ginekologa.

Czy są tabletki antykoncepcyjne dla mężczyzn?

Obecnie na rynku nie ma dostępnych tabletek antykoncepcyjnych dla mężczyzn. Trwają jednak badania nad opracowaniem skutecznych i bezpiecznych metod antykoncepcji hormonalnej dla panów, jednak na chwilę obecną to kobiety mają do dyspozycji szeroki wachlarz metod antykoncepcji hormonalnej.

Tabletki antykoncepcyjne a ciąża

Pigułki antykoncepcyjne są bardzo skuteczne w zapobieganiu ciąży, jednak jeśli dojdzie do zajścia w ciążę podczas ich stosowania, należy natychmiast je odstawić i skonsultować się z lekarzem. Tabletki nie wywołują poronienia, jednak ich dalsze przyjmowanie po zajściu w ciążę nie jest zalecane.

Czy alkohol wpływa na skuteczność tabletki?

Alkohol w umiarkowanych ilościach nie wpływa na skuteczność tabletek antykoncepcyjnych. Nadmierne spożycie alkoholu może jednak powodować wymioty lub biegunkę, co może zmniejszyć wchłanianie tabletki i tym samym jej skuteczność.

Tabletki antykoncepcyjne – okres i plamienia

Podczas stosowania tabletek antykoncepcyjnych okres staje się bardziej regularny i często mniej bolesny. To ogromna zaleta tej metody antykoncepcji. W trakcie przerwy w przyjmowaniu tabletek pojawia się tzw. krwawienie z odstawienia, które często jest mniej obfite niż tradycyjna miesiączka. Na początku stosowania tabletek, zwłaszcza w pierwszych 3 miesiącach, mogą także występować plamienia międzymiesiączkowe. To normalne zjawisko. Jeśli jednak plamienia się utrzymują, warto skonsultować się z lekarzem, który może zaproponować zmianę preparatu.

Tabletki antykoncepcyjne na trądzik

Tabletki dwuskładnikowe mogą być stosowane również jako lek na trądzik, szczególnie u kobiet, u których problemy skórne są związane z wahaniami hormonalnymi. Estrogen zawarty w tych tabletkach pomaga regulować gospodarkę hormonalną i tym samym poprawiać stan cery.

Czy od tabletek antykoncepcyjnych się tyje?

Przyrost masy ciała to jeden z najczęściej zgłaszanych obaw wśród pacjentek rozpoczynających stosowanie tabletek. Tabletki antykoncepcyjne same w sobie nie powodują tycia, jednak mogą wpływać na zatrzymywanie wody w organizmie. Dobrze dobrane tabletki nie powinny powodować zauważalnych zmian w wadze.

Pamiętaj! Decyzja o wyborze tabletek antykoncepcyjnych jako bezpiecznego i skutecznego środka zapobiegajacego ciąży powinna być oparta na Twoim stanie zdrowia i stylu życia. Ważne kwestie, które należy omówić z lekarzem, to:

  • historia zdrowotna – szczególnie, jeśli masz w rodzinie historię chorób układu krążenia, zakrzepów krwi, zawałów serca czy udarów;
  • twój tryb życia – jeśli karmisz piersią, masz nieregularny harmonogram dnia lub często zapominasz o przyjmowaniu leków;
  • plany macierzyńskie – jeśli myślisz o macierzyństwie w niedługim czasie, lekarz może pomóc wybrać preparat, który pozwoli ci na łatwe zakończenie antykoncepcji i szybki powrót do płodności.

Każda kobieta reaguje inaczej na antykoncepcję hormonalną, dlatego kluczowe jest dobranie preparatu, który będzie nie tylko skuteczny, ale także komfortowy i bezpieczny. Regularne konsultacje z lekarzem są niezbędne, aby monitorować reakcję organizmu na antykoncepcję i dostosowywać jej użycie w miarę potrzeb.

Dr Agnieszka Osińska

Ciąża pozamaciczna – nietypowe objawy, które powinny zaniepokoić

Posted on by Katarzyna Stroińska

Ciąża pozamaciczna – jak ją rozpoznać? Jako ginekolog spotykam się z różnymi przypadkami ciąż, w tym także niestety ciąż pozamacicznych. To poważna sytuacja, która może stanowić zagrożenie dla zdrowia i życia kobiety, dlatego warto wiedzieć, jakie objawy mogą na nią wskazywać i kiedy natychmiast zgłosić się do lekarza.

Co to jest ciąża pozamaciczna?

Ciąża pozamaciczna (zwana również ektopową) powstaje, kiedy zapłodniona komórka jajowa nie zagnieżdża się w macicy, jak ma to miejsce w przypadku prawidłowej ciąży. Zamiast tego, zarodek najczęściej rozwija się w jajowodzie, rzadziej w jajniku, szyjce macicy lub jamie brzusznej. Taka ciąża nie ma szans na prawidłowy rozwój i jest poważnym zagrożeniem dla zdrowia kobiety.

Jak dochodzi do powstania ciąży pozamacicznej?

Do ciąży pozamacicznej dochodzi, gdy zapłodniona komórka jajowa nie dotrze do macicy. Często przyczyną jest uszkodzenie jajowodu, które może wynikać z wcześniejszych infekcji, stanów zapalnych, blizn po operacjach lub endometriozy. Czasem jednak trudno jednoznacznie wskazać przyczynę. Ciąża pozamaciczna nie jest bardzo częstym zjawiskiem, stanowi bowiem około 1-2% wszystkich ciąż. Co ważne – ryzyko wzrasta u kobiet, które miały problemy z płodnością, stosowały metody zapłodnienia pozaustrojowego, lub przeszły operacje w obrębie jamy brzusznej.

Typowe i nietypowe objawy ciąży pozamacicznej, czyli co powinno zaniepokoić?

Typowe objawy ciąży pozamacicznej są podobne do tych, które występują w początkowej fazie każdej ciąży. To między innymi brak miesiączki, pozytywny test ciążowy, a czasem także mdłości. Jednak pojawiają się też charakterystyczne sygnały, które mogą sugerować, że coś jest nie tak:

  • silny, jednostronny ból brzucha, który z czasem może się nasilać;
  • krwawienie lub plamienie z dróg rodnych;
  • zawroty głowy, omdlenia.

Nietypowe objawy mogą być trudniejsze do rozpoznania, zwłaszcza jeśli nie są bardzo nasilone. Kobiety zgłaszają czasem ból barków, który wynika z podrażnienia nerwu przeponowego (jest to efekt krwawienia wewnętrznego). Czasem ból brzucha jest lekki, nie daje wyraźnych, niepokojących sygnałów, że coś jest nie tak, co może opóźniać diagnozę. Dlatego każdy ból brzucha, który pojawi się przy jednoczesnym opóźnieniu miesiączki, a także wszelkie nietypowe krwawienia, należy skonsultować z lekarzem.

Kiedy pojawiają się pierwsze objawy ciąży pozamacicznej?

Pierwsze objawy mogą pojawić się między 4. a 12. tygodniem ciąży. Najczęściej są to bóle w podbrzuszu i krwawienia, które mogą być mylone z nieprawidłową miesiączką. Dlatego warto zwracać uwagę na wszelkie nietypowe symptomy i nie lekceważyć nawet lekkiego krwawienia w początkowych tygodniach ciąży.

Co zrobić, jeśli podejrzewamy ciążę pozamaciczną?

Jeśli masz podejrzenia, że coś może być nie tak, przede wszystkim nie zwlekaj z wizytą u lekarza. Szybka reakcja jest kluczowa, ponieważ w przypadku pęknięcia jajowodu może dojść do groźnego dla życia krwawienia wewnętrznego. Zgłoś się na konsultację szczególnie, jeśli masz pozytywny test ciążowy, a jednocześnie odczuwasz ból brzucha lub masz krwawienie.

Jak diagnozuje się ciążę pozamaciczną?

Przede wszystkim ginekolog wykona badanie USG. Na wczesnym etapie ciąży ektopowej nie zawsze widać zarodek poza macicą, ale specjalista może ocenić, czy ciąża rozwija się prawidłowo w macicy.

Oprócz tego, na nieprawidłowości może wskazywać poziom hormonu beta-hCG (hormonu ciążowego) we krwi. W normalnej ciąży stężenie beta-hCG powinno się podwajać co 48-72 godziny, szczególnie w pierwszych tygodniach. Natomiast w ciąży pozamacicznej wzrost beta-hCG jest zazwyczaj wolniejszy. Wartość beta-hCG poniżej 1500-2000 mIU/ml, przy braku widocznej ciąży w macicy podczas badania USG, może wzbudzać podejrzenie ciąży ektopowej.

W przypadku podejrzenia ciąży pozamacicznej, lekarz może także wykonać laparoskopię – mało inwazyjne badanie, które pozwala bezpośrednio ocenić stan narządów rodnych.

Co zrobi lekarz, jeśli stwierdzi ciążę pozamaciczną?

Jeśli diagnoza potwierdzi, że ciąża rozwija się poza macicą, lekarz może zaproponować kilka opcji postępowania, zależnie od stanu pacjentki. W początkowych stadiach czasem możliwe jest leczenie farmakologiczne, które powoduje zatrzymanie rozwoju ciąży i jej wchłonięcie przez organizm. Jeśli ciąża pozamaciczna jest bardziej zaawansowana, konieczna może być interwencja chirurgiczna, najczęściej laparoskopowa, która polega na usunięciu zarodka.

Ciąża pozamaciczna to poważna, ale stosunkowo rzadka komplikacja. Kluczowe jest szybkie rozpoznanie i odpowiednie leczenie, aby uniknąć poważniejszych powikłań zdrowotnych. Pamiętaj! Warto słuchać swojego ciała i nie bagatelizować nietypowych objawów.

Agnieszka Osińska, specjalista ginekolog, endokrynolog

Dni płodne – jak je rozpoznać i dobrze obliczyć?

Posted on by Katarzyna Stroińska

Dni płodne to czas w cyklu menstruacyjnym, kiedy kobieta ma największe szanse na zajście w ciążę. Ciekawostką jest jednak, że statystycznie tylko 20-25% kobiet w wieku rozrodczym zachodzi w ciążę w trakcie jednego cyklu. Owulacja to zaledwie 24 godziny, kiedy jajeczko jest gotowe do zapłodnienia. W 70% przypadków, ciąża następuje po kilku miesiącach regularnych starań.

Jak rozpoznać dni płodne?

Istnieje kilka objawów, które mogą pomóc w ustaleniu, kiedy Twoje ciało jest gotowe na zapłodnienie:

  • śluz szyjkowy: przezroczysty, śliski, rozciągliwy, przypominający surowe białko jaja;
  • ból owulacyjny: delikatne bóle lub kłucie w podbrzuszu, po jednej stronie;
  • wrażliwość piersi na dotyk;
  • zwiększone libido, czyli większe zainteresowanie seksem;
  • zmiany w szyjce macicy: szyjka macicy staje się miękka, podnosi się i jest bardziej otwarta;
  • zmiany nastroju – możliwe jest odczuwanie większej energii i pozytywnego nastroju.

Zwróć uwagę przede wszystkim na śluz szyjkowy. W dni płodne staje się on bardziej obfity, przezroczysty i śliski, przypominający surowe białko jaja. To znak, że szyjka macicy przygotowuje się na przyjęcie plemników.

Przydatną podpowiedzią jest także temperatura ciała. Przed owulacją jest ona niższa, a tuż po niej wzrasta o kilka dziesiątych stopnia i pozostaje podwyższona do końca cyklu. Regularne mierzenie temperatury codziennie rano pozwala zauważyć tę subtelną różnicę.

Temperatura ciała:

  • Przed dniami płodnymi: niższa, zwykle w zakresie od 36,2°C do 36,4°C.
  • Podczas dni płodnych: wzrost temperatury o kilka dziesiątych stopnia, zazwyczaj do 36,5°C – 37,0°C, utrzymujący się do końca cyklu.

Jak oblicza się dni płodne?

Obliczanie dni płodnych można rozpocząć od śledzenia długości swojego cyklu. Średnio trwa on 28 dni, ale każda kobieta jest inna, więc Twój cykl może być dłuższy lub krótszy. Owulacja, czyli moment uwolnienia jajeczka, następuje zwykle 14 dni przed kolejną miesiączką. Jeśli Twój cykl trwa 28 dni, to owulacja powinna mieć miejsce około 14 dnia cyklu.
Aby obliczyć dni płodne, od pierwszego dnia ostatniej miesiączki odejmij 14 dni – to daje Ci orientacyjny czas owulacji. Dodaj 3-4 dni przed i po tej dacie, aby ustalić pełen okres płodny. Na przykład, jeśli masz 28-dniowy cykl, dni płodne przypadną mniej więcej między 10 a 16 dniem cyklu.

Czyli ile dni po okresie są dni płodne?

W zależności od długości cyklu dni płodne mogą pojawić się już kilka dni po zakończeniu miesiączki. Przy cyklu 28-dniowym owulacja następuje około 14. dnia, więc dni płodne mogą zacząć się już około 10. dnia cyklu. Jeśli masz krótszy cykl, na przykład 24-dniowy, owulacja może wystąpić już 10. dnia cyklu, co oznacza, że dni płodne zaczną się jeszcze wcześniej.

Kiedy na pewno nie są dni płodne?

Najmniejsze prawdopodobieństwo zajścia w ciążę występuje tuż po zakończeniu miesiączki oraz w ostatnich dniach cyklu przed kolejną miesiączką. Jednak nie jest to gwarancja – cykl każdej kobiety może się zmieniać, a owulacja może się przesunąć. Dlatego kalendarzowa metoda unikania ciąży nie jest w 100% skuteczna.

Dni płodne a miesiączka

Podczas miesiączki, kiedy organizm kobiety oczyszcza się z niezapłodnionego jajeczka i złuszczonej błony śluzowej macicy, dni płodne są najmniej prawdopodobne. Owulacja i związane z nią dni płodne mają miejsce mniej więcej w środku cyklu, więc miesiączka zwykle przypada na czas, kiedy płodność jest najniższa.

Dni płodne w czasie menopauzy

W okresie menopauzy, czyli wtedy, gdy miesiączki stają się nieregularne, a później ustają, płodność kobiety znacząco maleje. Jednak w fazie perimenopauzy, która może trwać kilka lat, owulacja i tym samym dni płodne mogą jeszcze występować, choć trudniej jest je przewidzieć. Dopiero rok po ostatniej miesiączce można uznać, że kobieta nie ma już dni płodnych.

Ile dni po wytrysku może dojść do zapłodnienia?

Plemniki mogą przeżyć w pochwie, macicy i jajowodach od 3 do nawet 5 dni po wytrysku, w sprzyjających warunkach. Oznacza to, że do zapłodnienia może dojść nawet kilka dni po stosunku, jeśli w tym czasie nastąpi owulacja, czyli uwolnienie komórki jajowej.

Aby zrozumieć to lepiej:

  • Jeśli stosunek odbył się 3 dni przed owulacją – istnieje szansa na zapłodnienie, ponieważ plemniki mogą przetrwać do momentu, kiedy komórka jajowa zostanie uwolniona.
  • Jeśli stosunek odbył się tuż przed owulacją – szansa na zapłodnienie jest bardzo wysoka, ponieważ plemniki są w stanie dotrzeć do komórki jajowej niemal natychmiast.
  • Jeśli stosunek odbył się po owulacji: szansa na zapłodnienie jest mniejsza, ponieważ komórka jajowa żyje około 12-24 godzin po owulacji, a po tym czasie plemniki nie będą miały już co zapłodnić.

Dlatego do zapłodnienia może dojść nawet do 5 dni po stosunku, w zależności od momentu owulacji w cyklu.

Stosunek w dni płodne. Co dalej?

Jeśli odbyłaś stosunek w dni płodne i nie planujesz ciąży, istnieje opcja, którą możesz rozważyć, aby zmniejszyć ryzyko zapłodnienia. Jest to pigułka dzień po. Należy ją przyjąć jak najszybciej po stosunku – najlepiej w ciągu 24 godzin, ale maksymalnie do 72 godzin. Im szybciej zostanie przyjęta, tym wyższa będzie jej skuteczność.

W razie zaniepokojenia, najlepiej jest jednak skonsultować się z lekarzem ginekologiem, który pomoże dobrać odpowiednią metodę antykoncepcji awaryjnej i ocenić dalsze kroki. Jeśli nie planujesz ciąży w najbliższym czasie, porozmawiaj z lekarzem o skutecznych metodach antykoncepcji, które będą dla Ciebie odpowiednie.

Mięśniaki macicy: 13 pytań od pacjentek, odpowiada ginekolog

Posted on by Katarzyna Stroińska

Mięśniaki macicy to jedne z z najczęstszych schorzeń ginekologicznych, występują nawet u 70% kobiet w wieku rozrodczym. Często pozostają niewykryte, ponieważ nie zawsze wywołują objawy. W większości przypadków są jednak źródłem różnych dolegliwości, które znacząco wpływają na jakość życia. Odpowiem dziś na Wasze najczęstsze pytania dotyczące tej powszechnej dolegliwości kobiecej.

Czym są mięśniaki macicy?

Mięśniaki macicy to łagodne, nienowotworowe guzy. Mięśniak wygląda jak twarda, kulista masa i może być wyczuwalny podczas badania ginekologicznego, zwłaszcza jeśli jest duży. W badaniach obrazowych mają charakterystyczny wygląd – są dobrze odgraniczone od otaczających tkanek. Mięśniaki mogą mieć różne rozmiary – od kilku milimetrów do kilkunastu centymetrów. Co ważne i co budzi najwięcej lęków – nie są to zmiany złośliwe! Przemiana mięśniaka w raka jest niezwykle rzadka – występuje to w mniej niż 1% przypadków.

Dlaczego powstają mięśniaki?

Przyczyny ich powstawania nie są do końca znane, ale istotną rolę odgrywają hormony, zwłaszcza estrogeny, oraz predyspozycje genetyczne. Jeśli w Twojej rodzinie są kobiety z przypadkami mięśniaków, jesteś niestety bardziej narażona na ich wystąpienie.

Jakie są najczęstsze objawy mięśniaków macicy?

W przypadku wielu kobiet guzy długo pozostają bezobjawowe, co pozwala im na niezakłócony wzrost. Pacjentki, u których diagnozuję mieśniaki, narzekają przez wszytkim na:

  • obfite i przedłużające się miesiączki,
  • ból w podbrzuszu lub plecach,
  • uczucie ucisku na pęcherz lub jelita,
  • częste oddawanie moczu,
  • bolesne stosunki płciowe.

Mięśniaki mogą również powodować nietypowe objawy, na przykład wzdęcia, zaparcia czy przewlekłe zmęczenie.

Jedna z moich pacjentek, pani Anna, przez wiele miesięcy ignorowała nasilające się objawy. Zauważyła, że jej miesiączki stały się bardziej obfite, a ból brzucha podczas okresu coraz bardziej dokuczliwy, jednak tłumaczyła to sobie „taka już moja natura”. Wiecznie czuła się zmęczona, a przeciągające się i bardzo bolesne miesiączki powodowały dodatkowe obciążenie i złe samopoczucie. Zdecydowała się na wizytę u ginekologa dopiero, kiedy ból stał się nie do zniesienia. Okazało się, że przyczyną tych wszystkich dolegliwości były rosnące mięśniaki macicy. Jeden z nich miał już około 6 cm.

Jak rozpoznać, że to mięśniaki macicy?

Rozpoznanie mięśniaków zwykle opiera się na wywiadzie lekarskim oraz badaniu ginekologicznym. W celu potwierdzenia diagnozy wykonuję zazwyczaj USG przezpochwowe, które pozwala zobaczyć mięśniaki i ocenić ich wielkość oraz lokalizację.

Wyróżniamy trzy główne rodzaje mięśniaków w zależności od położenia:

  • Podśluzówkowe – rosnące w kierunku jamy macicy, mogą powodować najwięcej problemów, takich jak obfite krwawienia czy niepłodność.
  • Śródścienne – znajdujące się w ścianie macicy, często powodują ból i uczucie ucisku.
  • Podsurowicówkowe – rosnące na zewnątrz macicy, mogą uciskać sąsiadujące narządy.

Mięśniaki podśluzówkowe, ze względu na swoją lokalizację, mogą być najtrudniejsze do leczenia i niosą ze sobą największe ryzyko powikłań.

Jak diagnozowane są mięśniaki?

Diagnostyka mięśniaków opiera się głównie na badaniach obrazowych:

  • USG przezpochwowe – najczęściej stosowane, pozwala na dokładne zobrazowanie macicy.
  • Histeroskopia – badanie endoskopowe wnętrza macicy, pozwala na ocenę obecności mięśniaków podśluzówkowych.
  • Rezonans magnetyczny – rzadziej stosowane, ale niezwykle precyzyjne badanie, które pozwala na dokładną ocenę macicy i otaczających ją struktur.

Jak leczy się mięśniaki?

Leczenie mięśniaków zależy od ich wielkości, lokalizacji oraz objawów i jest kwestią bardzo indywidualną. Jakie są możliwości?

•  Leczenie farmologiczne – stosujemy leki hormonalne, które mogą zmniejszyć rozmiar mięśniaków i złagodzić objawy;
•  Embolizacja tętnic macicznych – polega ona na zamknięciu naczyń krwionośnych zasilających mięśniaka, co prowadzi do jego zmniejszenia;
•  Chirurgiczne usunięcie mięśniaków znajdujących się wewnątrz jamy macicy.

Leczenie hormonalne zwykle trwa kilka miesięcy, a jego celem jest zmniejszenie rozmiaru mięśniaków i złagodzenie objawów. Niestety po zakończeniu terapii istnieje ryzyko nawrotu, dlatego ważne jest regularne odwiedzanie ginekologa celem sprawdzenia prawidłowego obrazu macicy.

Czy mięśniaki nawracają?

Niestety, mięśniaki mogą nawracać, szczególnie jeśli są związane z wysokim poziomem estrogenów. Leczenie hormonalne może pomóc w ich zmniejszeniu, ale po zaprzestaniu terapii mogą one ponownie się powiększyć.

Czy mięśniaki są niebezpieczne?

Większość mięśniaków nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla życia, ale mogą one powodować szereg uciążliwych objawów, z którymi trudno żyć jak np. obfite i bolesne miesiączki. W rzadkich przypadkach mięśniaki mogą prowadzić do poważniejszych problemów, takich jak niedokrwistość spowodowana nadmiernym krwawieniem, czy komplikacje w trakcie ciąży.

Czy mięśniaki obniżają płodność?

Mięśniaki mogą wpływać na płodność, szczególnie jeśli znajdują się wewnątrz jamy macicy (podśluzówkowe) lub są duże. Mogą one zaburzać proces zapłodnienia, implantację zarodka lub powodować problemy podczas ciąży.

Czy mięśniak jest wyczuwalny podczas stosunku?

W zależności od jego lokalizacji, mięśniak może być odczuwalny podczas stosunku, co może powodować dyskomfort lub ból u kobiety. W takich przypadkach ważne jest natychmiastowe skonsultowanie się z ginekologiem.

Jak szybko rośnie mięśniak?

Tempo wzrostu mięśniaka jest indywidualne i zależy od wielu czynników, takich jak poziom hormonów czy genetyka. Niektóre mięśniaki mogą rosnąć bardzo powoli – latami, inne mogą powiększać się gwałtownie w ciągu kilku miesięcy. Dlatego także ważne jest regularne profilaktyczne, odwiedzanie ginekologa, który wszelkie nieprawidłowości może zauważyć podczas badania USG. Umożliwi to szybkie wdrożenie leczenia i uniknięcie ingerencji chirurgicznej.

Jak wygląda operacja usunięcia mięśniaków?

Operacja usunięcia mięśniaków, czyli miomektomia, może trwać od około 1 do 3 godzin, w zależności od liczby, wielkości i lokalizacji guzów. Jest to zabieg przeprowadzany w znieczuleniu ogólnym, co oznacza, że pacjentka jest w pełni uśpiona i nie odczuwa bólu ani nie jest świadoma podczas operacji.

Po operacji pacjentka zazwyczaj musi pozostać w szpitalu przez kilka dni, aby lekarze mogli monitorować jej stan zdrowia i upewnić się, że wszystko przebiega zgodnie z planem. Pełne dojście do siebie po miomektomii może zająć kilka tygodni.

Jak każdy zabieg chirurgiczny, operacyjne usunięcie mięśniaków niesie ze sobą ryzyko powikłań, takich jak infekcje, krwawienia, uszkodzenie narządów wewnętrznych czy zrosty, które mogą wpływać na przyszłą płodność. Dlatego decyzja o operacji powinna być dobrze przemyślana i podjęta po konsultacji z lekarzem.

Pamiętaj, że regularne wizyty u ginekologa i kontrolne badania pozwalają na wczesne wykrycie i skuteczne leczenie mięśniaków. Zapraszamy do poradni ginekologicznej Ultramedica, gdzie znajdziecie fachową pomoc doświadczonych ginekologów.

Agnieszka Osińska, specjalista ginekolog, endokrynolog

Choroba Gravesa-Basedowa – nietypowe i wczesne objawy

Posted on by Katarzyna Stroińska

Choroba Gravesa-Basedowa jest jednym z najczęstszych powodów nadczynności tarczycy. Kobiety chorują na nią około 5-10 razy częściej niż mężczyźni, a najczęściej diagnozuje się ją u osób w wieku 20-40 lat. Niestety wiele osób bagatelizuje objawy tej niebezpiecznej choroby. 

Jakie objawy mogą sugerować chorobę Gravesa-Basedowa?

Zacznijmy od typowych objawów. Wyobraź sobie, że nagle zaczynasz tracić na wadze mimo normalnego, a nawet zwiększonego apetytu. Lub zauważasz, że ciągle się pocisz, a ciepło staje się nie do zniesienia. Twoje serce bije jak szalone, nawet kiedy odpoczywasz, a ręce drżą, jakbyś była bardzo zdenerwowana. Do tego dochodzi ciągłe uczucie niepokoju, drażliwość i problemy ze snem. To wszystko są typowe objawy nadczynności tarczycy, które mogą sugerować chorobę.

Czasem mogą pojawić się także problemy z oczami, takie jak wytrzeszcz oczu, co jest dość charakterystyczne dla tej choroby. Pacjentki opisują, że ich oczy wyglądają na „wypukłe” i mają trudności z ich zamykaniem. Choroba może czasami powodować nietypowe objawy, takie jak bóle mięśni, zmiany skórne czy problemy z włosami. Czasem pacjentki zgłaszają uczucie osłabienia mięśni, szczególnie nóg i ramion.

Wiele osób bagatelizuje objawy choroby Gravesa-Basedowa, ponieważ są one często niespecyficzne i mogą być przypisane do codziennego stresu lub innych mniej poważnych dolegliwości. Zmęczenie, nerwowość czy problemy ze snem są na tyle powszechne, że łatwo je zignorować lub przypisać innym przyczynom.

Choroba Gravesa-Basedowa – dlaczego na nią chorujemy?

Niestety nie wiadomo. Choroba Gravesa-Basedowa jest schorzeniem autoimmunologicznym, co oznacza, że nasz układ odpornościowy atakuje własne komórki tarczycy, prowadząc do nadprodukcji hormonów. Dokładne przyczyny tej reakcji nie są w pełni znane, ale wiadomo, że czynniki genetyczne, stres, infekcje i inne choroby autoimmunologiczne mogą odgrywać rolę w jej rozwoju. Jeśli masz w rodzinie osoby chorujące na Gravesa-Basedowa, jesteś bardziej narażona na zachorowanie. W takim wypadku warto być czujnym i regularnie badać poziomy hormonów tarczycy.

Choroba Gravesa-Basedowa – jakie badania są potrzebne

Aby potwierdzić diagnozę, wykonujemy kilka kluczowych badań. Po pierwsze, badania krwi. Badamy poziom TSH (tyreotropiny), który w przypadku choroby Gravesa-Basedowa jest zazwyczaj bardzo niski. To dlatego, że nadmiar hormonów tarczycy hamuje jego wydzielanie. Sprawdzamy również poziomy FT4 i FT3, czyli wolnych form tyroksyny i trójjodotyroniny, które są zazwyczaj podwyższone.
Jednak najważniejszym badaniem, które potwierdza autoimmunologiczny charakter choroby, jest badanie poziomu przeciwciał przeciwko receptorowi TSH (TRAb). Wysoki poziom tych przeciwciał jest charakterystyczny dla choroby Gravesa-Basedowa.

Czy trzeba wykonać USG tarczycy?

USG tarczycy może dostarczyć cennych informacji. Chociaż samo w sobie nie diagnozuje choroby Gravesa-Basedowa, może pokazać powiększenie tarczycy, co jest typowe dla nadczynności. W badaniu USG tarczycy widać również zwiększony przepływ krwi przez tarczycę, co jest kolejnym wskaźnikiem nadczynności.
Kolejnym pomocnym w diagnostyce badaniem jest scyntygrafia tarczycy. Polega ono na podaniu niewielkiej ilości jodu radioaktywnego i obserwacji, jak tarczyca go gromadzi. W chorobie Gravesa-Basedowa tarczyca gromadzi jod w nadmiarze, co widać na scyntygramie.

Choroba Gravesa-Basedowa - wyniki

Choroba Gravesa-Basedowa – czego unikać?

Jeśli zdiagnozowano u Ciebie chorobę, pewne zmiany w diecie mogą pomóc w kontrolowaniu objawów. Unikaj żywności bogatej w jod, takiej jak wodorosty, sól jodowana i niektóre ryby. Ogranicz również spożycie kofeiny i alkoholu, które mogą nasilać objawy, takie jak kołatanie serca i nerwowość. Warto również unikać produktów przetworzonych i bogatych w tłuszcze trans.

Jedz dużo świeżych warzyw i owoców, które dostarczają niezbędnych witamin i minerałów. Spożywaj białko, takie jak chude mięso, ryby i rośliny strączkowe, aby wspierać zdrowie tarczycy. Pamiętaj, że każdy organizm reaguje inaczej, więc warto skonsultować się z dietetykiem, aby dostosować dietę do swoich indywidualnych potrzeb.

Czy chorobę Gravesa-Basedowa można wyleczyć?

Chorobę można skutecznie leczyć, ale całkowite wyleczenie nie zawsze jest możliwe. Wielu pacjentów może osiągnąć stan remisji, gdzie objawy są kontrolowane i nie wpływają na codzienne życie. Leczenie obejmuje głównie podawanie leków przeciwtarczycowych, które pomagają zmniejszyć produkcję hormonów tarczycy. W rzadszych przypadkach wyskorzystuje się radioaktywny jod, który niszczy nadczynne komórki tarczycy. Ostatecznością jest operacja, czyli tyroidektomia, polegająca na usunięciu tarczycy.

Czy choroba Gravesa-Basedowa jest niebezpieczna?

Nieleczona choroba Gravesa-Basedowa może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak problemy ze wzrokiem (w tym podwójne widzenie, wytrzeszcz oczu), niewydolność serca, osteoporoza, oraz kryzys tarczycowy, który jest stanem zagrażającym życiu.

Jeśli zauważasz u siebie objawy nadczynności tarczycy, takie jak nagła utrata wagi, nadmierne pocenie się, przyspieszone bicie serca, drżenie rąk, nerwowość, czy problemy z oczami, warto skonsultować się z lekarzem. Wczesne wykrycie choroby jest kluczowe, ponieważ odpowiednie leczenie może znacznie poprawić jakość życia i zapobiec poważnym powikłaniom.

Dr Agnieszka Osińska, ginekolog, endokrynolog

Dlaczego nadczynność tarczycy w ciąży jest niebezpieczna?

Posted on by Katarzyna Stroińska

Nadczynność tarczycy, zwana również hipertyreozą, to stan, w którym tarczyca produkuje zbyt dużo hormonów T3 i T4. W ciąży nadczynność tarczycy jest szczególnie niebezpieczna zarówno dla matki, jak i dla rozwijającego się maluszka.

Nadczynność tarczycy w ciąży – ryzyko dla mamy

Nadczynność w ciąży niesie za sobą ogromne ryzyko dla mamy. Najpoważniejszym jest przełom tarczycowy. To bardzo groźny stan, w którym hormony tarczycy skaczą do niebezpiecznego poziomu. Objawy to bardzo wysoka gorączka, szybkie tętno, nudności, wymioty, biegunka i dezorientacja. W najgorszych przypadkach może dojść do śpiączki lub nawet śmierci.

Inne niebezpieczeństwa to:

  • Wysokie ciśnienie krwi. Kobiety z nadczynnością tarczycy mogą mieć problemy z nadciśnieniem w ciąży, co może prowadzić do stanu przedrzucawkowego. To stan, w którym wysokie ciśnienie krwi i inne problemy mogą być niebezpieczne zarówno dla mamy, jak i dla dziecka.
  • Przedwczesny poród. Nadczynność tarczycy zwiększa ryzyko wcześniejszego porodu. Dzieci urodzone przedwcześnie mogą mieć różne problemy zdrowotne i wymagają specjalistycznej opieki.
  • Zwiększone ryzyko poronienia. Niestety, nadczynność tarczycy zwiększa także ryzyko poronienia, zwłaszcza w pierwszych trzech miesiącach ciąży.

Naczynność tarczycy w ciąży – ryzyko dla maluszka

Dzieci mam z nadczynnością tarczycy często rodzą się z niską wagą. Może to prowadzić do różnych problemów zdrowotnych na początku życia i później. W niektórych przypadkach, dzieci mogą urodzić się z wrodzoną nadczynnością tarczycy, co jest wynikiem przenikania przeciwciał przez łożysko. Taki stan wymaga natychmiastowej opieki medycznej. Nadczynność tarczycy może zwiększać ryzyko różnych wad wrodzonych, takich jak problemy z sercem czy układem nerwowym.

Nadczynność tarczycy w ciąży – diagnostyka i leczenie

Ważne jest, aby nadczynność tarczycy była odpowiednio diagnozowana i leczona podczas ciąży. Zwykle robimy badania krwi, aby sprawdzić poziomy hormonów tarczycy (T3 i T4) oraz TSH. Czasem potrzebne są też badania obrazowe.

Leczenie nadczynności tarczycy w ciąży jest skomplikowane, ponieważ niektóre leki mogą przenikać przez łożysko i wpływać na dziecko. Zazwyczaj stosujemy najniższe skuteczne dawki leków przeciwtarczycowych, aby kontrolować objawy i zminimalizować ryzyko dla dziecka. Kluczowe jest jednak  regularne monitorowanie zdrowia mamy i dziecka przez całą ciążę. Czasem potrzebna jest ścisła współpraca z endokrynologiem, ginekologiem i neonatologiem, aby wszystko przebiegło jak najlepiej.

Jeśli jesteś w ciąży i masz nadczynność tarczycy, skonsultuj się z lekarzem, aby ustalić najlepszy plan leczenia i monitorowania zdrowia. Regularne wizyty kontrolne i przestrzeganie zaleceń lekarza pomogą zminimalizować ryzyko i zapewnić zdrowy przebieg ciąży.

Dr Agnieszka Osińska, ginekolog – endokrynolog

Nadczynność tarczycy – czy jest groźna? Na pytania odpowiada endokrynolog

Posted on by Katarzyna Stroińska

Nadczynność tarczycy oraz jej niedoczynność to jedno z najczęściej spotykanych obecnie schorzeń u kobiet. Do poradni endokrynologicznej Ultramedica zgłasza się coraz więcej pacjentek, zaniepokojonych wynikami badań, sugerujących problem z tarczycą. Statystyki pokazują, że około 2-3% dorosłych kobiet cierpi na tę chorobę, a liczba ta ciągle rośnie. Powodem tego mogą być różne czynniki, takie jak stres, zanieczyszczenia środowiska, a także lepsza diagnostyka. Dziś chciałabym odpowiedzieć na pytania, które niemal codziennie padają w moim gabinecie lekarskim.

Czym jest nadczynność tarczycy?

Nadczynność tarczycy to stan, w którym nasza tarczyca produkuje zbyt dużo hormonów – tyroksyny (T4) i trójjodotyroniny (T3). Te hormony mają ogromny wpływ na nasze ciało, regulując metabolizm i wiele innych procesów. Kiedy jest ich za dużo, nasz organizm zaczyna działać na pełnych obrotach, co może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych.

Skąd się bierze nadczynność tarczycy?

Przyczyn jest kilka. Najczęściej spotykana jest choroba Gravesa-Basedowa, która jest schorzeniem autoimmunologicznym. To znaczy, że nasz układ odpornościowy zaczyna atakować tarczycę, powodując nadprodukcję hormonów. Choroba ta jest bardziej powszechna u kobiet niż u mężczyzn i często pojawia się w młodym wieku. Inne przyczyny to wole guzkowe toksyczne (guzki w tarczycy produkujące hormony) oraz zapalenie tarczycy (np. poporodowe). W tych przypadkach tarczyca jest uszkadzana i zaczyna uwalniać zbyt dużo hormonów do krwi. Czasem problemem może być nadmiar jodu w diecie lub suplementach, szczególnie u osób, które już mają pewne predyspozycje genetyczne do problemów z tarczycą.
Rzadko, ale czasami, nadczynność tarczycy może być także spowodowana przez guzy przysadki mózgowej.

Czy niektóre osoby są bardziej podatne od tę chorobę niż inne? Niestety tak. Do czynników ryzyka należą:

  • Genetyka. Jeśli ktoś w Twojej rodzinie cierpi na choroby tarczycy, Twoje ryzyko również jest wyższe.
  • Płeć. Kobiety są znacznie bardziej narażone na rozwój nadczynności tarczycy niż mężczyźni. Hormonalne zmiany związane z cyklem menstruacyjnym, ciążą i menopauzą mogą wpływać na funkcjonowanie tarczycy.
  • Stres. Chroniczny stres może negatywnie wpływać na układ odpornościowy i funkcjonowanie tarczycy, zwiększając ryzyko autoimmunologicznych chorób tarczycy, takich jak choroba Gravesa-Basedowa.
  • Infekcje. Niektóre infekcje wirusowe mogą prowadzić do zapalenia tarczycy, co z kolei może powodować nadczynność tarczycy.

Nadczynność tarczycy a TSH

TSH, czyli hormon tyreotropowy, to nasz regulator pracy tarczycy. Kiedy tarczyca produkuje za dużo hormonów, poziom TSH spada, ponieważ organizm stara się zahamować tę nadprodukcję. W badaniach krwi niski poziom TSH to jeden z głównych wskaźników nadczynności tarczycy. Jakie wskazania powinny Cię zaniepokoić?

  • TSH poniżej 0,4 mIU/L: Wskazuje na subkliniczną nadczynność tarczycy. Choć może nie dawać wyraźnych objawów, wymaga monitorowania, zwłaszcza u osób starszych i z ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych.
  • TSH poniżej 0,1 mIU/L: Wskazuje na jawną nadczynność tarczycy, która wymaga dalszej diagnostyki i leczenia.

Jakie objawy daje nadczynność tarczycy?

Choroba może objawiać się na wiele sposobów. Najczęściej pacjentki skarżą się na:

  • szybkie bicie serca,
  • drżenie rąk,
  • nadmierne pocenie się,
  • utratę masy ciała mimo zwiększonego apetytu,
  • bezsenność,
  • nerwowość i drażliwość,
  • osłabienie mięśni,
  • problemy z koncentracją.

Każdy organizm może reagować inaczej, dlatego ważne jest, aby zwracać uwagę na różne sygnały, jakie wysyła nam nasze ciało.

Czy nadczynność tarczycy wpływa na psychikę?

Tak, nadczynność tarczycy może wpływać na nasze zdrowie psychiczne. Pacjentki często odczuwają lęk, niepokój, drażliwość, zmiany nastroju, problemy z koncentracją, a nawet depresję. Warto pamiętać, że zdrowie psychiczne i fizyczne są ze sobą ściśle powiązane, a problemy z tarczycą mogą wpływać na oba te obszary.

Czym grozi nadczynność tarczycy?

Nie wolno lekceważyć nieprawidłowych wyników TSH. Nieleczona nadczynność tarczycy może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych. Mogą wystąpić problemy z sercem, takie jak migotanie przedsionków czy niewydolność serca. Możemy też mieć do czynienia z osteoporozą, czyli osłabieniem kości. Najpoważniejszym stanem jest kryza tarczycowa, która jest zagrożeniem życia i wymaga natychmiastowej pomocy medycznej.

Czego nie wolno robić przy nadczynności tarczycy?

Jeśli masz nadczynność tarczycy, powinnaś unikać nadmiernego wysiłku fizycznego, który może obciążać serce. Unikaj również nadmiernego spożycia jodu oraz sytuacji stresowych, które mogą nasilać objawy choroby.

Jeśli chodzi o dietę unikaj zdecydowanie:

  • Pokarmów bogatych w jod jak np. sól jodowana, wodorosty i algi morskie są bogate w jod, owoców morza
  • Kofeiny – ogranicz spożycie kawy i mocnej herbaty
    Produktów wysoko przetworzonych, które często zawierają ukryte źródła jodu i innych dodatków,
  • Fast foodów, przekąsek typu chipsy, krakersy
  • Soi i produktów sojowych (soja może wpływać na wchłanianie leków stosowanych w leczeniu nadczynności tarczycy)
  • Tofu

Nadczynność tarczycy objawy

Jak długo żyje się z nadczynnością tarczycy?

Z nadczynnością tarczycy można żyć wiele lat, pod warunkiem, że jest odpowiednio leczona. Regularne wizyty u endokrynologa oraz właściwe leczenie mogą znacznie poprawić jakość życia i zmniejszyć ryzyko powikłań.

Jak leczy się nadczynność tarczycy?

Leczenie nadczynności tarczycy może obejmować różne metody. Stosujemy głównie leki przeciwtarczycowe, takie jak metimazol, które zmniejszają produkcję hormonów tarczycy. W niektórych przypadkach używamy radiojodu, który niszczy część tarczycy, a czasami konieczna jest operacja, aby usunąć część lub całość tarczycy.

Jak naturalnie leczyć nadczynność?

Naturalne metody leczenia nadczynności tarczycy nie zastąpią tradycyjnej medycyny, ale mogą wspierać zdrowie tarczycy. Ważna jest zdrowa dieta bogata w witaminy i minerały, regularna aktywność fizyczna dostosowana do Twoich możliwości oraz unikanie stresu poprzez techniki relaksacyjne, takie jak joga czy medytacja.

Czy w ciąży nadczynność tarczycy jest niebezpieczna?

Nadczynność tarczycy w ciąży wymaga szczególnej uwagi. Może wpływać na zdrowie zarówno matki, jak i dziecka, dlatego ważne jest ścisłe monitorowanie poziomów hormonów tarczycy i dostosowanie leczenia przez specjalistę.

Czym różnią się nadczynność i niedoczynność tarczycy?

Nadczynność tarczycy oznacza nadmierną produkcję hormonów, co prowadzi do przyspieszenia metabolizmu. Niedoczynność tarczycy to stan odwrotny – produkcja hormonów jest zbyt niska, co powoduje spowolnienie procesów metabolicznych. Objawy obu tych stanów są różne, dlatego ważne jest właściwe zdiagnozowanie i leczenie.

Czy można pić herbatę, kawę i alkohol przy nadczynności tarczycy?

W umiarkowanych ilościach herbata i kawa są zazwyczaj bezpieczne, ale należy unikać nadmiernego spożycia kofeiny, która może nasilać objawy. Spożywanie alkoholu również powinno być ograniczone, ponieważ może wpływać na leczenie i ogólny stan zdrowia.

Czy nadczynność tarczycy może wystąpić u dzieci?

Tak, może wystąpić u dzieci, choć jest to mniej powszechne niż u dorosłych. Objawy u dzieci mogą obejmować:

  • przyspieszone bicie serca,
  • nadpobudliwość,
  • trudności z koncentracją,
  • problemy ze snem.

W przypadku podejrzenia choroby u dziecka, ważna jest szybka konsultacja z lekarzem endokrynologiem dla dzieci.

Pamiętaj – nadczynność tarczycy to poważne schorzenie, które wymaga odpowiedniej diagnozy i leczenia. Jeśli czujesz się rozdrażniona, doskiera Ci uczucie kołatania serca, drżenie rąk, masz problemy ze snem – zgłoś się do Poradni Endokrynologicznej. Odpowiednia opieka i szybko wdrożone leczenie poprawią komfort Twojego codziennego życia, samopoczucie i stan zdrowia.

Dr Agnieszka Osińska, ginekolog, endokrynolog.

Pierwsze i nietypowe objawy niedoczynności tarczycy

Posted on by Katarzyna Stroińska

Niedoczynność tarczycy dotyka wielu osób, a jej objawy znacząco wpływają na codzienne życie. Choroba dotyka najczęściej kobiety. Szacuje się, że aż 10% pań w Polsce boryka się z niedoczynnością tarczycy! Wiele z nich jest nieświadomych, że nietypowe przybieranie na wadze czy chroniczne zmęczenie można skutecznie leczyć.

Co to jest niedoczynność tarczycy?

Niedoczynność tarczycy to stan, w którym tarczyca – niewielki gruczoł umiejscowiony na szyi – nie produkuje wystarczającej ilości hormonów T3 (trójjodotyroniny) i T4 (tyroksyny). Brak odpowiedniego poziomu tych hormonów prowadzi do spowolnienia procesów metabolicznych, co ma ogromny wpływ na funkcjonowanie całego organizmu.

Co się dzieje z organizmem przy niedoczynności tarczycy?

W niedoczynności tarczycy organizm zwalnia. Oznacza to, że wszystkie procesy metaboliczne, od przemiany materii po regulację temperatury ciała, działają wolniej. Może to prowadzić do:

  • Zmęczenia: stałego uczucia braku energii i senności;
  • Przyrostu masy ciała: metabolizm jest spowolniony, co sprzyja gromadzeniu się tłuszczu;
  • Problemów ze skórą: skóra staje się sucha, łuszcząca i szorstka;
  • Nietolerancji zimna: organizm ma trudności z utrzymaniem ciepła.

Po czym poznać, że masz niedoczynność tarczycy?

Rozpoznanie niedoczynności tarczycy może być trudne, ponieważ objawy są często subtelne i mogą przypominać inne dolegliwości. Typowe, najczęstsze objawy to:

  • Zmęczenie i osłabienie: uczucie wyczerpania, nawet po odpoczynku;
  • Zmiany masy ciała: przyrost masy, mimo braku zmian w diecie;
  • Suche włosy i skóra: utrata elastyczności skóry i łamliwość włosów;
  • Problemy z pamięcią: trudności z koncentracją i zapamiętywaniem.

Pierwsze objawy niedoczynności tarczycy

Wczesne objawy niedoczynności tarczycy to głównie uczucie zmęczenia i senność. Możesz również zauważyć suchość skóry, przerzedzenie włosów, a także roztargnienie, problemy z pamięcią i koncentracją. Wiele kobiet skarży się także na problemy trawienne (częste zaparcia), wiecznie ziemne stopy i dłonie oraz zmiany nastroju – drażliwość lub brak motywacji.

Nietypowe objawy niedoczynności tarczycy

Poza klasycznymi objawami, niedoczynność tarczycy może manifestować się również w bardziej nietypowy sposób:

  • Zaburzenia słuchu;
  • Obrzęki, szczególnie na twarzy;
  • Wolne tętno – obniżenie częstotliwości uderzeń serca;
  • Problemy z miesiączkowaniem – nieregularne cykle lub bardziej bolesne miesiączki

Co ważne, niedoczynność tarczycy może przyczyniać się także do bólu mięśni i stawów (zwłaszcza rano) oraz nawracających bólów głowy. Objawów tych nie kojarzymy bezpośrednio z niedoczynnością, a wynikają właśnie z zaburzeń metabolicznych.

Niedoczynność tarczycy a wygląd twarzy

Niedoczynność tarczycy może wpłynąć na wygląd twarzy. Kobiety zwracają uwagę przede wszystkim na opuchliznę i obrzęki, szczególnie w okolicach oczu. Skóra traci zdrowy koloryt, może stać się bardziej sucha i łuszcząca.

Pamiętaj! Szorstkość skóry jest jednym z najczęstszych objawów niedoczynności tarczycy.

Jak sprawdzić, czy ma się chorą tarczycę?

Najpewniejszym sposobem na sprawdzenie funkcji tarczycy jest wykonanie badania krwi. Oznaczysz w nich

  • TSH
    TSH to hormon produkowany przez przysadkę mózgową, który reguluje produkcję hormonów tarczycy. Jest najważniejszym wskaźnikiem do oceny funkcji tarczycy.
    Norma – zwykle od 0,4 do 4,0 mIU/L. Interpretacja: Podwyższony poziom TSH może wskazywać na niedoczynność tarczycy, natomiast obniżony może sugerować nadczynność tarczycy.
  • FT4
    FT4 to nieaktywna forma hormonu tyroksyny, która jest przekształcana w aktywną formę (T3) w organizmie. Norma: zwykle od 0,8 do 2,3 ng/dL. Niski poziom FT4 w połączeniu z wysokim TSH sugeruje niedoczynność tarczycy.
  • FT3
    FT3 to aktywna forma hormonu trójjodotyroniny, która działa na komórki docelowe w organizmie.
    Norma – od 2,0 do 4,4 pg/mL. Wysoki poziom FT3 przy niskim TSH może wskazywać na nadczynność tarczycy, a niski poziom może być obecny w zaawansowanej niedoczynności.
  • Przeciwciała przeciwtarczycowe
    Wskazują na obecność chorób autoimmunologicznych tarczycy, takich jak choroba Hashimoto czy choroba Gravesa-Basedowa.
    Główne typy:
    – Anty-TPO (przeciwciała przeciwko peroksydazie tarczycowej). Obecność tych przeciwciał jest typowa dla choroby Hashimoto.
    – Anty-TG (przeciwciała przeciwko tyreoglobulinie). Mogą być podwyższone w chorobach autoimmunologicznych tarczycy.
    – TRAb (przeciwciała przeciwko receptorowi TSH). Podwyższone w chorobie Gravesa-Basedowa.
Badanie tarczycy
Kiedy ostatnio robiłaś badania TSH? Zapraszamy do laboratorium Ultramedica.

Jak leczyć niedoczynność tarczycy?

Leczenie niedoczynności tarczycy polega na przyjmowaniu syntetycznego hormonu tyroksyny (lewonorgestrelu), który zastępuje niedobór naturalnych hormonów tarczycy. Leczenie jest zazwyczaj dożywotnie i wymaga regularnych kontroli poziomu TSH.

Wiele kobiet pyta: czy zawsze leczymy niedoczynność tarczycy hormonami?
Nie zawsze. W początkowych stadiach lub przy niewielkim przekroczeniu optymalnego poziomu TSH, leczenie może polegać na obserwacji, stosowanej diecie oraz regularnym monitorowaniu poziomów TSH. Zawsze jednak decyzję o leczeniu podejmuje lekarz na podstawie wyników badań i objawów.

Czego nie wolno robić przy niedoczynności tarczycy?

Osoby z niedoczynnością tarczycy powinny unikać:

  • Jedzenia dużych ilości soi i warzyw krzyżowych (kapusta, brokuły), które mogą wpływać na wchłanianie hormonów;
  • Przyjmowania suplementów diety bez konsultacji z lekarzem (zwłaszcza preparatów zawierających jod!);
  • Nadmiernego wysiłku fizycznego, który może dodatkowo obciążać organizm;
  • Nieregularnego przyjmowania leków.

Jakiej diety wymaga niedoczynność tarczycy?

Dieta przy niedoczynności tarczycy powinna być zbilansowana i bogata w jod, selen oraz cynk. Ważne jest spożywanie ryb, owoców morza, orzechów, białka (mięso, drób, nabiał) oraz ograniczenie produktów mogących zaburzać wchłanianie leków, takich jak soja czy nadmierne ilości błonnika.

Czym grozi nieleczona niedoczynność tarczycy?

Nieleczona niedoczynność tarczycy może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. To poważna choroba, któeej zbagatalizowanie może doprowadzić do chorób serce (zwięszkone ryzyko miażdżycy i zawału), zaburzeń jajeczkowania i problemów z płodnością, a nawet do śpiączki hipometabolicznej.

Jeśli podejrzewasz, że masz problemy z tarczycą, skonsultuj się z lekarzem endokrynologiem i wykonaj odpowiednie badania. Niedoczyność tarczycy można i należy skutecznie leczyć! W Ultramedica na pacjentki czekają: Agnieszka Osińska – lekarz ginekolog-endokrynolog, Maria Jurczyk, endokrynolog oraz Elżbieta Lipska, endokrynolog dziecięcy.

Rozejście mięśnia prostego brzucha – wskazówki dla kobiet

Posted on by Katarzyna Stroińska

Rozejście mięśnia prostego brzucha to fizjologiczna zmiana, która występuje u większości kobiet po ciąży. Wiele mam będzie zauważało u siebie wyraźną różnicę w kształcie brzucha, jednak zazwyczaj ta sytuacja nie trwa bardzo długo i regeneruje się w ciągu kilku miesięcy po porodzie. Jest jednak kilka rzeczy, na które warto zwrócić uwagę po urodzeniu dziecka, aby dojść szybciej do siebie i wrócić do formy sprzed ciąży.

Jak pozbyć się rozejścia mięśni brzucha?

Najważniejsze jest napięcie, a nie szerokość!  W leczeniu rozstępu mięśnia prostego najważniejsze jest napięcie i sprężystość kresy białej (tkanki łącznej znajdującej się w linii środkowej) niż odległość między krawędziami obu brzuśców mięśnia prostego brzucha.

Zazwyczaj niepotrzebnie koncentrujemy się na tym, jak szeroka jest przerwa między mięśniami prostymi. Aby pozbyć się wystającego miękkiego brzuszka i poprawić wygląd sylwetki, należy skupić się na budowaniu prawidłowych nawyków ruchowych i aktywacji mięśni głębokich brzucha.

Oto wskazówki, które mogą pomóc młodej mamie zadbać o swój brzuch po porodzie:

Rozejście mięśnia prostego brzucha: codzienne czynności

Po pierwsze i prawdopodobnie najważniejsze – gojenie nadmiernie rozciągniętych tkanek wymaga czasu. Czasem trzeba sobie dać więcej niż 6 tygodni, aby wrócić do całkowitego zdrowia i sprawności po 9 miesiącach ciąży.
Niezwykle ważny jest nasz styl życia i codzienne nawyki, które mogą sprzyjać powstawaniu różnych dolegliwości. Na przykład – podczas podnoszenia ciężkich przedmiotów (lub dzieci) — należy zaangażować swój brzuch oraz mięśnie głębokie i zrobić wydech w trakcie większego wysiłku. Obejmuje to podnoszenie dzieci, zwierząt, artykułów spożywczych, ciężarów a nawet małych przedmiotów! Aby prawidłowo wesprzeć swoje mięśnie z rozejściem wykonujemy wydech, aby pomóc kontrolować ciśnienie w jamie brzusznej. Jest to bardzo ważne, jeśli zależy nam na wzmocnieniu i ochronie tkanek miękkich takich jak kresa biała czy mięśnie proste.

Innym przykładem jest sytuacja, kiedy wstajemy z łóżka lub podnosimy się z podłogi. Prawidłowy sposób wstawania w tych momentach, to położenie się na boku i następnie podpierając się na ręku podniesienie się do pozycji pionowej. Warto pamiętać, aby w międzyczasie aktywować mięśnie głębokie brzucha i wykonywać ten ruch na wydechu.

Rozejście mięśnia prostego brzucha: oddech przeponowy

Podczas gojenia i naprawy mięśni i tkanek po porodzie ważne jest, aby mieć odpowiednią technikę oddychania. Przy wdechu brzuch i dolne żebra powinny delikatnie się rozszerzać i rozluźniać (przepona w tym czasie przesuwa się w dół). Przy wydechu brzuch i dolne żebra powinny delikatnie powrócić na swoje miejsce (przepona unosi się w górę). Taki sposób oddechu jest często znany kobietom w ciąży, dlatego że nierzadko uczymy się go w trakcie szkoły rodzenia lub przygotowując się do porodu.

Po urodzeniu dziecka najlepiej dalej praktykować oddech przeponowy, np. podczas karmienia lub usypiania dziecka, podczas ćwiczeń lub relaksu, a także w trakcie dnia, wykonując zwyczajne czynności.

Rozejście mięśnia prostego brzucha: ćwiczenia

Jeśli chodzi o regenerację mięśni prostych brzucha i “zamknięcie rozejścia” trzeba mieć pewność, że wykonywane ćwiczenia są bezpieczne i efektywnie angażują mięśnie głębokie brzucha. Warto skonsultować je z fizjoterapeutą. Najważniejszą rzeczą jest jednak to, aby być aktywnym fizycznie! Nawet jeśli kobieta w ciąży ma duże rozejście mięśni brzucha, nie oznacza to, że ma całkowicie zrezygnować z ruchu. Na jakiś czas będzie trzeba unikać pewnych ćwiczeń, takich jak brzuszki, “rowerek” lub “nożyce”. Istnieje jednak wiele sposobów i form treningu, które można wykonywać bezpiecznie i swobodnie po porodzie, tak aby powoli wracać do formy po ciąży.

Rozejście mięśnia prostego brzucha: postawa ciała

Dość często największym błędem przy rozejściu mięśni prostych brzucha jest nieprawidłowa postawa ciała utrzymywana w ciągu dnia, np. podczas stania, chodzenia, siedzenia. Szczególnie dotyczy to mam, które wielokrotnie w ciągu dnia noszą dzieci, kołyszą lub usypiają na rękach. Oczywiście rozwiązaniem tego problemu nie jest całkowita rezygnacja z noszenia dzieci, ale nauczenie się prawidłowego sposobu noszenia dziecka, tak aby równocześnie wspierać swój kręgosłup oraz stymulować rozwój niemowlęcia.

Postawa jest tak ważna dla regeneracji rozstępu mięśnia prostego, ponieważ utrzymanie prawidłowej postawy ciałą pomaga utrzymać mięśnie tułowia w optymalnej pozycji. Stanie, siedzenie i chodzenie z plecami zgrabionymi lub pogłębioną lordozą sprawia, że mięśnie tułowia nie mogą efektywnie pracować i przyzwyczajają się do nieprawidłowych napięć. Dobra postawa nie tylko powoduje, że lepiej się czujemy, ale także dodaje energii i sprawia, że kobiety po porodzie szybciej dochodzą do siebie po ciąży.

Jeśli po ciąży borykasz się z bólem pleców, miednicy lub chcesz szybciej dojść do siebie po porodzie – zapraszam na konsultację. 

Maria Sokołowska fizjoterapeuta

Ratunku! Czy to chlamydia? Kobieta u ginekologa

Posted on by Katarzyna Stroińska

Chlamydia to rodzaj bakteryjnej infekcji spowodowanej przez bakterię o nazwie Chlamydia trachomatis. Ta bakteria może wpływać na różne części ciała, włączając w to narządy płciowe, gardło i oczy. Jest jedną z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową na świecie. Największy odsetek zakażeń chlamydią występuje wśród osób młodych, zwłaszcza w wieku od 15 do 24 lat – najbardziej aktywnych seksualnie.

Jakie objawy daje chlamydia u kobiet?

Około 70% przypadków zakażenia daje łagodne lub niewidoczne objawy, co niestety sprzyja rozprzestrzenianiu się choroby. W zakresie kobiecej infekcji intymnej objawy mogą być różne i niejednoznaczne, ale jeśli zauważysz poniższe symptomy – ruszaj do lekarza ginekologa.

  • Ból, pieczenie, dyskomfort podczas oddawania moczu;
  • Nietypowa wydzielina z pochwy – w kolorze żółtym lub zielonym, niejednokrotnie o nieprzyjemnym zapachu;
  • Ból w dolnej części brzucha, uczucie ciężkości, dyskomfortu;
  • Niestandardowe krwawienia z pochwy – między miesiączkami lub po stosunku.

Łatwo zauważyć, że opisane objawy mogą świadczyć także o innych infekcjach intymnych. Jak zatem je rozróżnić? Istnieją pewne różnice i cechy charakterystyczne, na które warto zwrócić uwagę i niezależnie od rodzaju infekcji – skonsultować je z ginekologiem.

Objawy grzybiczego zapalenia pochwy:

  • świąd i pieczenie,
  • gęsta, biała wydzielina (określana jako „serowata”),
  • zaczerwienienie lub obrzęk,
  • ból podczas stosunku.

Obajwy bakteryjnego zapalenie pochwy:

  • charakterystyczny, nieprzyjemny, „rybi” zapach,
  • niestandardowa wydzielina z pochwy – wodnista lub piankowata, o szarej lub białawej barwie,
  • świąd lub podrażnienie,
  • brak bólu podczas oddawania moczu. W przeciwieństwie do chlamydii, bakteryjne zapalenie pochwy rzadko powoduje ból podczas siusiania.

Jakie objawy daje chlamydia u mężczyzn?

Chlamydia u mężczyzn powoduje najczęściej łagodne lub nawet niezauważalne objawy, co niestety sprzyja bagatelizowanieu dolegliwości i rozprzestrzenianiu bakterii na partnerki seksualne. Na pewno warto zwrócić uwagę na:

  • ból lub pieczenie podczas oddawania moczu (jedno z najczęstszych objawów chlamydii),
  • niestandardowe wydzieliny z penisa: żółte, zielone lub przejrzyste,
  • ból lub dyskomfort w jądrach,
  • swędzenie lub podrażnienie w okolicach penisa lub odbytu,
  • niestandardowe wydzieliny z odbytu.

Jak można się zakazić chlamydią?

Chlamydia jest przenoszona głównie drogą płciową, czyli poprzez kontakt seksualny z zakażoną osobą. Możliwe scenariusze zakażenia:

  • Stosunek płciowy z zakażoną osobą – zarówno penetracyjny (penis-pochwa) jak i niepenetracyjny (penis-usta, penis-odbyt).
  • Stosunek analny z zakażoną osobą
  • Stosunek oralny z zakażoną osobą, szczególnie jeśli występują mikrourazy lub rany w jamie ustnej.

Jak się ochronić? Stosując prezerwatywę. I pamiętać, że nie jest to metoda w 100% skuteczna, bowiem niewłaściwe stosowanie lub uszkodzenie prezerwatywy podczas stosunku mogą zwiększyć ryzyko zakażenia.

Podczas wizyt często pada pytanie – czy mogłam zarazić się przez pocałunek? Jest to bardzo mało prawdopodobne. Chlamydia jest głównie przenoszona drogą płciową, czyli poprzez kontakt seksualny z zakażoną osobą. Bakteria Chlamydia trachomatis, która powoduje zakażenie, przeważnie nie jest przenoszona przez ślinę. Istnieje ryzyko przeniesienia chlamydii na inne obszary ciała, takie jak oczy lub gardło, tylko jeśli zakażona osoba ma na swoich rękach zanieczyszczenia z wydzielin pochodzących z miejsc intymnych.

Co istotne, kobieta zakażona chlamydią może przenieść infekcję na swoje dziecko podczas porodu. Dlatego ważne jest, aby ciężarna z chlamydią była pod opieką lekarza i otrzymała odpowiednie leczenie przed porodem.

Mniej prawdopodobne, ale możliwe jest także przeniesienie chlamydii poprzez wspólne korzystanie ręczników czy zabawek seksualnych, jeśli mają one kontakt z zakażoną wydzieliną.

Jak stwierdzić chlamydię?

Stwierdzenie chlamydii wymaga specjalnych testów diagnostycznych, ponieważ nie jest ona widoczna w standardowych badaniach krwi ani w cytologii. Jak zatem ją wykryć? Najbardziej wiarygodne wyniki otrzymamy wykonując test laboratoryjny PCR, który wykrywa obecność DNA chlamydii w pobranych próbkach. Próbki mogą być pobierane z wymazu pochwowego u kobiet, moczu u mężczyzn lub wymazu z gardła. Wynik testu jest zazwyczaj dostępny w ciągu kilku dni.

Czy chlamydia przejdzie sama?

Chlamydia nie przejdzie sama i wymaga leczenia antybiotykami. Jest to bakteryjna infekcja, która może prowadzić do poważnych powikłań, jeśli nie zostanie odpowiednio leczona. Nawet jeśli objawy infekcji ustąpią, bakterie mogą nadal pozostawać w organizmie i prowadzić do poważnych komplikacji, takich jak niepłodność, zakażenia narządów miednicy mniejszej u kobiet, czy też zapalenie jąder u mężczyzn.

Ponadto istotne jest, aby wszyscy partnerzy seksualni zostali przebadani i leczeni, aby przerwać cykl zakażenia i ponownego zarażenia.

Nieleczona chlamydia u kobiety – jakie mogą być konsekwencje?

Konsekwencje nieleczenia chlamydii mogą być poważne:

  • Zakażenia narządów miednicy mniejszej – chlamydia może przenieść się do macicy, jajowodów i jajników, prowadząc do przewlekłych bólów miednicy, a w skrajnych przypadkach nawet do bezpłodności.
  • Niepłodność – nieleczona chlamydia może spowodować bliznowacenie jajowodów, co będzie uniemożliwiać przejście plemników do komórki jajowej i prowadzić do trudności w zajściu w ciążę.
  • Zapalenie sromu i pochwy – objawiające się m.in. swędzeniem, pieczeniem i nieprzyjemnym zapachem.
  • Zapalenie szyjki macicy – co może zwiększyć ryzyko raka szyjki macicy.
  • Zakażenia i powikłania w okresie ciąży – przedwczesny poród, poronienie, zakażenie noworodków podczas porodu oraz zwiększone ryzyko zakażenia HIV.
  • Zapalenie miedniczki nerkowej – chlamydia może również przeniknąć do górnych dróg moczowych, prowadząc do poważnego zapalenia nerek.

Pamiętaj! Jeśli masz podejrzenie infekcji chlamydią, nie wahaj się skonsultować z lekarzem i przeprowadzić odpowiednie badania. Test PCR na obecność chlamydii powinna raz w roku wykonywać każda osoba aktywna seksualnie. Pomaga to w wykryciu i leczeniu infekcji, nawet jeśli nie występują żadne objawy.

Zgaga w ciąży. Top 10 sposobów pacjentek

Posted on by Katarzyna Stroińska

Zgaga w ciąży dotyka niemal co drugą przyszłą mamę. Nasze pacjentki opisują tę dolegliwość jako nieprzyjemne uczucie palenia i pieczenia głęboko w gardle i w górnej części klatki piersiowej. Zgaga najczęściej pojawia się w drugim i trzecim trymestrze ciąży, czyli między szóstym a dziewiątym miesiącem. Bardzo często jest tak, że zgaga nie doskwiera przyszłym mamom przed ciążą, pojawia się jednak w jej trakcie i – na szczęście – ustaje po ciąży.

Co powoduje zgagę w ciąży?

Jednym z głównych czynników przyczyniających się do zgagi w ciąży jest wzrost poziomu hormonu progesteronu. Ten hormon ma wpływ na zwiotczenie mięśni, w tym zwiotczenie zwieracza dolnego przełyku, co może prowadzić do cofania się kwasu żołądkowego do przełyku i wywoływać zgagę. Dodatkowo, rosnąca macica może wywierać nacisk na żołądek, co również sprzyja cofaniu się treści żołądkowej.

Jak radzić sobie ze zgagą w ciąży?

Każda kobieta jest inna, każda ciąża może przebiegać w inny sposób, ale na podstawie rozmów z pacjentkami przygotowałyśmy dla Was listę 10 najskuteczniejszych sposobów na złagodzenie nieprzyjemnych dolegliwości zgagi. Zanim sięgniesz po medyczne preparaty z apteki, warto wypróbować domowe, niefarmaceutyczne sposoby.

1. Krótko: jedz mniejsze porcje

Unikaj dużej ilości jedzenia na raz – jedz, ale częściej. Unikaj przejadania się oraz popijania posiłku dużą ilością napojów (w tym wody).

2. Pożegnaj najlepszych przyjaciół zgagi

Staraj się ograniczyć ilość (a najlepiej wyklucz je z diety) potraw i napojów wywołujących zgagę: potraw tłustych, pikantnych, kwasowych, czekolady, kawy i napojów gazowanych. Wyeliminuj warzywa cebulowe, ogórki kiszone, produkty z dodatkiem glutaminianu sodu oraz soki z kartonów – szczególnie pomidorowe i cytrusowe. Nie jedz posiłków na noc – ostatni warto zaplanować na minimum 3 godziny przed snem.

3. Pozycja ma znaczenie

Unikaj leżenia bezpośrednio po jedzeniu – odczekaj przynajmniej 2-3 godziny po jedzeniu przed położeniem się. Do spania przygotuj poduszkę wyższą, niż używałaś przed ciążą. Pomoże Ci
zminimalizować cofanie się kwasu żołądkowego.

4. Guma do żucia

Żucie gumy po posiłkach może stymulować produkcję śliny, co pomaga neutralizować kwas żołądkowy. Wybierz tę bez cukru 🙂

5. Mleko, jogurty i lody

Mleko neutralizuje kwasy żołądkowe. Nie wszystkie kobiety w ciąży dobrze tolerują mleko, więc warto eksperymentować z różnymi metodami. Wiele pacjentek poleca napój z migdałów (także w połączeniu z mlekiem) lub mleko migdałowe. Innym rozwiązaniem są kefiry, maślanki, jogurty – bez dodatków cukru oraz… lody w umiarkowanych ilościach 🙂

6. Herbata miętowa

Mięta, tradycyjnie zaparzona, czyli napar z mięty pieprzowej, w opinii pacjentek jest  środkiem zdecydowanie polecanym w łagodzeniu zgagi.

7. Drobni sprzymierzeńcy

Kilka surowych migdałów, siemię lniane, owsianka – to naturalne produkty, które pomagają w stabilizacji poziomu kwasu żołądkowego. Warto wybrać także chleb pełnoziarnisty zamiast białego. Twoim sprzymierzeńcem w walce ze zgagą jest także imbir – w naparach, herbacie lub jako dodatek do potraw. Korzeń imbiru można jeść pod warunkiem braku nadciśnienia w ciąży.

8. Soda oczyszczona

Pita z umiarem (nadmiar sody będzie powodował biegunkę!) jest sprawdzonym sposobem na zgagę. Przygotowanie jest bardzo proste – rozpuść łyżeczkę sody w szklance przegotowanej wody i wypij.

9. Luźne ubrania

Warto wspomnieć także o unikaniu obcisłych ubrań, szczególnie w okolicy brzucha. Wąskie spodnie mogą powodować ucisk na żołądek i sprawiać, że jego zawartość będzie się cofać.

10. Ratunek z apteki

Jeśli zawiodą wszystkie powyższe strategie, poproś o pomoc farmaceutę, który poleci Ci dozwolone w ciąży preparaty neutralizujące kwas żołądkowy. Zawierają one sole glinu, magnezu i wapnia. Jeśli okażą się nieskuteczne, pozostają leki z grupy antagonistów receptora histaminowego (famotydyna) lub w ostateczności inhibitory pompy protonowej, czyli omeprazol, pantoprazol, esomeprazol.

Pamiętaj – jeśli zgaga jest silna i trwała, warto skonsultować się z lekarzem ginekologiem, aby omówić strategie łagodzenia objawów dobrane indywidulanie dla Twojego stanu zdrowia.

Skąd u kobiety suchość pochwy? Ginekolog rozwiewa wątpliwości

Posted on by Katarzyna Stroińska

Przeczytasz tutaj:

Suchość pochwy to powszechny problem, zwłaszcza u kobiet w okresie menopauzy, choć występuje również u młodszych pacjentek – z różnych powodów. Wiele kobiet wstydzi się przyznać do problemów z nawilżeniem pochwy w trakcie stosunku, co często prowadzi do unikania zbliżeń intymnych. Tymczasem może być to objaw problemów hormonalnych, efekt uboczny stosowania terapii w leczeniu innych chorób a także symptom przemęczenia i przewlekłego stresu. Ważne, by nie bagatelizować tej przypadłości i szczerze porozmawiać o niej z lekarzem ginekologiem, który pomoże znaleźć skuteczne leczenie.

Kiedy mówimy o suchości pochwy?

Przede wszystkim podkreślmy, że suchość pochwy to nawracający stan, w którym błona śluzowa pochwy kobiety nie jest odpowiednio nawilżona. To nie pojedynczy przypadek, nie chwilowe dolegliwości tylko powtarzający się objaw – od tygodni, miesięcy. Może to objawiać się uczuciem pieczenia, swędzenia, dyskomfortem lub bólem podczas seksu. Przypadłość ta skutkuje także zwiększonym ryzykiem podrażnień i infekcji.

Dlaczego tak się dzieje? Suchość pochwy najczęściej kojarzona jest z niewystarczającym podnieceniem seksualnym, które wpływa na funkcje pochwy, w tym na produkcję śluzu ułatwiającego penetrację i zapewniającego komfort podczas stosunku. Jednak kiedy suchość pochwy występuje u kobiet, które są podniecone, zwykle „winne” są inne czynniki, takie jak zmniejszona produkcja estrogenów.

Przyczyny suchości pochwy

To właśnie niedostateczna produkcja estrogentów jest najczęstszą przyczyną tej przypadłości. W większości dotyczy ona kobiet w trakcie menopauzy, jednak absolutnie nie jest to regułą. Taka sytuacja może występować również u młodszych kobiet z innych powodów, np. jako skutek uboczny przyjmowanych lekarstw. Przyjrzyjmy się każdemu z potencjalnych powodów, jako że ustalenie przyczyny jest niezbędne we wdrożeniu odpowiedniego leczenia i wyeliminowaniu dolegliwości.

Suchość pochwy a karmienie piersią

Podczas karmienia piersią organizm kobiety zwykle produkuje mniej estrogenów, co ma wpływ na poziom nawilżenia pochwy. Gdy poziomy estrogenów są niższe, błona śluzowa pochwy może stawać się cieńsza i mniej elastyczna, co może skutkować suchością. Co ważne jednak, jest to sytuacja przejściowa. Poziomy estrogenów zazwyczaj powracają do normy po zakończeniu okresu karmienia piersią. Rozwiązaniem jest doraźne stosowania środków nawilżających.

Suchość pochwy w ciąży

W ciąży w ciele kobiety zachodzą różne zmiany hormonalne, w tym zwiększenie poziomu hormonów płciowych, takich jak estrogen i progesteron. Te zmiany mogą wpływać na zdrowie intymne i nawilżenie pochwy. Kobiety w ciąży mogą także doświadczać tej przypadłości z innych powodów, takich jak zmęczenie, stres, czy stosowanie niektórych leków.

Jeśli kobieta w ciąży odczuwa niedostateczny poziom nawilżenia, sprawiający jej dyskomfort, zaleca się skonsultowanie się z lekarzem. Lekarz może zaproponować bezpieczne dla kobiet w ciążt środki łagodzące objawy – na bazie wody, kwasu hialuronowego czy naturalnych olejów roślinnych. Otrzymamy je w aptece bez recepty.

Suchość pochwy w czasie menopauzy

Według statystyk, od 20% do 40% kobiet w okresie menopauzy doświadcza problemów z nawilżeniem pochwy. Wiele kobiet nie szuka pomocy medycznej z tego powodu, co oznacza, że rzeczywista liczba przypadków może być znacznie wyższa. Jest to zjawisko powszechne i związane ze zmniejszeniem produkcji estrogenów.

Rozwiązaniem są m.in. hormonalna terapia zastępcza (HTZ), leki zawierające estrogen (stosowane miejscowo lub ogólnie) oraz środki nawilżające. Terapia powinna być dobrana indywidualnie przez lekarza ginekologa z Poradni leczenia menopauzy.

Suchość pochwy w trakcie menopauzy
Odpowiednio dobrana terapia dla kobiet w trakcie menopauzy pozwoli na złagodzenie objawów.

Suchość pochwy jako skutek uboczny stosowanych lekarstw

Niedostateczne nawilżenie pochwy może być skutkiem ubocznym przyjmowania wielu różnych leków i jego wystąpienie należy skonsultować z lekarzem, który zalecił nam konkretną terapię. Warto zwrócić uwagę przede wszystkim na:

  • Leki przeciwhistaminowe, które przyjmujemy na alergię
  • Leki przeciwdepresyjne, zwłaszcza z grupy selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI)
  • Leki przeciwcukrzycowe
  • Leki przeciwbólowe, zwłaszcza te zawierające kodeinę
  • Leki antyhipertensyjne, stosowane w leczeniu nadciśnienia, zwłaszcza beta-blokery
  • Antykoncepcja hormonalna, zwłaszcza leki zawierające niskie dawki estrogenów
  • Leki przeciwgrzybicze stosowane długotrwale

Suchość pochwy a stres i zmęczenie

Problemy ze współżyciem i niedostateczne nawilżenie okolic intymnych bywa objawem wynikającym ze stresu i zmęczenia, powodując obniżoną produkcję śluzu pochwowego i zmniejszone libido. Kortyzol – hormon stresu bezpośednio wpływa na produkcję estrogenów, które są kluczowe dla zdrowia pochwy. Stres może także prowadzić do zwiększonego napięcia mięśniowego, w tym mięśni dna miednicy i utrudniać nawilżenie pochwy.
Rola stresu i przemęczenia w ustaleniu powodów suchości pochwy jest zdecydowanie niedoceniana. Techniki relaksacyjne, odpowiednia ilość snu, wypoczynku oraz aktywność fizyczna są receptą nie tylko na zdrowe i dłuższe życie, ale także na satysfakcjonujące życie intymne.

Suchość pochwy a inne choroby

Kłopoty z nawilżeniem pochwy mogą być objawem różnych chorób i stanów zdrowotnych. Poniżej kilka chorób, w których suchość pochwy może występować jako objaw towarzyszący:

  • Zespół Sjögrena – choroba autoimmunologiczna, w której układ odpornościowy atakuje gruczoły wydzielania
  • Cukrzyca – wysoki poziom cukru we krwi może prowadzić do zmniejszenia nawilżenia błony śluzowej
  • Nadczynność tarczycy
  • Inne choroby autoimmunologiczne takie jak toczeń rumieniowaty układowy czy reumatoidalne zapalenie stawów
  • Choroby neurologiczne – takie jak neuropatia cukrzycowa czy stwardnienie rozsiane, mogą wpływać na funkcje nerwowe kontrolujące wilgotność pochwy
  • Infekcje pochwy, zwłaszcza przewlekłe lub nawracające

Leki i sposoby na suchość pochwy

Omówiłam najczęstsze powody braku odpowiedniego nawilżenia pochwy, przyjrzyjmy się teraz metodom leczenia. Zależą one oczywiście od przyczyn objawu, jednak w każdym wypadku warto wdrożyć leczenie objawowe – środki nawilżające.

Oto kilka metod, które mogą pomóc w łagodzeniu suchości pochwy:

  • Stosowanie nawilżaczy w formie kremów, żelów czy kapsułek, dostępnych bez recepty (przed stosunkiem lub w codziennym użytkowaniu), najczęściej zawierających kwas hialuronowy.
  • Leki hormonalne – przypadku suchości pochwy spowodowanej spadkiem poziomu estrogenów, lekarz może zalecić hormonalną terapię zastępczą (HTZ). Mogą to być kremy, plastry, czy tabletki zawierające estrogen, które pomagają przywrócić odpowiednie nawilżenie.
  • Naturalne oleje roślinne – takie jak olej kokosowy czy olej jojoba, mogą być stosowane jako nawilżacze pochwy.
  • Unikanie mydeł o silnym działaniu chemicznym, środków antybakteryjnych, perfumowanych produktów higieny intymnej oraz irygacji pochwy.
  • Zmiana leków – jeśli suchość pochwy jest skutkiem ubocznym stosowania określonych medykamentów.
  • Regularna aktywność seksualna, która pomaga w utrzymaniu elastyczności pochwy i stymuluje produkcję naturalnych substancji nawilżających.

Każda kobieta jest inna, więc skuteczność różnych środków może się różnić. Ważne jest, aby nie bagatelizować tej dolegliwości i skonsultować się z lekarzem, aby uzyskać właściwą opiekę i wsparcie.

Dr Agnieszka Osińska, specjalista ginekolog, endokrynolog

Nietypowe objawy porodu. Okiem położnej

Posted on by Katarzyna Stroińska

Przeczytasz tutaj:

Gdy zbliża się termin porodu niemal każda przyszła mama zadaje sobie pytanie: kiedy trzeba zabrać spakowaną torbę i udać się do szpitala? Jak właściwie rozpoznać czas, aby nie trafić do szpitala za wcześnie? Jakie są objawy porodu?

Wczesne objawy porodu – ulga w oddychaniu

Na około 2 tygodnie przed spodziewanym terminem porodu u pierwiastek (kobiet, które spodziewają się pierwszego dziecka) następuje obniżenie dna macicy. U wieloródek dzieje się to na kilka dni lub tylko kilka godzin przed porodem. Można to rozpoznać dość łatwo, bowiem ciężarna odczuwa ulgę w oddychaniu (zmniejsza się ucisk na przeponę). Pojawia się także potrzeba częstszego oddawania moczu ze względu na większy ucisk macicy na pęcherz moczowy.

Odejście czopu śluzowego – jeszcze nie ruszaj do szpitala

Innym objawem zbliżającego się porodu bywa odejście czopu śluzowego – na tydzień lub kilka dni przed porodem; bywa jednak, że i na kilka godzin przed porodem lub nawet w czasie samego porodu. Czop to galaretowata substancja lekko zabarwiona na brązowo lub jasnoróżowo, którą kobieta może zauważyć na bieliźnie lub w trakcie czynności higienicznych. Jest to objaw prawidłowy, który nie powinien niepokoić. Odejście owej substancji, jeżeli nie towarzyszy temu pojawienie się regularnej czynności skurczowej lub odpłynięcie wód płodowych, nie jest jeszcze sygnałem, aby udać się do szpitala.

Czy skurcze są objawem porodu?

Skurcze porodowe to nie jedyne skurcze, które występują w trakcie ciąży. Mięsień macicy wykazuje aktywność skurczową nie tylko w czasie porodu, ale już na wiele godzin przed nim. Co więcej – w drugiej połowie ciąży mogą pojawić się tzw. skurcze Braxtona-Hicksa (mają za zadanie dotlenienie mieśni macicy), a około 38. tygodnia ciąży tzw. skurcze przepowiadające. Typowy skurcz rozpoczyna się w trzonie macicy, by po kilkunastu sekundach objąć cały mięsień. Ciężarna odczuwa go więc jako napięcie najpierw w podżebrzu, a potem obejmuje całą macicę. Towarzyszyć temu może ból o charakterze miesiączkowym w okolicy lędźwiowo-krzyżowej lub też w pachwinach. Potem przychodzi relaksacja. Ciężarne, czy też już rodzące kobiety, określają często skurcz jako twardnienie brzucha, któremu towarzyszy naciąganie się skóry i „wysuwanie” brzucha do przodu, z jednoczesnymi odczuciami bólowymi.

Jak odróżnić skurcze przepowiadajace od porodowych?

Skurcze przepowiadające występują najczęściej w godzinach późnowieczornych lub nawet nocnych, są nieregularne, a ich nasilenie jest różne. Występują np. co 10 minut, następnie co 30 minut, by powrócić np. po 8 minutach. Długość ich trwania jest różna – jedne trwają 15 sekund, a inne 40 lub 25 sekund. Zazwyczaj, jeśli położysz się do łóżka, by odpocząć, to zasypiasz, a skurcze ustępują. Skurcze przepowiadające, występujące w spodziewanym terminie porodu należy obserwować – mogą bowiem przejść w skurcze porodowe. Jeżeli jednak masz wątpliwości z rozróżnieniem rodzajów skurczów, przygotuj sobie kąpiel odprężającą. Wejdź na 30 minut do wanny z ciepłą wodą (35-36 stopni C). Po takim relaksie nie będziesz odczuwała żadnych skurczów. Po jakimś czasie skurcze porodowe powrócą jeszcze mocniejsze, a przepowiadające – zanikną. Zaleca się, aby pierworódka udała się do szpitala, kiedy odczuwa regularną czynność skurczową macicy co 5-7 minut; w przypadku wieloródki co 10 minut. 

Odejście wód płodowych

Do szpitala powinnaś udać się zawsze wtedy, gdy dojdzie do odpłynięcia płynu owodniowego. Jest go około jednego litra. Może się zdarzyć tak, że odpłynie cały płyn (i szybko to rozpoznasz), ale zdarza się, że pęka górny biegun pęcherza płodowego i wody się sączą. Często kobieta stwierdza wtedy wilgotność w pochwie. Jeżeli masz wątpliwości, czy to płyn owodniowy czy nasilone upławy, załóż wkładkę i obserwuj jej namakanie. Może też dojść do takiej sytuacji, że główka dziecka wstawia się w kanale rodnym, a przed nią znajduje się „poduszeczka” wypełniona płynem owodniowym. Określa się to jako „wody poprzedzające”. Jest ich mało, ale są zauważalne i identyfikowane bez większego problemu. W każdym przypadku stwierdzenia odpływania płynu powinnaś udać się do szpitala. Musisz wiedzieć, że pęcherz płodowy chroni Twoje dziecko przed drobnoustrojami świata zewnętrznego. W momencie jego pęknięcia, bariera ta zostają zniesiona, co stwarza niebezpieczeństwo zakażenia wewnątrzmacicznego.

Inne, nietypowe objawy porodu

Bywają też inne, mniej charakterystyczne objawy zbliżającego się porodu. Niektóre kobiety miewają rozwolnienie, inne są pełne energii lub bez powodu poirytowane. Wiele kobiet ma w okresie terminu porodu potrzebę sprzątania, prania, szykowania wszystkiego dla mającego urodzić się potomka – po wielokroć wyjmują, piorą i prasują odzież przygotowaną dla maluszka. Jest to tzw. zjawisko gniazdowania, czyli przygotowywania domu na przyjęcie dziecka.
Obserwacja zmian zachodzących w organizmie w okresie okołoporodowym, połączona z informacjami pochodzącymi od lekarza, położnej czy z zajęć szkoły rodzenia powinny pozwolić każdej kobiecie na spokojne oczekiwanie porodu i udanie się do szpitala w najodpowiedniejszym momencie.
Joanna Piotrowska, położna Ultramedica.

Grzybica pochwy – jak najszybciej ją wyleczysz? Radzi ginekolog

Posted on by Katarzyna Stroińska

Grzybica pochwy, znana również jako kandydoza pochwy, to powszechnie występujące schorzenie kobiece spowodowane nadmiernym rozwojem drożdżaków z rodzaju Candida. Jest jednocześnie najczęstszym powodem, dla którego kobiety odwiedzają lekarza ginekologa.

Przyczyny powstawania grzybicy pochwy

Oto kilka czynników, które mogą przyczynić się do rozwoju kandydozy pochwy:

  • Antybiotyki, które mogą zaburzyć naturalną równowagę bakteryjną w pochwie, sprzyjając wzrostowi grzybów, w tym Candida. Podczas antybiotykoterpaii pamiętaj o osłonowych probiotykach!
  • Osłabiona odporność – na przykład w wyniku chorób, stresu, zmęczenia czy terapii immunosupresyjnej.
  • Zmiany hormonalne, takie jak te występujące w ciąży, podczas stosowania antykoncepcji hormonalnej, menstruacji czy menopauzy, mogą wpływać na środowisko w pochwie.
  • Cukrzyca – zwłaszcza gdy poziomy glukozy są niekontrolowane. Drożdżaki często rozwijają się w środowisku bogatym w cukry.
  • Niewłaściwa higiena – czyli nadmierna higiena(!), używanie perfumowanych mydeł czy innych substancji chemicznych w okolicy intymnej może zakłócać naturalną równowagę bakteryjną i sprzyjać rozwojowi grzybów.
  • Noszenie obcisłej, nieprzewiewnej bielizny, zwłaszcza połączone z długotrwałą wilgocią, stwarza sprzyjające warunki dla rozwoju grzybów.
  • Stosunek płciowy. Grzybica pochwy nie jest chorobą przenoszoną drogą płciową, jednak stosunki płciowe mogą wpływać na równowagę bakteryjną w pochwie. Infekcji sprzyjają otarcia czy podrażnienia.

Grzybica pochwy – objawy

Właściwe rozpoznanie grzybicy pochwy jest kluczowe w doborze odpowiedniego leczenia. Najczęstsze objawy, które mogą sugerować obecność drożdżycy w okolicach intymnych:

  • swędzenie pochwy (intensywne i dokuczliwe),
  • pieczenie pochwy,
  • zaczerwienienie i podrażnienie pochwy,
  • upławy, biała wydzielina z pochwy – najczęściej z grudkami, przypominająca serwatkę – określana przez pacjentki najczęściej jako „serowata wydzielina z pochwy”,
  • nietypowy, nieprzyjemny zapach z pochwy,
  • ból lub dyskomfort podczas seksu,
  • ból i pieczenie przy oddwaniu moczu.

Zapach z pochwy przy grzybicy

Zapach pochwy podczas infekcji jest jednym ze wskaźników, które pozwalają na zaklasyfikowanie infekcji jako pochodzenia grzybiczego lub bakteryjnego. Kobiety opisują zapach pochwy związany z grzybicą różnorodnie, ale najczęściej określają go jako: nieświeży, kwaśny lub „chlebowy”. Podczas infekcji bakteryjnej kobiety mówią częściej o „rybim zapachu z pochwy”, intensywnym i nieprzyjemnym, łatwo wyczywalnym nawet przez spodnie.

Leki bez recepty na grzybicę pochwy

Jeśli zdarzy się Wam infekcja, czyli pojawiło się pieczenie, swędzenie, ból lub nieprzyjemny zapach – warto od razu zapisać się do ginekologa. Tylko nieliczne środki dostępne bez recepty w aptece to leki, które mogą pomóc i zahamować infekcję – na wczesnym stadium.
W przypadku zakażenia grzybiczego, w pierwszym etapie infekcji, pomocne będą leki dostępne bez recepty zawierające:

  • Klotrimazol
  • Azotan fentikonazolu

Jeśli objawy po 3-4 dniach nie znikają, udaj się do lekarza. Niewyleczona grzybica będzie z pewnością nawracać. Jeśli upławy mają intensywny, rybi zapach, a wydzielina jest biaława – wodnista od razu idź do ginekologa. To najprawdopodobniej bakteryjna infekcja intymna wymagająca podania konkretnych antybiotyków.

Leki na grzybicę pochwy

W przypadku leczenia grzybicy pochwy zazwyczaj stosuje się leki miejscowe, takie jak kremy, maści czy czopki dopochwowe, które bezpośrednio docierają do obszaru zakażenia. Tabletki doustne (antygrzybicze) są zalecane w przypadku cięższych lub nawracających infekcji.

Ważne jest, aby skończyć całą przepisaną kurację, nawet jeśli objawy zaczynają ustępować, aby zapobiec ponownemu wystąpieniu infekcji.

Oto kilka najskuteczniejszych leków na grzybicę pochwy wydawanych na receptę przez lekarza ginekologa:

  • Flukonazol: silny lek przeciwgrzybiczy w postaci doustnej, często przepisywany na jedną dawkę.
  • Klotrimazol: dostępny w postaci kremu, globulek dopochwowych i tabletek doustnych. Działa miejscowo i powinien być stosowany przez minimum 7 dni.
  • Mikonazol: jest dostępny w różnych formach, takich jak krem, globulki dopochwowe i tabletki doustne. Działa miejscowo i jest stosowany przez minimum 7 dni.
  • Nystatyna: skuteczny antybiotyk stosowany jako krem lub maść zewnętrznie lub w postaci czopków dopochwowych.

Czy partner kobiety ma przyjmować leki na grzybicę pochwy?

W przypadku grzybicy pochwy zazwyczaj nie jest konieczne leczenie partnera seksualnego. Grzybica pochwy nie jest uznawana za chorobę przenoszoną drogą płciową, a głównym źródłem zakażenia jest własna flora drożdżakowa organizmu kobiety. Co jednak istotne – podczas terapii należy zrezygnować ze stosunków seksualnych do czasu całkowitego wyleczenia.

Nieleczona grzybica pochwy

Nieleczona grzybica pochwy może prowadzić do różnych powikłań i negatywnie wpływać na zdrowie i komfort pacjentki. Przede wszystkim będzie skutkować nasileniem objawów, takich jak świąd, pieczenie, zaczerwienienie, opuchlizna oraz obfite i serowate upławy. Dużym ryzykiem jest także rozprzestrzenianie się infekcji – mogą pojawić się bolesne objawy ze strony układu moczowego czy zapalenie szyjki macicy.

Domowe sposoby na grzybicę pochwy

W internecie znajdziecie wiele domowych środków, uważanych za pomocne w łagodzeniu objawów grzybicy pochwy. Warto pamiętać jednak, że nie leczą one infekcji a jedynie pozwalają złagodzić objawy na czas leczenia.

Jak złagodzić swędzenie pochwy?

  • Probiotyki: produkty takie jak jogurt naturalny z aktywnymi kulturami bakterii, mogą być pomocne w przywracaniu równowagi bakteryjnej w pochwie.
  • Kąpiel sodowa: dodanie niewielkiej ilości sody oczyszczonej do ciepłej kąpieli może pomóc w złagodzeniu swędzenia.
  • Olejek z drzewa herbacianego. Kilka kropel tego olejku rozpuszczonego w nierafinowanym oleju kokosowym może być stosowane miejscowo, ale należy unikać nadmiernego stężenia.
  • Unikanie cukru i produktów przetworzonych. Grzyby Candida, które powodują grzybicę, lubią się rozwijać w środowisku bogatym w cukry. Ograniczenie spożycia cukru i produktów przetworzonych może pomóc w kontrolowaniu wzrostu grzybów.

Te metody nie zastępują profesjonalnej pomocy medycznej, a samodzielne leczenie może być nieskuteczne lub prowadzić do pogorszenia się stanu. Jeśli masz podejrzenia grzybicy pochwy, skonsultuj się z lekarzem.

Co powoduje grzybicę pochwy?
Spożywanie słodyczy i wysoko przetworzonego jedzenia stwarza idealne warunki do rozwoju grzybicy pochwy.

Nawracająca grzybica pochwy

Jeśli infekcje pochwy wracają regularnie mimo leczenia, warto przyjrzeć się bliżej powodom tej sytuacji. Najczęściej są to:

  • Niedostateczne leczenie lub przerwanie kuracji przed jej zakończeniem;
  • Częste stosowanie antybiotyków;
  • Osłabiony układ odpornościowy (stres, niewłaściwa dieta czy przewlekłe choroby);
  • Dieta bogata w cukry i przetworzone produkty spożywcze;
  • Zmiany hormonalne: ciąża, antykoncepcja hormonalna czy menopauza;
  • Nadużywanie produktów higienicznych w okolicach intymnych.

Jeśli doświadczasz nawracającej grzybicy pochwy, kluczowe jest skonsultowanie się z lekarzem ginekologiem, który zaleci leczenie, uwzględniając Twoje indywidualne uwarunkowania.

Zapobieganie grzybicy pochwy

Znane przysłowie mówi: lepiej zapobiegać, niż leczyć. Oto kilka prostych zasad, dzięki którym unikniesz nieprzyjemnych dolegliwości, które zna każda z nas.

  • Higiena – okolice intymne myj wodą z mydłem i tylko „z zewnątrz” (ważne, by nie zaburzać naturalnej floty bakteryjnej wewnątrz pochwy) oraz – co ważne – „od przodu do tyłu”
  • Bielizna – na co dzień najlepsza jest bawełniana
  • Piżama – nie noś w nocy obcisłych majtek, wybierz luźne piżamy, koszulki lub śpij nago
  • Ubranie – obcisłe spodnie sprzyjają infekcjom, warto nosić luźniejsze a także spódnice i sukienki
  • Priobiotyki – jedz jogurty, kefiry kiszonki, które wpływają pozytywnie na florę bakteryjna pochwy
  • Wkładki, podpaski – w trakcie okresu często wymieniaj podpaski i tampony, w środku cyklu unikaj noszenia codziennie wykładek higienicznych

Dr Agnieszka Osińska

Niezawodne sposoby na hemoroidy w ciąży

Posted on by Katarzyna Stroińska

Na hemoroidy w ciąży cierpi ponad 30% kobiet, to schorzenie niezwykle powszechne i bardzo uciążliwe. Jak sobie z nimi poradzić?

Wstydliwe objawy hemoroidów

Hemoroidy to małe, miękki guzki wypełnione krwią i umiejscowione w okolicach odbytu. Objawy hemoroidów u ciężarnych kobiet mogą być różne, ale najczęstsze z nich to:

  • ból i dyskomfort odczuwany przy siedzeniu oraz podczas wypróżnień;
  • niekomfortowy świąd w okolicy odbytu,
  • krwawienie z odbytu (powodujące duże zaniepokojenie, szczególnie u kobiet w ciąży);
  • opuchlizna w okolicach odbytu, widoczna i wyczuwalna;
  • trudności w wypróżnianiu ze względy na ból i nacisk na okolicę odbytu;
  • niewielkie krwiaki pojawiające się w okolicy odbytu;
  • wyciek śluzu towarzyszący hemoroidom.

Przyczyny hemoroidów u ciężarnych kobiet

– Skąd „to” się bierze? – pytają pacjentki i niestety nie ma to jednoznacznej odpowiedzi. Hemoroidy w ciąży często są spowodowane wzrostem ciśnienia w okolicach miednicy, co może być wynikiem wzrostu wagi dziecka i rosnącej macicy. Wpływają na nie także hormonalne zmiany w organizmie kobiety w ciąży – tu dominującą winę ponosi progesteron. Wzrost poziomu progesteronu może także spowolnić perystaltykę jelit, co prowadzi do zaparć, skutkujących hemoroidami. Nie bez wpływu pozostaje także zwiększona objętość krwi w trakcie ciąży, co może prowadzić do rozszerzenia naczyń krwionośnych, w tym tych w okolicy odbytu.

Inne przyczyny hemoroidów, niekoniecznie związane z ciążą, to:

  • dziedziczność,
  • ciężka praca fizyczna,
  • siedzący tryb życia.

Jak w ciąży radzić sobie z hemoroidami?

Leczenie hemoroidów u kobiet w ciąży powinno być ostrożne i zgodne z zaleceniami lekarza, aby nie zaszkodzić ani sobie, ani dziecku.

Metody leczenia i łagodzenia objawów hemoroidów w ciąży:

  • Zmiany w diecie
  • Jedz błonnik: owoce, warzywa, pełnoziarniste produkty zbożowe i nasiona. Błonnik pomaga zmiękczyć stolec, co może złagodzić objawy hemoroidów i zmniejszyć ryzyko zaparć. Unikaj słodyczny, białej mąki i przetworzonych produktów.
  • Pij dużo wody (powyżej 2,5 l dziennie!) – pomaga uniknąć zaparć, co z kolei może zmniejszyć nacisk na hemoroidy.
  • Unikaj długotrwałego siedzenia. Przesuwaj się, wstawaj, spaceruj.
  • Ćwicz! Wykonywanie łagodnych ćwiczeń, takich jak spacery, może pomóc w utrzymaniu zdrowego przepływu krwi i zapobiec nadmiernemu naciskowi na żyły w okolicy odbytu.
dieta na hemoroidy w ciąży
Jeśli cierpisz na hemoroidy, włącz w dietę owoce i warzywa.
  • Środki bez recepty apteki

Niestety, większość lekarstw na hemoroidy powszechnie stosowanych w łagodzeniu objawów tej dolegliwości nie jest wskazana dla kobiet w ciąży. Pozostaje preparatów do użytku miejscowego. Bez obaw można wypróbować:

  • maść i czopki na hemoroidy Posterisan
  • czopki na hemoroidy Unigel Procto
  • Procto-Hemolan i Procto-Glyvenol (dopiero od 4. miesiąca ciąży)

Pamiętaj, by przed użyciem takich leków zawsze skonsultuj się z lekarzem i pilnować ustalonej dawki.

  • Domowe sposoby

Leczenie i profilaktykę warto wspomóc naturalnymi sposobami:

  • Nasiadówki i przemywanie okolic odbytu roztworem z kory dębu. Ten naturalny środek o działaniu ściągającym i przeciwzapalnym jest bezpieczny dla kobiet w ciąży.
  • Prawidłowe i regularne wypróżnianie się – nie wstrzymuj, nie odkładaj wizyt w toalecie, unikaj silnego parcia na stolec.
  • Noś bawełnianą, przewiewną bieliznę

Hemoroidy w ciąży – do jakiego iść lekarza?

Jeśli jesteś w ciąży i podejrzewasz lub zauważyłaś hemoroidy, powinnaś najpierw skonsultować się z Twoim lekarzem położnikiem. Oceni on twoją indywidualną sytuację i zaleci odpowiednie leczenie lub dalsze kroki.

W niektórych przypadkach, jeśli objawy hemoroidów są poważne lub nie odpowiadają na standardowe metody leczenia, otrzymasz skierowanie do proktologa. Proktolog to lekarz specjalizujący się w leczeniu chorób odbytu i okolicy odbytu, w tym hemoroidów. Może on zalecić bardziej zaawansowane procedury, takie jak skleroterapia, gumkowanie, czy też usunięcie hemoroidów.

Ważne jest, aby unikać samodzielnego leczenia hemoroidów w ciąży i zawsze konsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem jakichkolwiek leków lub procedur. Pamiętaj, że każda kobieta i każda ciąża są unikalne, dlatego najlepiej jest uzyskać indywidualne porady medyczne dostosowane do twojej sytuacji.

Gorączka w ciąży – sprawdź, co wziąć na przeziębienie w ciąży

Posted on by Katarzyna Stroińska

Nieubłaganie przyszła do nas jesień, a z nią sezon przeziębień, kaszlu, kataru i gorączki. Gorączka w ciąży często martwi przyszłe mamy, które obawiają się o wpływ infekcji na zdrowie nienarodzonego dziecka. Jest to rzeczywiście kwestia wymagająca uważności i odpowiedniej reakcji. Pamiętaj, by każdą infekcję w ciąży skonsultować z lekarzem.

Czy gorączka w ciąży może być niebezpieczna?

Tak, gorączka – czyli temperatura ciała powyżej 38 st. C – może być potencjalnie niebezpieczna w czasie ciąży, zwłaszcza w jej wczesnych fazach. Może zwiększać ryzyko wad rozwojowych płodu. Nieznacznie podwyższona temperatura ciała, która nie osiąga poziomu gorączki, zwykle nie jest uważana za szkodliwą dla ciąży.

Najważniejsze jest, aby podczas ciąży utrzymywać temperaturę ciała w normie i w razie infekcji jak najszybciej skonsultować się z lekarzem lub położnikiem. Specjaliści zalecą odpowiednią środków przeciwgorączkowych, które są bezpieczne w ciąży, takich jak paracetamol, ale zawsze powinno to być pod nadzorem lekarza.

W trakcie ciąży warto unikać sytuacji i czynników, które sprzyjają infekcjom. Jak to zrobić? Dbaj o higienę osobistą, unikaj kontaktu z osobami, które są chore, i stosuj się do zaleceń dotyczących szczepień zalecanych przez lekarza.

Podwyższona temperatura w ciąży

Wiele kobiet doświadcza podwyższonej temperatury ciała (37 – 37,5 st. C) w trakcie ciąży. To zjawisko może mieć różne przyczyny, niekoniecznie związane z infekcją:

  • Wzrost poziomu hormonów, takich jak progesteron, może wpłynąć na podwyższoną temperaturę ciała w trakcie ciąży.
  • Rozszerzone naczynia krwionośne: Wzrost objętości krwi w organizmie ciężarnej kobiety może prowadzić do rozszerzenia naczyń krwionośnych i podwyższenia temperatury.
  • Wzrost przepływu krwi do macicy i narządów miednicy może również przyczynić się do wzrostu temperatury ciała.
  • Ciąża wiąże się z większym zapotrzebowaniem na energię, co może prowadzić do zwiększonej aktywności metabolicznej i podwyższenia temperatury ciała.
  • Silne emocje, stres i niepokój mogą wpłynąć na temperaturę ciała.

Podwyższoną temperaturę należy skonsultować z lekarzem. Istnieje bowiem możliwość, że jest to objaw innej kwestii zdrowotnej, która wymaga uwagi medycznej.

Gorączka w ciąży – jak ją zbić?

Zbijanie gorączki w ciąży jest delikatnym procesem, który wymaga ostrożności i konsultacji z lekarzem. Oto kilka ogólnych zaleceń:

  • Paracetamol jest jednym z nielicznych leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych uważanych za stosunkowo bezpieczne w ciąży. Z lekarzem ustal odpowiednią dawkę. W ciąży nie należy stosować niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), takich jak ibuprofen, chyba że lekarz inaczej zaleci.
  • Pij dużo płynów, takich jak woda, aby uniknąć odwodnienia, które może pogorszyć gorączkę.
  • Zadbaj o odpoczynek i sen. Pomoże to wzmocnić układ odpornościowy.
  • Obniż temperaturę pomieszczenia, w którym przebywasz. Wietrz mieszkanie, zapewnij dobrą wentylację.
  • Zastosuj zimne okłady na czoło, kark i nadgarstki, aby pomóc obniżyć temperaturę ciała. Nie stosuj zbyt zimnych kompresów i unikaj przewlekłego narażenia na zimno.
  • W czasie gorączki unikaj gorących kąpieli, długotrwałych pryszniców. Możesz wziąć letnią, krótką kąpiel.
Paracetamol w ciąży
Paracetamol jest jednym z nielicznych leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych uważanych za stosunkowo bezpieczne w ciąży.

Co wziąć na przeziębienie w ciąży?

Oprócz wspomnianego paracetamolu oraz innych wskazówek dotyczących sposobów obniżenia gorączki warto wspomóc organizm naturalnymi metodami:

  • Możesz skorzystać z nawilżaczy powietrza, które pomagają w łagodzeniu objawów suchego gardła i kataru. Nie przesadzaj jednak z intensywnością nawilżania i często wietrz pokój.
  • Użyj soli fizjologicznej do płukania nosa, co pomaga w usuwaniu zanieczyszczeń i nawilżeniu błon śluzowych nosa.
  • Pij ciepłe herbaty z miodem, cytryną i imbirem, które mogą pomóc w łagodzeniu objawów przeziębienia.
  • Dużo odpoczywaj. Ważne jest, aby dać organizmowi czas na regenerację.

Pamiętaj – nigdy nie rozpoczynaj leczenia przeziębienia w ciąży bez konsultacji z lekarzem lub położnikiem – nawet za pomocą dostępnych bez recepty leków.

Paracetamol w ciąży – ile można wziąć?

Paracetamol jest jednym z niewielu leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych uważanych za stosunkowo bezpieczne podczas ciąży, gdy jest stosowany w zalecanych dawkach. Ogólnie przyjmuje się, że w przypadku dorosłych, maksymalna dawka paracetamolu wynosi zazwyczaj 500 mg do 1000 mg co 4-6 godzin w zależności od potrzeb.

Dawka i częstotliwość przyjmowania paracetamolu w ciąży powinny być jednak ustalone i nadzorowane przez lekarza. Zalecane dawki mogą się różnić w zależności od sytuacji, trwania ciąży oraz stanu zdrowia matki. Nie należy przekraczać zaleconych dawek ani nie stosować go dłużej niż zaleca lekarz. Należy także unikać mieszania różnych leków przeciwbólowych lub przeciwgorączkowych bez konsultacji z lekarzem.

 

Lek. Dariusz Lemczak

Posted on by Katarzyna Stroińska

Obszary działalności:

  • zaburzenia nastroju (depresyjne, dwubiegunowe, dystymia, hipomania)
  • zaburzenia lękowe
  • zaburzenia snu
  • zaburzenia psychotyczne
  • zaburzenia odżywania
  • zaburzenia osobowości
  • stres traumatyczny

Doświadczenie:

Specjalista psychiatra z wieloletnim doświadczeniem, zarówno szpitalnym jak i ambulatoryjnym. Absolwent Wojskowej Akademii Medycznnej w Łodzi. Swój rozwój i karierę zawodową związał z Wojskowym Instytutem Medycznym Centralnego Szpitala Wojskowego MON w Warszawie, gdzie pracował w Klinice Psychiatrii, Stresu Bojowego i Psychotraumatologii.

USG brzucha – przygotowanie i zalecenia lekarza

Posted on by Katarzyna Stroińska

USG brzucha czyli badanie USG jamy brzusznej, to nieinwazyjne i często wykorzystywane badanie obrazowe w medycynie. Pozwala na wizualizację narządów wewnętrznych jamy brzusznej, takich jak wątroba, trzustka, pęcherzyk żółciowy, nerki, śledziona, żołądek, jelita, a także aorta i inne struktury.

Poniżej znajdziesz odpowiedzi na najczęściej pojawiające się pytania:

Jak się przygotować do USG brzucha?

Przygotowanie do badania jest stosunkowo proste. Oto ogólne wskazówki:

  • Najlepiej zapisać się na badanie w godzinach porannych przed pierwszym posiłkiem. Jeśli badanie wykonujemy popołudniu, powinniśmy być na czczo (to oznacza brak jedzenia i picia!) przez minimum 6 godzin. Zwykle pacjentom zaleca się powstrzymanie się od jedzenia od północy w dniu poprzedzającym badanie.
  • W dniu badania nie należy pić kawy i napojów gazowanych. Warto też wypić wcześniej minimum dwie szklanki wody, aby wypełnić pęcherz. Jeśli cierpisz na zaparcia, zażyj espumisan.
    Jeśli regularnie przyjmujesz leki, skonsultuj się z lekarzem, czy należy je przyjąć przed badaniem lub czy istnieją jakieś szczególne zalecenia dotyczące leków przed badaniem.
  • Warto ubrać się wygodnie i zgodnie z zasadami higieny. Jeśli badanie dotyczy np. narządów miednicy, może być konieczne zdjęcie części odzieży w dolnej części ciała.
  • Jeśli nosisz biżuterię w okolicy brzucha, zdejmij ją przed badaniem, ponieważ może ona zakłócać obrazowanie ultrasonograficzne.
  • Jeśli masz alergię na żel używany podczas badania USG lub jeśli masz jakieś inne specjalne potrzeby lub obawy, poinformuj specjalistę przed rozpoczęciem badania.
  • Odpręż się 😊 Postaraj się o spokój i relaks przed badaniem, ponieważ napięcie mięśni brzucha może wpłynąć na jakość obrazu ultrasonograficznego.

Jak przebiega USG brzucha?

Podczas badania pacjent zazwyczaj leży na stole, a specjalista nakłada na skórę żel, który pomaga w przewodzeniu fal dźwiękowych do narządów wewnętrznych. Następnie używa się specjalnej sondy ultrasonograficznej, która emituje fale dźwiękowe i odbiera echo od narządów. Sondę lekarz delikatnie przesuwa po jamie brzusznej. Obraz widoczny jest na żywo na monitorze urządzenia.

Kiedy wykonać USG brzucha?

Zapisz się na badanie jeśli:

  • Doświadczasz chronicznego lub ostrego bólu brzucha, bólów w okolicach narządów brzusznych, opuchlizny, nudności, wymiotów;
  • Zauważasz powtarzające się wzdęcia lub powiększenie narządów wewnętrznych wyczuwalne dotykiem;
  • Masz historię chorób lub problemów z narządami wewnętrznymi brzucha, takimi jak choroby wątroby, trzustki, pęcherzyka żółciowego lub nerek.
Wskazania do USG brzucha
Nawracające bóle brzucha są bezpośrednim wskazaniem do zapisania się na badanie.

USG brzucha Legionowo

USG jamy brzusznej jest często stosowane do diagnostyki różnych schorzeń i zaburzeń w jamie brzusznej, takich jak kamienie w pęcherzyku żółciowym, zmiany w wątrobie, guzy, choroby nerek i wiele innych. To bezpieczna i stosunkowo szybka metoda diagnostyczna, która nie wymaga promieniowania rentgenowskiego i może być wykorzystywana do monitorowania postępu leczenia lub oceny stanu narządów wewnętrznych.

W Ultramedica Centrum Zdrowia Kobiety w Legionowie badanie wykonują certyfikowani specjaliści, 6 dni w tygodniu.

Lek. Ewa Malicka

Posted on by Katarzyna Stroińska

Obszary działalności:

  • Ginekologia
  • Prowadzenie ciąży
  • Antykoncepcja
  • Badania USG

Doświadczenie:

Absolwentka Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Obecnie pracuje na Oddziale Ginekologiczno-Położniczym Szpitala Bielańskiego w Warszawie, gdzie specjalizuje się w
zakresie położnictwa oraz ginekologii. Działa również w Klinice Położnictwa, Perinatologii i Neonatologii CMKP.

Autorka publikacji naukowych, doktorantka Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego. Na oddziale o III. stopniu referencyjności współpracuje przy diagnostyce i terapii prenatalnej,
zabiegach wewnątrzmacicznych, zajmuje się kobietami w ciążach z poważnymi patologiami płodu oraz powikłanych chorobami pacjentek. W codziennej pracy skupia się również na ginekologii
operacyjnej oraz zabiegowej.

Pracuje w prowadzonej przy szpitalu Poradni Patologii Ciąży, gdzie sprawuje opiekę nad pacjentkami w ciąży wysokiego ryzyka, wymagającymi szczególnej opieki lekarskiej. W poradni prowadzi także ciąże fizjologiczne, udziela porad z zakresu zaburzeń narządu rodnego, antykoncepcji oraz wykonuje badania kontrolne.

Czy podróż samolotem w ciąży jest bezpieczna?

Posted on by Katarzyna Stroińska

Na ogół uznaje się, że podróżowanie w drugim trymestrze ciąży (od 13 do 26 tygodnia) jest bezpieczne dla zdrowej ciąży bez komplikacji, zalecane są jednak podróże trwające nie więcej niż 4 godziny. W pierwszym trymetrze zmiany ciśnienia podczas lądowania i startu mogą powodować nudności i złe samopoczucie. W tym okresie ryzyko poronienia jest większe w niż w 2. trymestrze.

Pamiętaj! Zanim zaplanujesz podróż samolotem, skonsultuj się ze swoim lekarzem, niezależnie od tego, w którym miesiącu ciąży jesteś. Lekarz będzie mógł ocenić Twoją sytuację medyczną i wziąć pod uwagę ewentualne ryzyka związane z podróżą.

Jak przygotować się do podróży samolotem?

  • Przede wszystkim sprawdź regulamin wybranych linii lotniczych:
    Powyżej 32. tygodnia ciąży (w zależności od przewoźnika) linie lotnicze mogą nie wpuścić ciężarnej na pokład ze względu na ryzyko przedwczesnego porodu lub potencjalnych kłopotów z krążeniem mamy.
    Linie lotnicze mogą też wymagać zaświadczenia o braku przeciwwskazań do latania (MEDIF) – po 32. tygodniu ciąży (LOT), a inni już od 28 (Ryanair, Lufthansa). Zaświadczenie MEDIF musi być wypełnione przez lekarza na mniej niż 14 dni przed rozpoczęciem podróży. Trzeba je wysłać do linii lotniczych zwykle nie później niż 72 godziny przed planowanym wylotem.
  • Wybierz się do swojego lekarza prowadzącego i zapytaj, czy są przeciwwskazania do podróżowania samolotem i poproś go o zaświadczenie, które informuje o aktualnym tygodniu Twojej ciąży.

Jak bez problemy przetrwać lot będąc w ciąży?

Przede wszystkim zadbaj o wygodny, przewiewny strój, pij dużo wody i wybierz dla siebie odpowiednie miejsce. Najlepsze miejsce w samolocie dla ciężarnej to okolice toalety i fotel przy przejściu – w trakcie lotu co pół godziny trzeba zrobić krótki spacer.
Pasy bezpieczeństwa są bezpieczne dla kobiet w ciąży i przydatne na wypadek turbulencji. Trzeba je zapiąć na poziomie miednicy, tak aby nie uciskały brzucha. Nie musisz też obawiać się skanera przechodząc przez bramki.

Pamiętaj!
Każda ciąża jest inna, dlatego ważne jest, aby podejmować decyzje dotyczące podróży samolotem w ciąży w porozumieniu z lekarzem, który zna Twoją sytuację medyczną. W niektórych przypadkach, zwłaszcza gdy występują problemy zdrowotne lub ryzyko powikłań, lekarz może odradzić lot. Bezwzględnymi przeciwwskazaniem są między innymi problemy z łożyskiem, niedokrwistość i zakrzepowe zapalenie żył ciężarnej.

Wkładka domaciczna – co musisz wiedzieć o tej metodzie antykoncepcji?

Posted on by Katarzyna Stroińska

Wkładka domaciczna – zwyczajowo nazywana spiralką, jest małym, elastycznym urządzeniem, które jest umieszczane wewnątrz macicy w celu zapobiegania ciąży. Jest bardzo skuteczną metodą antykoncepcji, która działa przez wiele lat. Ich skuteczność w zapobieganiu ciąży jest bardzo wysoka i wynosi około 99%. Oznacza to, że na 100 kobiet stosujących wkładkę przez rok, mniej niż jedna z nich zajdzie w ciążę.

Odpowiem dziś na Wasze najczęstsze pytania i wątpliwości dotyczące wkładki, z którymi zgłaszacie do gabinetu lekarskiego.

Jak wygląda wkładka domaciczna?

Wkładka jest zazwyczaj wykonana z plastiku lub metalu i ma kształt litery T. Istnieją różne rodzaje wkładek antykoncepcyjnych, w tym te, które zawierają hormon gestagen (wkładki hormonalne) lub miedź (wkładki niehormonalne).

Jak działa wkładka domaciczna hormonalna?

Wkładka domaciczna hormonalna ma zbiorniczek zawierający hormon. Po włożeniu wkładka uwalnia stopniowo małe ilości gestagenu do jamy macicy.

Gestagen ma kilka działań, które przeciwdziałają ciąży:

  • Zagęszczenie śluzu szyjkowego, co utrudnia przejście plemników przez kanał szyjki do macicy.
  • Zmiany w błonie śluzowej macicy, co utrudnia zagnieżdżenie zapłodnionego jajeczka w macicy i uniemożliwia rozwinięcie się ciąży.

Jak działa wkładka miedziana?

Wkładka zawiera drucik miedziany, który otacza jej ramiona lub trzon. Działanie miedzi polega na kilku mechanizmach:

  • Zatrucie dla plemników: Miedź ma właściwości toksyczne dla plemników, co utrudnia ich ruch i zdolność do zapłodnienia jajeczka. Miedź w wkładce miedzianej uwalnia się stopniowo wewnątrz macicy, tworząc środowisko nieprzyjazne dla plemników.
  • Reakcja zapalna: Wkładka domaciczna miedziana powoduje reakcję zapalną w macicy. Zwiększone krążenie krwi i obecność miedzi prowadzą do zmiany środowiska macicy, co dodatkowo utrudnia zapłodnienie.

Czy lepsza jest wkłada hormonalna czy miedziana?

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Ostateczny wybór zależy od indywidualnych preferencji, potrzeb i sytuacji zdrowotnej kobiety. Czynniki, które warto wziąć jednak pod uwagę:

Wkładka hormonalna:

  • zapewnia ochronę przed bolesnymi miesiączkami, reguluje obfite krwawienia, zmniejsza bolesność okresu, powoduje skąpe miesiączki lub zupełny ich brak;
  • może obniżyć ryzyko wystąpienia chorób, takich jak mięśniaki macicy, anemia z niedoboru żelaza, torbiele jajników i niektóre formy raka;
  • może wywołać zmiany nastroju, bóle piersi, zmiany libido, trądzik, infekcje intymne – szczególnie w początkowym okresie stosowania;
  • kobiety stosujące wkładkę mogą doświadczać nieregularnych plamień i krwawień między okresami.

Wkładka miedziana:

  • nie wpływa na naturalny cykl menstruacyjny, ale często powoduje bardziej obfite i bolesne miesiączki;
  • nie zawiera hormonów, co może być istotne dla osób mających przeciwskazania do stosowania hormonów lub mających obawy związane z hormonami;
  • po usunięciu wkładki miedzianej płodność powraca bardzo szybko;
  • może zwiększać ryzyko infekcji w obrębie dróg rodnych lub macicy.

Zarówno w przypadku wkładki miedzianej jak i hormonalnej istnieje bardzo rzadkie ryzyko perforacji macicy podczas umieszczania lub usuwania spiralki. To powikłanie jest rzadkie, ale wymaga natychmiastowej opieki medycznej.

Wkładka domaciczna

Jak zakłada się wkładkę domaciczną?

Wkładkę najlepiej założyć w czasie menstruacji, gdy śluz maciczny jest cienki, a szyjka macicy jest lekko rozszerzona. Zmniejsza to ryzyko infekcji i pomaga w łatwiejszym i bardziej komfortowym włożeniu.

Jak to wygląda?

  • Konsultacja z lekarzem: specjalista zbierze Twoją historię medyczną, omówi różne metody antykoncepcji i oceni predyspozycje do umieszczenia wkładki domacicznej.
  • Badanie ginekologiczne: lekarz oceni, czy nie ma przeciwwskazań do umieszczenia wkładki i określi odpowiedni rozmiar wkładki.
  • Umieszczenie wkładki: lekarz użyje specjalistycznych narzędzi, aby umieścić wkładkę w macicy poprzez kanał szyjki macicy. Cały proces trwa nie dłużej niż 5 minut.
  • Kontrola po umieszczeniu: lekarz zaleci zaplanowanie wizyty kontrolnej w celu oceny umieszczenia wkładki i weryfikacji ewentualnych skutków ubocznych.

Pamiętaj, że proces umieszczenia wkładki powinien być przeprowadzony przez lekarza! Nigdy nie próbuj samodzielnie zakładać wkładki domacicznej.

Czy wkładka domaciczna obniża libido?

To sytuacja, która zdarza się rzadko.

Niektóre kobiety rzeczywiście zgłaszają zmiany libido pod wpływem wkładki hormonalnej. Gestagen może wpływać na hormony i układ nerwowy, co w niektórych przypadkach może prowadzić do zmniejszenia, ale i do zwiększenia libido. Nie jest to regułą i wpływ na libido jest indywidualny.
W przypadku wkładki miedzianej, która nie zawiera hormonów, nie ma bezpośredniego wpływu na poziom libido. Jednak niektóre kobiety zgłaszają, że obfite lub bolesne miesiączki związane z wkładką miedzianą mogą wpływać na ich komfort i popęd seksualny.

Kiedy nie można założyć wkładki?

Istnieją określone okoliczności, kiedy nie można założyć wkładki antykoncepcyjnej:

  • w przypadku istniejącej ciąży;
  • podczas aktywnej infekcji dróg rodnych, takiej jak zapalenie szyjki macicy, zapalenie jajników lub zapalenie błony śluzowej macicy;
  • po niedawnym porodzie (trzeba poczekać co najmniej 4-6 tygodni);
  • w przypadku skurczy macicy lub nieprawidłowości anatomicznych.

Co ważne, wkładkę domaciczną można założyć zarówno u kobiety, która nigdy nie rodziła dzieci, jak i u dziewicy.

Czy wkładka domaciczna jest wyczuwalna?

Po prawidłowym umieszczeniu wkładki domacicznej, zarówno hormonalnej, jak i miedzianej, zazwyczaj nie powinna być ona wyczuwalna przez kobietę ani przez jej partnera. Wkładki są zaprojektowane tak, aby były wygodne i nie przeszkadzały w codziennych aktywnościach.
Jednak w niektórych przypadkach, zwłaszcza na początku użytkowania, kobieta może odczuwać pewien niewielki dyskomfort lub świadomość obecności spiralki. Jeśli to uczucie się nasili, zalecam skonsultowanie się z lekarzem. Oceni on, czy umieszczenie wkładki jest prawidłowe i ewentualnie dostosuje jej położenie, jeśli to konieczne.

Czy wkładka domaciczna działa po 5 latach?

Wkładki hormonalne mają zwykle określony okres działania, który wynosi od 3 lat do 5 lat, w zależności od modelu. Po upływie tego okresu zaleca się wymianę wkładki na nową, ze względu na obniżoną skuteczność w zapobieganiu ciąży.
Czas działania wkładki miedzianej także wynosi ok 5 lat, w zależności od modelu. Również tutaj istnieje monitorowania terminu wymiany wkładki. Po przekroczeniu zalecanego okresu może być mniej skuteczna w zapobieganiu ciąży.

Czy wkładka domaciczna może się przesunąć lub wypaść?

W rzadkich przypadkach może się to zdarzyć:

  • jeśli została nieprawidłowo umieszczona przez lekarza;
  • w przypadku silnych skurczów macicy;
  • podczas infekcji dróg rodnych lub zaburzeń krwawienia.

Rozpoznanie, czy wkładka domaciczna przesunęła się lub wypadła, wymaga samodzielnego monitorowania i uważnego obserwowania swojego ciała. Oto kilka wskazówek:

  • Sprawdzaj obecność niteczki: Po umieszczeniu wkładki domacicznej, zwykle jest widoczna niteczka zwisająca z szyjki macicy do pochwy. Niteczka jest cienka i miękka. Regularnie sprawdzaj, czy niteczka jest wciąż wyczuwalna. Jeśli niteczka jest znacznie dłuższa lub nie czujesz jej, może to wskazywać na przesunięcie lub wypadnięcie wkładki.
  • Uwaga na zmiany objawów: Jeśli zauważasz znaczne zmiany w swoich objawach, takie jak silne bóle brzucha, krwawienie mocno odbiegające od normalnej miesiączki, krwawienie w trakcie cyklu, silne skurcze lub inne nieprawidłowości, może to wskazywać na przesunięcie lub wypadnięcie wkładki.

Regularne wizyty kontrolne u lekarza są ważne, aby ocenić położenie wkładki i ewentualne przesunięcia lub problemy.

Brak okresu przy wkładce

Brak miesiączki lub nieregularne krwawienia menstruacyjne przy stosowaniu wkładki hormonalnej są stosunkowo częstymi efektami ubocznymi i nie powinny niepokoić. Brak miesiączki przy wkładce hormonalnej nie oznacza, że wkładka nie działa jako metoda antykoncepcji. Wkładki hormonalne są nadal skuteczne w zapobieganiu ciąży, nawet jeśli nie ma miesiączki. Co więcej – część kobiet stosujących wkładkę hormonalną ma owulację mimo braku miesiączki.

Czy można zajść w ciążę z wkładką domaciczną?

Wkładka domaciczna, zarówno hormonalna, jak i miedziana, jest jedną z najskuteczniejszych metod antykoncepcji dostępnych na rynku. Jednak mimo wysokiej skuteczności, istnieje nadal niewielkie ryzyko zajścia w ciążę przy stosowaniu wkładki.

Oto kilka powodów, dla których może dojść do zajścia w ciążę, mimo stosowania wkładki:

  • Nieprawidłowe umieszczenie: Jeśli wkładka nie jest prawidłowo umieszczona w macicy, może być mniej skuteczna w zapobieganiu ciąży. Dlatego ważne jest regularne sprawdzanie wkładki, aby upewnić się, że jest na swoim miejscu.
  • Wypadnięcie wkładki: W rzadkich przypadkach, zwłaszcza przy wkładkach miedzianych, może dojść do wypadnięcia wkładki z macicy. Jeśli kobieta nie zauważy tego i nie zareaguje na czas, może wystąpić ryzyko zajścia w ciążę.
  • Ciąża pozamaciczna: Chociaż wkładki domaciczne są skuteczne w zapobieganiu większości ciąż, nie zapewniają one ochrony przed ciążą pozamaciczną. Ciąża pozamaciczna to sytuacja, w której zarodek zagnieżdża się poza macicą, najczęściej w jajowodach. Jeśli zajdzie ciąża pozamaciczna przy wkładce domacicznej, może być wymagane natychmiastowe działanie medyczne.

Nawet jeśli stosujesz wkładkę domaciczną, a podejrzewasz lub potwierdzasz ciążę, ważne jest jak najszybsze skonsultowanie się z lekarzem.

dr Agnieszka Osińska

Co koniecznie warto wiedzieć o wizycie u ginekologa?

Posted on by Katarzyna Stroińska

Wizyta u ginekologa to wydarzenie, przed którym wiele kobiet wciąż odczuwa lekki wstyd i obawy. Zależy nam, żebyście wiedziały, że w Ultramedica zostaniecie zaopiekowane i otoczone życzliwością. Odpowiadamy dziś na Wasze najczęstsze pytania dotyczące wizyty u ginekologa.

Wizyta u ginekologa – jak się przygotować?

Oto kilka kroków, które możesz podjąć, aby podczas wizyty czuć się swobodnie:

  • Wybierz lekarza, z którym czujesz się komfortowo i do którego masz zaufanie.
  • Przygotuj medyczne dokumenty: jeśli to Twoja pierwsza w nowym gabinecie, przynieś ze sobą historię medyczną, wyniki badań krwi, USG itp. To pomoże lekarzowi zrozumieć Twoją historię zdrowotną. Lekarz zapyta także o datę Twojej ostatniej miesiączki.
  • Przygotuj pytania: dotyczące swojego zdrowia intymnego, okresów, antykoncepcji lub innych problemów, zastanów się nad nimi wcześniej i zapisz, aby nie zapomnieć ich podczas wizyty.
  • Unikaj stosowania kremów, płukanek lub innych substancji intymnych na co najmniej 24 godziny przed wizytą. Może to wpłynąć na wyniki badań.
  • Przed wizytą umyj się dokładnie wodą i delikatnym mydłem.
  • Odpręż się! Ginekolodzy są po to, aby Ci pomagać i dbać o Twoje zdrowie intymne, więc nie wahaj się zadawać pytań i dzielić swoimi obawami!

Jak wygląda wizyta u ginekologa?

Lekarz zacznie wizytę od rozmowy, zapyta o miesiączki, choroby przewlekłe, ciąże, operacje, o choroby w rodzinie, współżycie. Nie krępuj się i mów wprost. Ginekologa obowiązuje tajemnica lekarska.
Następnym krokiem jest badanie ginekologiczne – lekarz poprosi Cię o rozebranie od pasa w dół i zaprosi na fotel ginekologiczny. U kobiety współżyjącej założy plastikowy wziernik i – ewentualnie – pobierze cytologię specjalną szczoteczką (Sprawdź: Cytologia – przygotowanie, wyniki i rekomendacje od lekarza ginekologa).
Po wyciągnięciu wziernika lekarz bada ręcznie. Jedną jednym lub dwoma palcami dotyka szyjki macicy, a drugą dłonią przez brzuch ocenia stan macicy i jajników. Może także wykonać USG dopochwowe.
W trakcie wizyty ginekolog bada także piersi, aby sprawdzić obecność guzków lub innych nieprawidłowości.
Na koniec lekarz wypisz Ci ewentualne recepty i skierowania.

Jak wygląda badanie dziewicy u ginekologa?

Warto poinformować lekarza, jeśli jesteś dziewicą – ginekolog wykona tylko najpotrzebniejsze badania, ze szczególną delikatnością. Najczęściej przeprowadzić badanie fizyczne narządów płciowych z zewnątrz lub – w razie konieczności – może ostrożnie i delikatnie włożyć palec (zwykle palce wskazujący lub środkowy) do pochwy, aby ocenić jej anatomię, rozmiar, elastyczność oraz sprawdzić obecność ewentualnych nieprawidłowości. Sprawdź: Jak przebiega badanie u ginekologa dziecięcego?
W przypadku poważniejszych dolegliwości lekarz przeprowadza u dziewic badanie przezodbytnicze (jedną ręką lekarz uciska brzuch a drugą jamę brzuszną przez odbyt). Często wystarczy w zupełności wykonanie USG narządów miednicy mniejszej głowicą przezbrzuszną przy wypełnionym pęcherzu moczowym lub głowicą rektalną (przez odbyt).

Czy golić się przed wizytą u ginekologa?

Nie trzeba depilować czy golić okolic intymnych przed wizytą. W dniu wizyty podmyj się z wierzchu, żeby nie wypłukać wydzieliny z ujścia pochwy, nie stosuj też dezodorantów ani pudrów do higieny intymnej.

Wizyta u ginekologa a miesiączka

Miesiączka nie przeszkadza w badaniu ginekologicznym, jednak w trakcie menstruacji nie wykonamy cytologii. W niektórych sytuacjach np. w trakcie zakładania lub zdejmowania spirali antykoncepcyjnej – okres miesiączki jest wskazany. Dla Twojego komfortu warto jednak wybrać jednak dzień poza miesiączką – najlepszy termin na wizytę u ginekologa to pierwsze dziesięć dni od daty zakończenia menstruacji, bo wtedy w trakcie badania odczujesz najmniejszy dyskomfort.

Jak się ubrać na wizytę u ginekologa?

Nie musisz się specjalnie przygotowywać do wizyty. Dla Twojej wygody unikaj jednoczęściowych ubrań takich jak sukienki czy body. Lepiej jest wybrać zestaw spodni i bluzki, które można łatwo zdjąć tylko w razie potrzeby.
W Ultramedica w każdym gabinecie czeka na Ciebie łazienka, gdzie możesz rozebrać się od pasa w dół i założyć jednorazową spódnicę, która okryje Twoje miejsca intymne.

Co to jest wziernik ginekologiczny?

Wziernik ginekologiczny to niewielkie, plastikowe, jednorazowe narzędzie składające się z dwóch połączonych ramion. Lekarz delikatnie wprowadza wziernik do pochwy, rozwierając łagodnie ściany pochwy, aby umożliwić lepszą widoczność. Dzięki temu lekarz może oglądać szyjkę macicy, identyfikować zmiany patologiczne, pobierać próbki dla badań cytologicznych lub innych badań, jeśli to konieczne.
Badanie przy pomocy wziernika nie boli.

Wizyta u ginekologa. O co pyta lekarz?

O co pyta lekarz ginekolog?

W trakcie badania lekarz zapyta o termin ostatniej miesiączki, regularność cyklu (liczy się go od pierwszego dnia miesiączki do ostatniego dnia przed kolejną menstruacją), dolegliwości związane z miesiączką (bóle, obfitość krwawienia, długość trwania). Padną także pytania, czy współżyjesz regularnie i jakie środki antykoncepcyjne stosujesz. Warto przypomnieć sobie także termin zabiegów ginekologicznych – jeśli je przeszłaś.

Czy ginekolog wykryje wczesną ciążę przy zwykłym badaniu?

W typowym badaniu ginekologicznym, które obejmuje oglądanie narządów płciowych zewnętrznych, badanie wziernikowe oraz badanie palpacyjne piersi i jajników, ginekolog nie jest w stanie jednoznacznie potwierdzić obecności bardzo wczesnej ciąży.

Aby potwierdzić ciążę, zwykle stosuje się inne metody, takie jak test ciążowy moczu, badanie krwi w celu wykrycia obecności hormonu hCG lub USG dopochwowe. Sprawdź: USG w ciąży – ile razy trzeba je wykonać? Najnowsze wytyczne.

Czy ginekolog zawsze robi USG?

Nie, ginekolodzy nie zawsze wykonują USG podczas wizyty. Przeprowadzenie badania zależy od indywidualnej sytuacji pacjentki, jej objawów, historii medycznej oraz celu wizyty.
W niektórych przypadkach, gdy istnieją konkretne objawy, takie jak ból miednicy, nieregularne krwawienia, niepokojące wyniki badań, podejrzenie obecności guza lub inne nieprawidłowości, ginekolog może zdecydować o wykonaniu badania USG w celu lepszego zrozumienia problemu i dokładniejszej oceny narządów płciowych. Badanie USG może obejmować zarówno badanie zewnętrzne (poprzez powłoki brzuszne) jak i wewnętrzne (poprzez wprowadzenie sondy przez pochwę).

Jednak w przypadku rutynowych wizyt kontrolnych, monitorowania antykoncepcji, przeprowadzania badań cytologicznych czy oceny ogólnego zdrowia intymnego, ginekolog może nie zdecydować się na przeprowadzenie badania USG.

Czy trzeba odwiedzać ginekologa, kiedy nic „mi nie dolega”?

Bardzo gorąco do tego zachęcamy. Raz w roku każda kobieta powinna wykonać badanie cytologiczne, USG piersi i USG narządu rodnego.

Dr Agnieszka Osińska, specjalista ginekolog, endokrynolog

Cytologia – przygotowanie, wyniki i rekomendacje od lekarza ginekologa

Posted on by Katarzyna Stroińska

Cytologia jest jednym z najważniejszych badań profilaktycznych w ginekologii i zachęcamy do wpisania jej w kalendarz obowiązkowych badań dla każdej kobiety. Pomaga w wykryciu ewentualnych zmian komórkowych w szyjce macicy, które mogą wskazywać na obecność raka szyjki macicy lub stanów przedrakowych. Badanie pozwala na wczesne wykrycie potencjalnych problemów i szybkie wdrożenie odpowiednich działań. Rak szyjki macicy we wczesnym stadium jest całkowicie wyleczalny!

Przygotowałyśmy dla Was odpowiedzi na najczęściej zadania pytania i ogromnie zachęcamy do regularnego badania.

Kiedy wykonać cytologię?

Cytologię warto wykonać minimum raz na trzy lata. Naszym pacjentkom zalecamy także uzupełnić ją o badanie HPV – test, który identyfikuje obecność wirusa brodawczaka ludzkiego – głównego „winowajcy” raka szyjki macicy.
O tym, jak często wykonywać cytologię, porozmawiaj ze swoim lekarzem. Wskaże on optymalną częstotliwość, biorąc pod uwagę poprzednie wyniki, Twoją historię medyczna a także indywidualne czynniki ryzyka – m.in. przypadki chorobowe w rodzinie.

W którym dniu cyklu wykonać cytologię?

Wykonanie cytologii nie jest uzależnione od konkretnego dnia cyklu menstruacyjnego, lepiej jednak unikać badania podczas miesiączki. Obecność krwi może utrudniać prawidłową analizę próbki.

Jak się przygotować do cytologii?

Na kilka dni przed planowanym badaniem cytologicznym unikaj stosowania tamponów, leków dopochwowych, kremów lub żeli, ponieważ mogą one wpływać na wyniki badania.
Na co najmniej 24 godziny przed wizytą u lekarza nie współżyj intymnie, a bezpośrednio przed badaniem umyj okolice intymne wodą (bez mydła i innych chemicznych środków intymnych).

Kiedy wykonać pierwszą cytologię?

Lekarze zalecają wykonanie pierwszej cytologii maksymalnie do 25. roku życia, lub wcześniej – w chwili podjęcia decyzji o rozpoczęcia współżycia intymnego. Badanie można przeprowadzić także u dziewic, nie spowoduje uszkodzenia błony dziewiczej. Poinformuj lekarza o tym, że jesteś dziewicą, a użyje mniejszego wziernika i wykaże maksimum delikatności podczas pobrania próbki.

Czy można wykonywać cytologię w ciąży?

Jak najbardziej! Co więcej – rekomenduje się przeprowadzanie badania cytologicznego na pierwszej wizycie ciążowej, o ile od poprzedniego badania upłynęło 6 miesięcy. Z wykonaniem cytologii po porodzie należy odczekać 12 tygodni.

Jak wygląda badanie cytologiczne?

Cytologię wykonuje lekarz ginekolog lub położna u pacjentki na fotelu ginekologicznym. Zazwyczaj nie trwa ono dłużej niż 5 minut. Nie jest bolesne, choć może powodować pewien dyskomfort i chwilowe uczucie „ucisku” w podbrzuszu. Specjalista rozchyli pochwę za pomocą wziernika i pobierze specjalną szczoteczką próbkę komórek z szyjki macicy i pochwy. Następnie próbka jest wysyłana do laboratorium w celu przeanalizowania komórek pod mikroskopem.
Po badaniu cytologicznym może wystąpić lekkie krwawienie z pochwy. Powinno ono samoistnie ustąpić. W przypadku utrzymującego się krwawienia, należy zgłosić się do ginekologa.

Co to jest cytologia LBC – cytologia płynna?

Największą wadą cytologii klasycznej (pobieranej szczoteczką i umieszczanej na szkiełku mikroskopowym) jest stosunkowo niska dokładność – na poziomie 60 proc. Wiele próbek daje niejednoznaczne lub fałszywe wyniki i badanie trzeba powtarzać.
Cytologię płynną (cytologia LBC) pobieramy w podobny sposób, jednak materiał umieszczamy w specjalnym podłożu płynnym, co pozwala w laboratorium na odfiltrowanie z materiału zanieczyszczeń (np. krwi czy śluzu, komórek stanu zapalnego), które mogą utrudniać ocenę komórek szyjki macicy.
Płynna cytologia jest znacznie bardziej dokładna, ułatwia znajdowanie nieprawidłowości i zmniejsza liczbę fałszywie negatywnych wyników. Poza tym pobrany materiał może być wykorzystany do dodatkowych testów – np. badania na obecność wirusa HPV.

Ile się czeka na wynik cytologii?

Czas oczekiwania na wynik cytologii może się różnić w zależności od laboratorium, w którym zostało przeprowadzone badanie. Zwykle wyniki są dostępne w ciągu kilku dni.
W przypadku rutynowych badań cytologicznych, jeśli wynik jest prawidłowy (negatywny), może to oznaczać, że wszystko jest w porządku i nie ma obecności nieprawidłowych zmian komórkowych. W przypadku nieprawidłowych wyników, które sugerują obecność nieprawidłowych lub podejrzanych zmian komórkowych, może być konieczne dodatkowe postępowanie diagnostyczne i konsultacja z lekarzem.

Wyniki cytologii

Wyniki badania cytologicznego są zwykle prezentowane za pomocą standardowych kategorii lub systemów klasyfikacji, które opisują różne typy zmian komórkowych. Najczęściej stosowany system klasyfikacji w cytologii to Bethesda System (TBS): W TBS stosuje się następujące grupy:

Cytologia grupa 1

FI – Negatywny (prawidłowy): Oznacza brak nieprawidłowości komórkowych.

Cytologia grupa 2

ASC-US (atypowe komórki nie do zakwalifikowania): Wskazuje obecność niejednoznacznych lub atypowych komórek, które nie spełniają kryteriów dla wyraźnych nieprawidłowości. Mogą to być stany zapalne, które warto skonsultować z lekarzem.

Cytologia grupa 3

ASC-H – nieprawidłowe komórki nabłonka wielowarstwowego płaskiego, w której nie można wykluczyć zmian śródpłaskonabłonkowych dużego stopnia.
LSIL (łagodne zmiany nienowotworowe): Wskazuje obecność łagodnych komórek, które sugerują niewielkie nieprawidłowości komórkowe najczęściej wynikające z infekcji HPV. Należy pamiętać, że część infekcji HPV samoistnie mija!

Cytologia grupa 4

HSIL (silne zmiany inwazyjne): Wskazuje obecność komórek, które sugerują silne zmiany inwazyjne lub stan przedrakowy w komórkach nabłonka.
Stopień dysplazji określany jest jako CIS, CIN II i CIN III. CIN III to dysplazja dużego stopnia. Zazwyczaj leczona chirurgicznie i całkowicie wyleczalna

Cytologia grupa 5

AIS: Wskazuje obecność komórek rakowych. W przypadku szybkiej diagnozy i podjęcia leczenia, są duże szansa na wygranie z chorobą.

Nieprawidłowy wynik cytologii – co dalej?

Pamiętaj – jeśli wyniki cytologii są nieprawidłowe, nie oznacza to, że masz raka! Oznacza to, że na szyjce macicy znajdują się nieprawidłowe komórki, które należy zdiagnozować.
W zależności od wyników testu lekarz może zalecić dokładniejsze obejrzenie tkanki szyjki macicy za pomocą kolposkopii. Podczas badania kolposkopowego lekarz będzie używał światła i dużego powiększenia, aby lepiej przyjrzeć się szyjce macicy.
Kolejnym rozwiązaniem jest pobranie wycinka, czyli usunięcie fragmentów tkanek i jednoczesne poddanie go badaniu histopatologicznemu. Często pobranie wycinka jest jednocześnie procesem leczniczym, ponieważ pobiera się całą zmianę.
Zmiany opisane w wyniku cytologii jako ASC-US, a nawet CIN I, poddaje się leczeniu zachowawczemu, bez konieczności ingerencji chirurgicznej, ponieważ są to zmiany zapalne o różnym stopniu nasilenia.

Depresja okołoporodowa – fakty i mity. Psycholog Aleksandra Odalska

Posted on by Katarzyna Stroińska

Depresja okołoporodowa (poporodowa) to rodzaj depresji, który pojawia się u niektórych kobiet w ciągu pierwszych kilku miesięcy po porodzie. Chociaż przyczyny depresji okołoporodowej nie są do końca poznane, wiadomo, że wiele czynników może na nią wpływać, w tym zmiany hormonalne, stres, niepewność związana z macierzyństwem, problemy z laktacją, brak snu, a także niskie wsparcie społeczne.

Objawy depresji okołoporodowej mogą obejmować smutek, niepokój, uczucie beznadziejności, niechęć do karmienia piersią, trudności z zasypianiem lub utrzymaniem snu, zmęczenie, brak energii, problemy z koncentracją i zainteresowaniem seksem, a także myśli samobójcze.

Poznaj najczęściej powtarzane fakty i mity dotyczący depresji okołoporodowej.

1. Depresja może wystąpić dopiero po porodzie – MIT

FAKT: Objawy charakterystyczne dla depresji mogą wystąpić jeszcze przed porodem, nawet już w I trymestrze. Dlatego mówimy o depresji OKOŁOPORODOWEJ.

2. Depresja dotyczy tylko mam – MIT

FAKT: Oczekiwanie na dziecko, doświadczenie porodu i mierzenie się z wyzwaniami, jakie stawia rodzicielstwo dotyczy OBOJGA RODZICÓW.
Kobiety doświadczają dodatkowo skutków wynikających ze zmian związanych z ciałem i gospodarką hormonalną, ale aspekt psychologiczny i emocjonalny stawania się rodzicem dotyczy i mamy i taty.

3. Depresja występuje u rodziców małych dzieci – TO ZALEŻY

Powyższe stwierdzenie zależy od tego jak będziemy definiować małe dziecko.
FAKT: O depresji okołoporodowej mówimy, jeśli objawy wystąpią DO ROKU od urodzenia dziecka.

4. Osoba z depresją okołoporodową cały czas jest smutna i płacze – TO ZALEŻY

FAKT: Odczuwanie smutku i zwiększona płaczliwość jest jednym z objawów depresji, ale nie musi być dominującym ani jedynym. Obraz depresji poporodowej jest bardziej
zróżnicowany.

Część objawów jest charakterystyczna dla ogólnego obrazu depresji, niezależnie na jakim etapie życia zostanie zdiagnozowana.

Są to poza smutkiem i płaczliwością:

  • skłonność do irytacji, rozdrażnienia,
  • łatwość wpadania w złość, zmienność nastroju,
  • zaburzenia koncentracji,
  • zaburzenia snu (bezsenność, nadmierna senność lub męczące sny nie dające odpoczynku),
  • pobudzenie lub zahamowanie psychoruchowe,
  • zaburzenia łaknienia (brak lub nadmierny apetyt).

Natomiast część objawów związanych jest ściśle z opieką nad dzieckiem. Są to:

  • przytłoczenie opieką nad dzieckiem,
  • poczucie niekompetencji rodzicielskiej,
  • lęk o zdrowie swoje lub dziecka,
  • trudności w okazywaniu pozytywnych emocji rodzinie, w tym dziecku,
  • dojmujące poczucie winy,
  • natrętne myśli, że nie zapewnia się właściwej opieki dziecku lub że można je skrzywdzić.

Wystąpienie części z powyższych objawów, zwłaszcza dotyczących funkcjonowania organizmu mamy i taty, może pojawić się całkowicie naturalnie. Jest to związane ze znacznymi zmianami trybu życia i cyklu dobowego po narodzeniu się dziecka. Istotne jest porównanie swojego nastroju i samooceny do czasu sprzed ciąży.

Jeśli wyżej wymienione objawy dominują w ciągu kolejnych dni w czasie DŁUŻSZYM NIŻ 2 TYGODNIE warto rozważyć konsultację psychologiczną i/lub psychiatryczną.

5. Wystarczy się lepiej zorganizować, „wziąć się w garść” – MIT!!!

FAKT: Przy stwierdzeniu depresji okołoporodowej naturalne i całkowicie zasadne jest sięganie po pomoc: zarówno osób bliskich jak i profesjonalistów (psycholog, psychiatra).
Podobnie jak przy schorzeniach innych części organizmu (np. serca, kończyn, płuc czy tarczycy), tak samo w przypadku trudności natury psychicznej wskazane jest szukanie specjalistycznego
postępowania leczniczego.

Najogólniej można powiedzieć, że depresja okołoporodowa jest skutkiem przeciążenia organizmu oraz wcześniejszych doświadczeń i przekonań odnośnie rodzicielstwa (czynników ryzyka wystąpienia depresji jest znaczna ilość) a nie wyrazem lenistwa czy wygodnictwa.

6. W czasie przyjmowania leków antydepresyjnych nie można karmić piersią – MIT

FAKT: Leczenie depresji okołoporodowej przy karmieniu piersią nie wyklucza farmakoterapii, która czasem jest konieczna do włączenia w celu zniwelowania czy złagodzenia objawów depresyjnych.
Podstawą doboru właściwego leczenia jest konsultacja z psychiatrą znającym tematykę laktacji.
Pamiętajcie: nie jesteście sami!

Aleksandra Odalska, psycholog, doula

Endometrioza a ciąża. Czy choroba wyklucza macierzyństwo?

Posted on by Katarzyna Stroińska

Endometrioza i ciąża – czy te pojęcia wzajemnie się wykluczają? Choroba, polegająca na obecności komórek błony śluzowej macicy poza jamą macicy – może negatywnie wpłynąć na płodność kobiety, ale nie oznacza to, że kobiety z endometriozą nie będą w stanie zajść w ciążę. Fakt ten zależy od stopnia zaawansowania choroby oraz od indywidualnych cech organizmu kobiety.

Endometrioza a możliwość zajścia w ciążę

Szacuje się, że endometrioza dotyka 1 na 10 pań (Przeczytaj – Endometrioza, co to za choroba). Najczęściej chorują na nią kobiety w wieku rozrodczym, u których głównym celem terapii będzie podtrzymanie lub przywrócenie płodności. Jeśli bowiem choroba ulokuje się w jajnikach, mogą powstać torbiele, które rosnąc, będą niszczyć prawidłową strukturę jajnika, znacznie zmniejszając płodność. Endometrioza może także powodować zrosty i blizny w okolicach narządów rozrodczych, co może prowadzić do trudności w zajściu w ciążę. Zrosty te mogą blokować drogi jajowodowe, co utrudnia zapłodnienie, lub uniemożliwiają implantację zapłodnionego jaja płodowego.

Co jednak najważniejsze – choroba nie oznacza automatycznie niepłodności. Wiele kobiet dotkniętych tą przypadłością ma zdolność do zajścia w ciążę, a nawet jeśli występują problemy z płodnością, istnieją różne metody leczenia, które mogą pomóc w zwiększeniu szans na macierzyństwo.

Leczenie endometriozy a ciąża

Leczenie endometriozy u kobiet, które planują ciążę, zwykle różni się od terapii u pozostałych pań borykających się z tą chorobą. Głównym celem leczenia endometriozy u kobiet, które chcą zajść w ciążę, jest poprawa szans na naturalne poczęcie.

W zależności od stopnia zaawansowania choroby, leczenie może obejmować:

  • Leki przeciwbólowe – niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), takie jak ibuprofen, lub leki przeciwbólowe z opioidami, takie jak tramadol, mogą pomóc zmniejszyć ból związany z endometriozą.
  • Leki hormonalne – leki hormonalne, takie jak doustne środki antykoncepcyjne, zastrzyki progesteronu, plastry antykoncepcyjne lub hormonalne wkładki domaciczne, mogą pomóc zmniejszyć objawy endometriozy i zmniejszyć ryzyko wzrostu tkanki endometrialnej. Niektóre kobiety stosują również leki stymulujące owulację, takie jak klomifen, aby zwiększyć szanse na owulację i ciążę.
  • Laparoskopowa chirurgia – w niektórych przypadkach, chirurgiczne usunięcie guzków endometrialnych, torbieli lub zrostów, zwane laparoskopią, może poprawić szanse na ciążę. Chirurgia ta jest zwykle wykonywana przez małe nacięcia w brzuchu.
  • In vitro – zapłodnienie (IVF) – w przypadkach ciężkiej endometriozy lub poważnych zaburzeń płodności, lekarz może zalecić procedurę zapłodnienia in vitro. W tym przypadku, jajniki są pobierane, a komórki jajowe i plemniki są połączone w warunkach laboratoryjnych, a następnie wprowadzone do macicy, aby zagnieździły się w ścianie macicy.

Ważne jest, aby swoje plany skonsultować się z lekarzem specjalistą w dziedzinie endometriozy i płodności, który może zaproponować najlepsze opcje leczenia dla każdej indywidualnej sytuacji (Przeczytaj: Skuteczne leczenie endometriozy. Sprawdź leki i zabiegi)

Endometrioza a donoszenie ciąży

Endometrioza może zwiększyć ryzyko poronienia, szczególnie w pierwszych tygodniach ciąży. Dlatego niezwykle ważne jest, aby otrzymać w tym okresie specjalistyczną opiekę medyczną, a także być pod stałym nadzorem lekarza ginekologa. Lekarz może zalecić odpowiednie leczenie i monitorowanie, aby zminimalizować ryzyko powikłań podczas ciąży.

Zapraszamy na konsultacje do Poradni Endometriozy w Ultramedica Centrum Zdrowia Kobiety.

Skuteczne leczenie endometriozy. Sprawdź leki i zabiegi

Posted on by Katarzyna Stroińska

Leczenie endometriozy zależy od stopnia zaawansowania choroby, wieku pacjentki, jej ogólnego stanu zdrowia oraz od jej planów dotyczących ciąży. 

Cztery stadia endometriozy

Endometrioza to choroba kobieca, w której komórki błony śluzowej macicy występują poza jamą macicy (Przeczytaj: Endometrioza – co to za choroba). Jest ona klasyfikowana na cztery stopnie, w zależności od rozległości i głębokości rozwoju choroby:

  • Stopień I (minimalny): charakteryzuje się pojedynczymi lub niewielkimi obszarami tkanki endometrialnej poza jamą macicy, zwykle na jajnikach lub błonach surowiczych, zwykle bez zrostów lub torbieli;
  • topień II (łagodny): charakteryzuje się większą liczbą obszarów tkanki endometrialnej poza macicą i zrostami, które łączą narządy wewnętrzne. W tym stadium mogą występować torbiele jajników;
  • Stopień III (umiarkowany): charakteryzuje się obecnością licznych zmian endometrialnych poza jamą macicy, zrostami między narządami, a także torbielami jajników. W tym stadium choroby mogą występować poważniejsze objawy, takie jak bóle brzucha i problemy z płodnością;
  • Stopień IV (ciężki): charakteryzuje się rozległym rozwojem tkanki endometrialnej poza macicą i zrostami między narządami wewnętrznymi. W tym stadium choroby torbiele jajników są zwykle większe niż w poprzednich etapach, a objawy są najbardziej nasilone.

Klasyfikacja stopni endometriozy jest ważna w planowaniu leczenia, prognozowaniu wyników i określaniu ryzyka powikłań. Każdy przypadek endometriozy jest indywidualny i wymaga oceny przez lekarza w celu ustalenia najlepszego planu leczenia dla pacjentki. Mimo mamy do czynienia z chorobą nieuleczalną, terapia – leczenie endometriozy pomoże zahamować jej progres i złagodzi dolegliwości.

Możliwe metody leczenia endometriozy to:

  • Farmakologiczne leczenie objawów – leki przeciwbólowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne, hormonalne środki antykoncepcyjne, gestageny, agonisty receptora hormonów gonadotropowych (GnRH), leki hamujące wytwarzanie estrogenów.
  • Chirurgiczne leczenie – najczęściej laparoskopowe wycinanie zmian endometrialnych
  • Leczenie niekonwencjonalne – np. terapia pokarmowa, terapia manualna, akupunktura, terapia relaksacyjna.

W przypadku zaawansowanej choroby, w której występują trudne do leczenia dolegliwości bólowe lub problemy z zajściem w ciążę, może być konieczne leczenie łączące farmakoterapię z zabiegami chirurgicznymi. W każdym przypadku decyzję o terapii powinien podjąć lekarz specjalista ginekolog.

Przyjrzyjmy się po kolei stosowanym terapiom:

Leki na endometriozę

Farmakologiczne leczenie endometriozy polega głównie na łagodzeniu objawy choroby i zmniejszaniu nasilenia procesów zapalnych.

Przykładowe grupy leków stosowane w leczeniu endometriozy to:

  • Leki przeciwbólowe – takie jak paracetamol, ibuprofen lub diklofenak, które mogą pomóc w zmniejszeniu bólu,
  • Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) – np. ibuprofen, diklofenak, naproksen,
  • Hormonalne środki antykoncepcyjne – pigułki, plaster, implant, wkładka wewnątrzmaciczna – które zmniejszają ilość wydzielanego hormonu FSH i LH, zapobiegają owulacji, zmniejszając ryzyko wystąpienia objawów endometriozy,
  • Gestageny – takie jak medroksyprogesteron, noretynodrel, dienogest, które hamują wzrost i rozwój tkanki endometrialnej,
  • Agonisty receptora hormonów gonadotropowych (GnRH) – takie jak leuprorelin, buserelin, goserelin, które zmniejszają wydzielanie hormonów gonadotropowych i hamują aktywność jajników,
  • Leki hamujące wytwarzanie estrogenów – takie jak leki aromatazowe, androgeny.

Leki hormonalne powinny być stosowane pod nadzorem lekarza i tylko przez określony czas, ponieważ ich długotrwałe stosowanie może powodować skutki uboczne.

Laparoskopia – chirurgiczne leczenie endometriozy

Leczenie endometriozy poprzez zabieg laparoskopii polega na zastosowaniu specjalnego instrumentu chirurgicznego nazywanego laparoskopem (przypominającego cienką rurkę z kamerą). Laparoskop jest wprowadzany przez niewielkie nacięcie w okolicy pępka.

Zabieg laparoskopii endometriozy może obejmować usunięcie zmienionej chorobowo tkanki endometrialnej, wraz z torbielami, które mogą się pojawić w wyniku choroby. Po zabiegu pacjentka może odczuwać lekki ból, który może być łagodzony lekami przeciwbólowymi. Często występującym skutkiem ubocznym jest również obrzęk i zasinienie wokół miejsca, gdzie wprowadzony był laparoskop.

Laparoskopia jest uważana za mniej inwazyjną metodę niż operacja otwarta, ponieważ wymaga mniejszego nacięcia i daje możliwość szybszej rekonwalescencji. Rekonwalescencja po zabiegu laparoskopii endometriozy trwa nie dłużej niż 2 tygodnie, chociaż zalecany jest spokojny tryb życia przez kilka tygodni.

Jeśli endometrioza jest zaawansowana, może być trudna do usunięcia w całości. Po zabiegu laparoskopii lekarz może zalecić dalsze leczenie, takie jak terapia hormonalna lub inny zabieg chirurgiczny w celu kontrolowania objawów i zapobiegania powtórnemu pojawieniu się choroby.

Laparoskopia - leczenie endometriozy
Laparoskopia – jedna z metod leczenia endometriozy

Jakie są naturalne metody leczenia endometriozy?

Naturalne metody mogą pomóc łagodzić objawy endometriozy, jednak jest to choroba przewlekła i zazwyczaj wymaga leczenia farmakologicznego lub chirurgicznego.

Naturalne metody, które mogą przynieść ulgę w dolegliwościach:

  • Dieta: dieta bogata w warzywa, owoce, produkty pełnoziarniste, tłuszcze roślinne, białko roślinne i wodę może pomóc w zmniejszeniu stanu zapalnego i bólu. Zdecydowanie pomoże także unikanie produktów mlecznych, mięsa czerwonego, tłuszczów nasyconych, cukru, kofeiny, alkoholu i produktów przetworzonych;
  • Suplementy – witamina D, witamina B6, omega-3, kurkumina, witamina E, magnez i cynk;
  • Ćwiczenia fizyczne: pomogą w zmniejszeniu bólu, poprawieniu krążenia krwi i redukcji stanu zapalnego. Szczególnie polecane są ćwiczenia takie jak joga, stretching, aerobik i pływanie;
  • Akupunktura: niekonwencjonalna metoda łagodzeniu bólu i stanu zapalnego;
  • Masaż – zwłaszcza masaż brzucha, mogą pomóc w zmniejszeniu bólu i poprawieniu krążenia krwi;
  • Relaksacja: medytacja, jogę i techniki oddechowe, mogą pomóc w zmniejszeniu stresu i bólu.

Warto jednak pamiętać, że naturalne metody leczenia endometriozy są jedynie uzupełnieniem stosowanych kuracji. W przypadku podejrzenia choroby należy skonsultować się z lekarzem ginekologiem. Leczenie hormonalne najczęściej sprawia, że objawy choroby łagodnieją a przy dobrej reakcji na terapię torbiele mogą się zmniejszyć, a nawet całkowicie wchłonąć. Operacyjne leczenie endometriozy jest wdrażane, kiedy zmiany są bardzo duże lub nie reagują na terapię.

W razie niepokojących objawów (Przeczytaj: Czy to może być endometrioza? Poznaj wszystkie niepokojące objawy), warto skorzystać z konsultacji u lekarza z Poradni Leczenia Endometriozy (Zapraszamy do Ultramedica Centrum Zdrowia Kobiety) , specjalizującego się w łagodzeniu dolegliwości związanych z tą chorobą.

Endometrioza po cesarce. Czy cesarskie cięcie zwiększa ryzyko zachorowania?

Posted on by Katarzyna Stroińska

Wiele kobiet pyta, czy cesarskie cięcie zwiększa ryzyko zachorowania na endometriozę. Według niektórych badań ryzyko wystąpienia endometriozy po cesarce jest wyższe niż po naturalnym porodzie, a według innych badań – ryzyko jest podobne. Szacuje się, że około 1-7% kobiet, które przeszły cesarskie cięcie, może rozwijać endometriozę (Przeczytaj: Endometrioza – co to za choroba. Wyjaśnia lekarz ginekolog).

Endometrioza po cesarce – czynniki ryzyka

Ryzyko wystąpienia endometriozy po cesarskim cięciu zależy od wielu czynników, takich jak historia medyczna pacjentki, jej wiek, rodzaj cięcia, a także technika wykonania operacji.
Cesarskie cięcie, podobnie jak każda inna operacja, niesie ze sobą ryzyko powikłań, w tym ryzyko powstania zrostów i blizn (Przeczytaj tekst dr Pauliny Pająk: Powikłania po cesarskim cięciu. Nieprawidłowe gojenie rany).  Zrosty i blizny mogą prowadzić do zaburzeń anatomicznych, a te z kolei mogą wpłynąć na funkcjonowanie narządów miednicy mniejszej i zwiększyć ryzyko wystąpienia endometriozy.

Choć brak bezpośredniego związku pomiędzy cesarskim cięciem a endometriozą, warto podkreślić, że jednym z potencjalnych czynników ryzyka zachorowania na tę nieuleczalną chorobę jest występowanie stanów zapalnych w miednicy mniejszej. Tymczasem poród, a szczególnie cesarskie cięcie, może zwiększyć ryzyko wystąpienia stanów zapalnych.

Innym potencjalnym czynnikiem ryzyka jest wystąpienie krwawienia do jamy macicy w czasie porodu, co może doprowadzić do przemieszczenia fragmentów tkanki endometrialnej do innych obszarów ciała.

W każdym przypadku ważne jest, aby kobiety, których poród odbył się poprzez cesarskie cięcie, regularnie monitorowały swoje zdrowie i skonsultowały się z lekarzem ginekologiem w przypadku wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów.

Jak uniknąć endometriozy?

Nie ma sposobu, by mieć mieć pewność, że unikniemy endometriozy, ale istnieją pewne kroki, które mogą pomóc w zminimalizowaniu skutków choroby, jeśli wystąpiła.

  1. Regularne badania u ginekologa – pomogą wykryć zmiany w ciele wcześnie, co pozwoli na szybszą diagnozę, leczenie choroby i złagodzenie dolegliwości;
  2. Kontrola hormonalna – pewne hormonalne metody antykoncepcyjne, takie jak pigułki antykoncepcyjne lub wkładki domaciczne, mogą pomóc w zmniejszeniu ryzyka wystąpienia endometriozy u niektórych kobiet;
  3. Leczenie stanów zapalnych – unikanie infekcji i stanów zapalnych w miednicy mniejszej może pomóc w zmniejszeniu ryzyka rozwoju endometriozy;
  4. Świadomość swojego ciała – warto zwracać uwagę na ewentualne niepokojące objawy, takie jak silny ból podczas menstruacji czy bóle podczas stosunku.

Coraz więcej kobiet z endometriozą

Szacuje się, że endometrioza dotyczy od 5 do 15% kobiet w wieku rozrodczym. Oznacza to, że może to dotyczyć od kilkuset tysięcy do ponad miliona kobiet w Polsce. Wczesne rozpoznanie choroby pozwala na skuteczne leczenie i złagodzenia dolegliwości (Przeczytaj: Skuteczne leczenie endometriozy. Sprawdź leki i zabiegi).

Czy to może być endometrioza? Poznaj wszystkie niepokojące objawy

Posted on by Katarzyna Stroińska

Czy bolesne miesiączki i „duży brzuch” to objawy endometriozy? Jakie dolegliwości powinny nas zaniepokoić?

Endometrioza to choroba, w której tkanka podobna do błony śluzowej macicy rośnie poza nią, zwykle w obrębie jamy brzusznej, ale może występować również w innych miejscach w ciele. Kiedy kobieta menstruuje, tkanka endometrialna jest wydalana z macicy razem z miesiączką. Jednak w przypadku endometriozy tkanka rosnąca poza macicą również krwawi podczas okresu, ale nie ma możliwości wydalenia się z organizmu. To prowadzi do stanów zapalnych, tworzenia zrostów, blizn i bólu, który może być przewlekły.

Endometrioza może przybierać różne formy i objawy, a jej obraz kliniczny zależy od wielkości, lokalizacji i rozprzestrzenienia tkanki endometrialnej poza macicą. Najczęściej spotykaną formą jest endometrioza jamy brzusznej, w której skupiska tkanki endometrialnej tworzą się w jamie brzusznej, na jajnikach, jelitach, pęcherzu moczowym, otrzewnej i innych narządach.

Inne formy endometriozy obejmują endometriozę pochwy, szyjki macicy i wewnętrznej warstwy macicy.

Poznaj najczęstsze objawy endometriozy

Endometrioza najczęściej objawia się:

  • bólem w dolnej części brzucha,
  • bolesnymi nieregularnymi miesiączkami, obfitymi lub długo trwającymi miesiączkami,
  • trudnościami w zajściu w ciążę.

Wiele pacjentek podkreśla, że ból menstruacyjny, który towarzyszy endometriozie, może być na tyle silny, by utrudniać codzienne funkcjonowanie.

Inne objawy, które mogą wystąpić, i na które warto zwrócić uwagę to:

  • ból podczas stosunku płciowego,
  • ból podczas oddawania moczu lub wypróżniania,
  • zmęczenie i osłabienie,
  • problemy jelitowe.

Nietypowe objawy endometriozy

Choć nie należą do najczęstszych objawów, poniższe dolegliwości również mogą sugerować endometriozę:

  • bóle pleców i bóle neuropatyczne takie jak nerwobóle, pieczenie lub mrowienie,
  • nietrzymanie moczu – co może być wynikiem nacisku wywieranego przez guzki endometrialne na pęcherz,
  • bóle brzucha pojawiające się przed miesiączką lub po jej zakończeniu (należy zwrócić uwagę czy sytuacja jest powtarzająca się),
  • trudności w oddawaniu stolca, ponieważ endometrioza może wpływać na jelita i powodować problemy z trawieniem.

Jelitowe objawy endometriozy

Endometrioza jelitowa to jedna z form choroby, w której tkanka podobna do błony śluzowej macicy rozwija się w okolicach jelit.

Oto kilka jelitowych objawów endometriozy:

  • bóle brzucha i jelit – mogą być odczuwane praktycznie we wszystkich obszarach brzucha, często jednak nasilają się w okresie menstruacyjnym,
  • zaparcia i biegunki – endometrioza jelitowa może powodować nie tylko nieregularne wypróżnienia, ale także odczuwanie wrażenia niepełnego wypróżnienia,
  • bóle podczas wypróżniania – podczas wypróżniania kobiety z endometriozą jelitową mogą odczuwać ostre bóle, które utrzymują się przez kilka godzin lub dni,
  • krew w stolcu – występująca u niektórych, zwłaszcza w czasie menstruacji,
  • obrzęk brzucha i wzdęcia – szczególnie nasilone w okresie miesiączki.

Wymienione jelitowe objawy endometriozy mogą mieć wiele innych przyczyn, dlatego ważne jest, aby zawsze skonsultować się z lekarzem ginekologiem i wykonać odpowiednie badania diagnostyczne w celu potwierdzenia lub wykluczenia endometriozy jelitowej.

Co to endometrioza? Objawy endometriozy

Czy ból jajnika może być skutkiem endometriozy?

Ból jajnika związany z endometriozą może być ostry, przeszywający lub tępy, a także może promieniować do innych obszarów brzucha lub pleców. Jajnik przy endometriozie boli najczęściej w okresie miesiączki.

Psychiczne objawy endometriozy

Co ciekawe, coraz więcej psychologów zwraca uwagę na emocjonalny aspekt endometriozy. Choroba, który powoduje przewlekły ból i problemy z płodnością, bardzo wpływa na jakość życia i samopoczucie emocjonalne kobiety.

Niektóre z objawów psychicznych, które mogą wystąpić u kobiet z endometriozą:

  • stany depresyjne – smutek, poczucie beznadziei i brak energii,
  • stany lękowe – lęk z powodu bólu, osłabienia i niepewności związanej z przyszłością,
  • zmniejszenie poczucia własnej wartości,
  • problemy z koncentracją – ograniczona zdolność kobiety do skupienia uwagi i wykonywania zadań,
  • rozdrażnienie – endometrioza może prowadzić do zmęczenia i frustracji, co z kolei może prowadzić do rozdrażnienia i trudności w relacjach z innymi.

Endometrioza a duży brzuch

Wiele pacjentek chorujących endometriozę, zgłasza objaw zwany potocznie „dużym brzuchem”. Dlaczego tak się dzieje?

  • Po pierwsze, endometrioza może prowadzić do powstawania torbieli jajników. Zawierają one płyn, który może prowadzić do zwiększenia objętości brzucha.
  • Po drugie, endometrioza może powodować zrosty wokół narządów wewnętrznych, w tym jajników i macicy. Zrosty te mogą utrudniać przepływ płynów i gazów w jamie brzusznej, co może prowadzić do zwiększenia objętości brzucha.
  • Po trzecie, endometrioza może powodować stan zapalny w jamie brzusznej, który z kolei może prowadzić do zwiększenia objętości brzucha.
  • Ostatecznie, „duży brzuch” może być również wynikiem innych czynników związanych z endometriozą, takich jak zmiany hormonalne i reakcje na leki stosowane w leczeniu endometriozy.

W każdym przypadku, „duży brzuch” związany z endometriozą powinien być skonsultowany z lekarzem ginekologiem.

Czy endometrioza jest groźna?

Endometrioza nie jest groźna w sensie bezpośredniego zagrożenia życia, ale może powodować wiele poważnych objawów i skutków zdrowotnych, które obniżają jakość życia kobiety, wpływając negatywnie na jej codzienne funkcjonowanie, relacje interpersonalne, karierę zawodową i życie seksualne. Co ważne – nieleczona endometrioza może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak torbiel jajnika, blizny, zwężenie jelit, krwawienia, a nawet rak.
Dlatego w razie podejrzenia endometriozy należy bezwzględnie skonsultować się lekarzem i wdrożyć leczenie, które pomoże kontrolować objawy i zapobiegać poważnym powikłaniom (Przeczytaj: Skuteczne leczenie endometriozy. Sprawdź leki i zabiegi).

Endometrioza a rak

Endometrioza nie powoduje bezpośrednio raka. Jednakże, kobiety z endometriozą mogą być narażone na nieco większe ryzyko wystąpienia pewnych rodzajów raka, zwłaszcza raka jajnika.
Istnieją badania sugerujące, że kobiety z endometriozą mają wyższe ryzyko rozwoju raka jajnika niż kobiety bez endometriozy. Ryzyko to pozostaje stosunkowo niskie, a większość kobiet z endometriozą nigdy nie rozwinie raka jajnika.

Ważne jest, aby kobiety z endometriozą były poddawane regularnym badaniom, aby wykryć wcześnie ewentualny rozwój raka jajnika lub innych chorób nowotworowych. Każda kobieta, która zauważyła u siebie wymienione wcześniej objawy i dolegliwości – powinna skonsultować się z lekarzem ginekologiem. Szybka reakcja i wdrożenie odpowiedniego leczenia endometriozy, pozwoli na ograniczenie bólu i poprawę komfortu życia.

Zapraszamy na konsultacje do Poradni Endometriozy w Ultramedica Centrum Zdrowia Kobiety.

Objawy ciąży. Najczęstsze i nietypowe objawy ciąży według pacjentek

Posted on by Katarzyna Stroińska

Pierwsze objawy ciąży mogą być różne u różnych kobiet, ale bazując na doświadczeniu naszych pacjentek do najczęstszych należą:

  • Opóźnienie miesiączki – jest to jedno z najczęstszych i najbardziej oczywistych objawów ciąży. Jeśli kobieta regularnie menstruuje, a okres spóźnia się więcej niż 4 dni, warto wykonać test ciążowy. Ważne! Niektóre kobiety mogą doświadczać krwawienia implantacyjnego, które jest wynikiem zagnieżdżenia zapłodnionej komórki jajowej w ścianie macicy. Może być ono mylone z okresem.
  • Bóle piersi – wczesne objawy ciąży mogą obejmować bóle i obrzęk piersi, które są wynikiem zmian hormonalnych zachodzących w organizmie kobiety. Występowanie tego objawu potwierdza ponad 80% młodych mam.

„Lekkie bóle piersi pojawiły się u mnie już 3 dni po stosunku, zanim przyszedł termin oczekiwanej miesiączki” 

„Piersi stały się nabrzmiałe i wrażliwe, przeszkadzał mi nawet biustonosz. Czasem przed okresem bolą mnie piersi, ale ten ból był bardziej intensywny” 

  • Mdłości i wymioty – wiele kobiet doświadcza nudności i wymiotów już w pierwszych tygodniach ciąży, choć statystycznie przyszła mama zaczyna odczuwać nudności pomiędzy czwartym a szóstym tygodniem ciąży.

„Mdłości zaczęły dokuczać mi 2 tygodnie po terminie miesiączki”

  • Zmęczenie – poczucie zmęczenia i senności jest częstym pierwszym objawem ciąży, wynikającym z powodu zmian hormonalnych.
  • Częste oddawanie moczu – wczesne objawy ciąży mogą obejmować także częste oddawanie moczu. Zazwyczaj jednak ten symptom następuje między szóstym a ósmym tygodniem ciąży, ponieważ rozwijający się płód wywiera nacisk na pęcherz.

Warto jednak pamiętać, że wszystkie wymienione objawy mogą występować również w innych sytuacjach, a nie tylko w ciąży. Dlatego w przypadku podejrzenia ciąży zawsze najlepiej skonsultować się z lekarzem lub wykonać test ciążowy w celu potwierdzenia.

Kiedy pojawią się pierwsze objawy ciąży?

Plemniki mogą przeżyć w jajowodzie nawet trzy dni (72 godziny), więc gdy stosunek płciowy odbywa się dzień lub trzy dni przed owulacją może zakończyć się ciążą. Po zapłodnieniu zwykle upływa kilka dni, zanim zapłodniona komórka jajowa dotrze do macicy i zaimplantuje się w jej ścianie. Kiedy to się stanie, organizm kobiety zaczyna produkować hormon zwany ludzkim hormonem gonadotropowym (hCG), który jest odpowiedzialny za utrzymanie ciąży. Wtedy też pojawiają się pierwsze objawy.

Zazwyczaj pierwsze objawy ciąży pojawiają się około 1-2 tygodni po zapłodnieniu, czyli po połączeniu się komórki jajowej z plemnikiem.

Objawy ciąży - test ciążowy

Jakie są objawy ciąży po zapłodnieniu?

Najczęstszym objawem ciąży po zapłodnieniu jest krwawienie implantacyjne, które może pojawić się około 10-14 dni po zapłodnieniu. Kobieta zauważa wtedy lekkie krwawienie lub plamienie, które trwa zazwyczaj kilka godzin lub dni.

Jakie mogą być objawy ciąży przed miesiączką?

Objawy ciąży przed spodziewaną miesiączką są zazwyczaj podobne do symptomów które pojawiają się po opóźnieniu okresu i obejmują:

  • delikatne krwawienia implementacyjne,
  • wrażliwe, obolałe piersi,
  • nudności i wymioty,
  • zmęczenie i senność,
  • czułość i obrzęk brzucha.

Warto jednak pamiętać, że te objawy nie są specyficzne tylko dla ciąży i mogą pojawić się również w wyniku innych przyczyn, takich jak infekcje, stres czy zaburzenia hormonalne. Dlatego zawsze zaleca się skonsultować z lekarzem w przypadku jakichkolwiek niepokojących dolegliwości przed spodziewaną miesiączką.

Jakie są nietypowe objawy ciąży?

Istnieje wiele nietypowych objawów ciąży, które mogą być łatwo przeoczone lub pomylone z innymi dolegliwościami, dlatego warto zwrócić uwagę na wszelkie zmiany w swoim ciele i skonsultować się z lekarzem.

Nietypowe objawy ciąży według doświadczeń naszych pacjentek:

  • Ból głowy – niektóre kobiety doświadczają bólów głowy w ciąży, a przyczyną tego może być zwiększony przepływ krwi w mózgu, zmiany hormonalne lub niskie ciśnienie krwi.
  • Zmiany nastroju – zmiany nastroju są powszechne w czasie ciąży, ale mogą one również obejmować odczucia lęku, depresji lub nerwowości.
  • Problemy trawienne – niektóre kobiety doświadczają w ciąży zaparć, biegunki, wzdęć lub zgagi.
  • Ból pleców – ból pleców może być spowodowany zmianami hormonalnymi, zwiększającym się obciążeniem kręgosłupa, a także zmianami w układzie mięśniowo-szkieletowym.
  • Zmiany skórne – niektóre kobiety mogą doświadczać trądziku, ciemnienia skóry, a także plam pigmentacyjnych na twarzy, szyi, dekolcie i ramionach.
  • Nadmierna potliwość – niektóre kobiety zauważają wzmożoną potliwość w ciąży, zwłaszcza w pierwszych miesiącach.
  • Zwiększone pragnienie – wiele kobiet w ciąży odczuwa zwiększone pragnienie, co jest spowodowane zmianami hormonalnymi i wzrostem zapotrzebowania organizmu na płyny.

Jak rozpoznać ciążę?

Można podejrzewać ciążę na podstawie opisanych objawów, takich jak opóźnienie miesiączki, nudności, wymioty, bóle piersi czy zmęczenie, ale ostateczne potwierdzenie wymaga wykonania testu ciążowego lub wizyty u lekarza.

Test z moczu jest łatwym i szybkim sposobem na potwierdzenie ciąży w domu. Testy ciążowe mierzą poziom hormonu hCG (gonadotropiny kosmówkowej), który jest wydzielany przez rozwijający się zarodek i później przez łożysko. Są bardzo skuteczne i można je kupić w aptece bez recepty.

Ostateczna diagnoza ciąży powinna być jednak zawsze potwierdzona przez lekarza. Ginekolog może zlecić wykonanie testu krwi lub wykonać badanie USG, aby potwierdzić ciążę i określić wiek ciąży oraz stan płodu. Warto pamiętać, że każde podejrzenie ciąży wymaga konsultacji medycznej, zwłaszcza jeśli kobieta ma jakieś problemy zdrowotne lub wcześniejsze komplikacje ciążowe.

USG połówkowe – wszystko, co warto wiedzieć o badaniu w ciąży

Posted on by Katarzyna Stroińska

USG połówkowe (zwane także USG II trymestru) to obowiązkowe badanie ultrasonograficznych dla kobiet ciężarnych, uważanych za jedno z najważniejszych badań w trakcie ciąży. Pozwala na szczegółową ocenę anatomii płodu oraz wykrycie ewentualnych wad budowy malucha. W tym okresie ciąży dziecko ma już wykształcone organy wewnętrzne, dzięki czemu lekarz bez trudu może ocenić ich strukturę oraz stan.

Kiedy wykonać USG połówkowe?

USG połówkowe, jak sama nazwa wskazuje, wykonujemy w połowie ciąży, zwykle między 18. a 22 tygodniem ciąży. Warto jednak pamiętać, że w 18. tygodniu płód ma wagę około 200 gramów, a miesiąc później już dwa razy więcej. To oznacza, że w 22. tygodniu ocena wielu parametrów anatomicznych będzie łatwiejsza i dokładniejsza. Badanie prenatalne połówkowe zwykle jest przeprowadzane techniką 2D, jednak w tym okresie wyraźnie zarysowuje się kształt twarzy dziecka, dlatego wielu rodziców decyduje się dodatkowo na wykonanie USG połówkowego 3D, które pozwala zobaczyć malucha w obrazie trójwymiarowym.

Co wykrywa USG połówkowe?

W USG połówkowym specjalista szczegółowo ocenia całą anatomię dziecka – od głowy po stopy. W trakcie badania lekarz obserwuje także płyn owodniowy, łożysko i pępowinę. Badanie pozwala sprawdzić, czy płód rozwija się prawidłowo, czy ma wady wrodzone i w razie potrzeby – jest podstawą do dalszej diagnostyki i leczenia. USG połówkowe nie wykrywa wad genetycznych. Nieprawidłowy wynik to sygnał, że potrzebne są kolejne badania.

W większości przypadków podczas USG II trymestru – USG połówkowym rodzice – na życzenie – poznają także płeć dziecka.

Szacuje się, że prawidłowo wykonane USG połówkowe pozwala rozpoznać do 90% wad wrodzonych płodu.

USG połówkowe wynik badania
W większości przypadków w USG połówkowym widać już wyraźnie płeć malucha.

Jak przebiega USG połówkowe?

Przyszła mama nie musi się specjalnie przygotowywać do badania, choć rekomendowane jest zgłoszenie się z wypełnionym pęcherzem. USG przeprowadza lekarz specjalista używając głowicy przezbrzusznej oraz – w razie potrzeby – przezpochwowej. Cała procedura trwa ok. 30 minut, jest nieinwazyjna i bezbolesna dla pacjentki. Przed badaniem przezpochwowym pęcherz warto opróżnić.

Dlaczego wskazane jest wykonanie badania sondą przepochwową? Za jej pomocą lekarz ocenia długość szyjki macicy i szacuje ryzyko porodu przedwczesnego. Długość szyjki macicy powinna być większa niż 25 cm. Jeśli jest krótsza, należy zastosować takie środki jak progesteron do pochwy, szew szyjkowy lub pessar.

Co bada lekarz podczas USG połówkowego?

Badanie jest okazją do wykonania bardzo szczegółowych pomiarów:

  • Główki i szyi – specjalista ocenia szerokość (BPD) i obwód głowy (HC), budowę struktur mózgu (TCD – szerokość móżdżka) i ilość płynu mózgowo – rdzeniowego (CM) – wykluczając np. wodogłowie. Sprawdzeniu podlega szyja – wole tarczycowe, fałd karkowy (NF), który nie powinien przekraczać 6 mm. Lekarz ogląda też dokładnie twarz malucha – wykluczając nieprawidłowości czy deformacje.
  • Serca i płuc – na tym etapie lekarze są w stanie wychwycić wady anatomiczne serca (w tym zastawek) oraz płuc i skierować malucha do dalszych konsultacji. Wady serca są najczęściej występującą wadą wrodzoną u dzieci. USG połówkowe pozwala wykryć aż 90% z nich, umożliwiając leczenie lub zabieg w pierwszych dobach życia noworodka albo jeszcze w okresie życia płodowego dziecka.
  • Brzucha – specjalista ocenia obwód brzucha (AC), wielkość żołądka, wątroby, budowę nerek, pęchrzerza moczowego oraz pępowiny.
  • Kręgosłupa – w obrazie USG będzie widoczny rozszczep kręgosłupa. Jest wada najczęściej związana z niedoborem kwasu foliowego.
  • Kończyn – lekarz sprawdza długość kości udowej (FL) oraz kości ramiennej płodu (HL). Na tej podstawie szacowana jest waga dziecka. Na tym etapie możliwe jest także policzenie paluszków u rąk i stóp.

Czy na USG połówkowym widać zespół Downa?

USG połówkowe nie umożliwia potwierdzenia wad genetycznych czyli m.in jak Zespołu Downa. Badanie pozwala jedynie na ocenę anatomii płodu, a wykryte nieprawidłowości będą podstawą do wykonania dalszych badań, wykluczających lub potwierdzających wadę genetyczną.
Zaobserwowane nieprawidłowości w ocenie przezierności karkowej, kości nosowej, nieprawidłowy przepływ krwi przez zastawkę trójdzielną, czy też nieprawidłowy przepływ przez przewód żylny mogą świadczyć o Zespole Downa, ale nie muszą. W takim wypadku konieczne jest zachowanie spokoju i dalsze badania.

Czy na USG widać łożysko przodujące?

W trakcie USG połówkowego bada się również łożysko oraz sznur pępowinowy. Dzięki temu można rozpoznać łożysko przodujące, czyli takie, które w mniejszym lub większym stopniu zasłania ujście wewnętrzne szyjki macicy. Taka diagnoza oznacza konieczność wyboru cesarskiego cięcia jako metody porodu.

Jakie wady można rozpoznać podczas USG połówkowego?

Badanie pozwala rozpoznać ok. 90% wad wrodzonych między innymi tj.:

  • Przepukliny rdzeniowe i mózgowe
  • Wodogłowie
  • Zespół Dandy’go-Walkera
  • Zwyrodnienie gruczołowo-torbielowate płuc
  • Przepuklina przeponowa
  • Przepuklina pępowinowa
  • Wytrzewienie (wrodzony rozszczep powłok brzusznych)
  • Atrezja dwunastnicy
  • Zwężenie jelita

Wiele z nich świadczy o możliwym występowaniu wad genetycznych i są podstawą do dalszej diagnostyki.

USG połówkowe – o co pytać?

Warto pamiętać, że USG połówkowe powinien wykonywać doświadczony lekarz specjalista, gwarantujący staranności i dokładność przeprowadzanego badania. Prawidłowo przeprowadzone USG połówkowe trwa minimum 20 minut, dlatego warto uzbroić się w cierpliwość i pozwolić specjaliście dokonać w skupieniu potrzebnych pomiarów.

Po zakończonym USG lekarz poinformuje pacjentkę o wyniku, zalecając – w razie potrzeby – uzupełnienie diagnostyki o badania prenatalne.

W Ultramedica Centrum Zdrowia Kobiety na badania zapraszają certyfikowani specjaliści USG.

Jak przebiega badanie u ginekologa dziecięcego?

Posted on by Katarzyna Stroińska

Ginekologia dziecięca i dziewczęca to dziedzina medycyny skupiona na zdrowiu intymnym osób małoletnich – dzieci oraz nastolatek. Badanie u ginekologa dziecięcego wymaga wyjątkowego podejścia lekarza, który pomoże młodym pacjentkom poczuć się bezpiecznie i komfortowo w trakcie wizyty.

Kiedy iść z dzieckiem do ginekologa dziecięcego?

Idealnym wiekiem na pierwszą wizytę u ginekologa jest 16. rok życia lub moment kiedy dziewczynka zaczęła miesiączkować – o ile wcześniej dziecko nie uskarżało się na intymne dolegliwości. Podczas pierwszej wizyty nastolatka ma szansę oswoić się z atmosferą gabinetu ginekologicznego, poznać specjalistę i zminimalizować stres towarzyszący konsultacji. Pierwsza wizyta u ginekologa ma na celu poznanie działań profilaktycznych z obszarze zdrowia intymnego kobiety – zabiegów pielęgnacyjnych podczas menstruacji, okresowych badań, niepokojących objawów infekcji, dostępnych szczepień (przeciwko HPV) czy metod antykoncepcji.

To ważne, by nie lekceważyć znaczenia profilaktycznej konsultacji, nawet jeśli w dziecka nie występują niepokojące obawy. Oswojenie „kobiecych spraw” już na tym etapie skutkuje zazwyczaj wyrobieniem dobrego nawyku regularnego dbania o zdrowie intymne. A to inwestycja na całe życie – szczególnie w kwestii okresowego wykonywania cytologii czy badania piersi.

Do ginekologa należy wybrać się także z młodszymi dziewczynkami, jeśli zauważymy choć jeden z niepokojących objawów tj.:

  • zaburzenia miesiączkowania – nieregularne lub obfite/bolesne okresy
  • plamienia i krwawienia między miesiączkami
  • upławy, pieczenie, swędzenie, nieprzyjemny zapach – sugerujące infekcje narządów intymnych
  • wady narządu rodnego (nietypowy wygląd, opuchlizna zaczerwienienie warg sromowych, sklejenie warg sromowych
  • zaburzenia hormonalne (nadmierne owłosienie, brak miesiączki do 16. r. ż., zbyt wczesna miesiączka)
  • bóle w podbrzuszu
  • nawracające zakażenia układu moczowego
  • ciało obce w pochwie
  • wszelkie nieprawidłowości w rejonie gruczołów piersiowych

Jak wygląda badanie u ginekologa dziecięcego?

Pierwsza konsultacja u lekarza ginekologa jest dla młodych pacjentek sporym stresem. Konieczność rozmowy o sprawach intymnych i rozebrania się w towarzystwie lekarza powodują wstyd i onieśmielenie. Ważne jest, by lekarz i opiekun dziecka wykazali dużą delikatność podczas wizyty.

Jak przebiega badanie?

Na początku lekarz ginekolog dziecięcy porozmawia z młodą pacjentką oraz jej opiekunem prawnym (np. mamą). U dzieci nie przeprowadza się od razu typowego badania ginekologicznego. Zapoznanie się z objawami, wywiad lekarski, obejrzenie narządów płciowych czy ewentualnie USG (przez powłoki brzuszne) często wystarcza do postawienia prawidłowej diagnozy. Jeśli jest jednak taka konieczność badanie ginekologiczne u dzieci przeprowadzane jest przez odbyt – jedną ręką lekarz uciska brzuch a drugą jamę brzuszną przez odbyt. Badanie jest bezbolesne.

Dzieci poniżej 12. roku życia lekarze badają najczęściej w komfortowym otoczeniu mamy lub opiekuna (na kolanach czy siedzących obok).

O co zapyta lekarz?

Spodziewajmy się i przygotujmy na pytania:

  • o ogólny stan zdrowia, przyjmowane leki, choroby przewlekłe,
  • kiedy dziecko rozpoczęło miesiączkowanie,
  • datę ostatniej miesiączki,
  • o długość trwania i częstotliwość miesiączek,
  • czy pacjentka rozpoczęła współżycie,
  • czy przyjmuje środki antykoncepcyjne,
  • czy była szczepione przeciwko HPV.

W trakcie wizyty lekarz może zalecić badanie USG. U dziewic nie wykonuje się badania dopochwowego, nie ma więc powodu, by obawiać się przebicia błony dziewiczej.

Lekarz wykonuje badanie USG:

  • przez powłoki brzuszne (warunkiem dobrej widoczności jest wypełniony pęcherz moczowy)
  • lub przezodbytnicze – głownicą rektalną.

Na koniec wizyty lekarz poinformuje o wynikach badania i przekaże dziecku oraz opiekunowi zalecenia dotyczące dalszego postępowania.

Jak się przygotować do badania u ginekologa dziecięcego?

Badanie ginekologiczne dziewczynek i nastolatek nie wymaga szczególnego przygotowania. Dla własnej wygody pacjentka można założyć spódnice lub sukienkę – po zdjęciu bielizny zapewnią większą dyskrecję. W wielu gabinetach ginekologicznych – także w Ultramedica Centrum Zdrowia Kobiety – każda pacjentka otrzymuje specjalną jednorazową spódniczkę, dzięki której niezależnie od wybranego stroju może czuć się komfortowo.

Zanim wejdziemy do gabinetu warto przygotować także listę zażywanych leków oraz dane na temat miesiączki (datę ostatniej menstruacji, długość cyklu). Przed wizytą pacjentka nie powinna podmywać się zbyt intensywnie, by nie wypłukać wydzieliny z pochwy niezbędnej do prawidłowej diagnozy. Nie należy także używać dezodorantów i innych środków zmieniających naturalny zapach intymny.

Jak przebiega badanie u ginekologa dziecięcego
Przed wejściem do gabinetu warto przypomnieć sobie datę ostatniej miesiączki.

Czy rodzic może uczestniczyć w badaniu ginekologicznym dziecka lub nastolatki?

Na badanie ginekologiczne osoby niepełnoletnie powinny zgłosić się z opiekunem prawnym (czyli najczęściej rodzicem). Opiekun wyraża zgodę na badanie w formie pisemnej. Jeśli młoda pacjentka skończyła 15 lat, zgodę musi wyrazić zarówno opiekun prawny, jak i nastolatka. Jeśli którakolwiek ze stron się nie zgadza, badanie nie może być przeprowadzone, a o jego konieczności decyduje sąd rodzinny.

Badanie ginekologiczne dzieci najczęściej przebiega w obecności rodzica, jednak wiele nastolatek czuje się niezręcznie omawiając z lekarzem intymne sprawy w towarzystwie opiekuna – nawet mamy. Najczęstszą praktyka w przypadku nastolatki jest obecność rodzica jedynie w czasie wstępnej rozmowy oraz opuszczenie gabinetu na czas badania. Zawsze jednak wnioski z wizyty (diagnoza, dalsze badania, leki) są przekazywane zarówno pacjentce, jak i jej rodzicowi.

Co ważne – lekarz jest zobowiązany do zachowania tajemnicy lekarskiej. Nie ma prawa zdradzić opiekunowi, że pacjentka nie jest dziewicą, rozpoczęła współżycie, jednak warto pamiętać, że w Polsce można uzyskać od lekarza ginekologa receptę na antykoncepcję hormonalną dla nastolatki od 16. roku życia tylko pod warunkiem, że rodzic lub opiekun wyrazi na to zgodę.

Badania ginekologii dziecięcej w Ultramedica

Pierwsza wizyta u ginekologa  jest zawsze ogromnym przeżyciem u dziewczynki. Warto dobrze przygotować córkę do pierwszego spotkania z ginekologiem, opowiedzieć o przebiegu badania, zapewnić, że może zostać w gabinecie razem z mamą lub sama. Najważniejsze, by czuła się komfortowo. Szukając dobrego ginekologa dziecięcego – wybierz specjalistę. W Ultramedica Centrum Zdrowia Kobiety na dzieci i nastolatki czekają dr Agnieszka Osińska oraz dr Ewa Żmuda.

Rozwojowe zajęcia dla mam i maluszków

Posted on by Katarzyna Stroińska

Zapraszamy na cykl warsztatów „Zmysłowy Maluszek” – rozwojowe zajęcia dla bobasów i mam w celu wspierania się w macierzyństwie.

Nie jesteś pewna, czy rozwój Twojego dziecka przebiega prawidłowo? Potrzebujesz kontaktu z innymi mamami i chcesz, aby Twój maluch integrował z rówieśnikami? Zapraszamy na cykl 5 warsztatów „Zmysłowy Maluszek”

Nasze zajęcia są:

  • Edukacyjne – dowiesz się jak powinien przebiegać rozwój dzieci, na co powinnaś zwracać uwagę,
  • Praktyczne – poznasz zabawy wspierające rozwój i stymulujące zmysły,
  • Integracyjne – spotkasz inne kobiety na podobnym etapie życia, a Twój maluszek rówieśników,
  • Profilaktyczne – nauczysz się jak uniknąć błędów w pielęgnacji oraz organizacji czasu,
  • Przesiewowe – terapeutki prowadzące zajęcia zauważą np. zaburzenia napięcia mięśniowego czy oznaki przebodźcownia sensorycznego, na które znajdą radę.

Każde spotkanie będzie miało inny motyw przewodni, wokół którego zorganizujemy zajęcia teoretyczne i praktyczne.

Zajęcia poprowadzą mgr Renata Wiśniewska oraz mgr Katarzyna Orłowska-Kisiel – fizjoterapeutki pediatryczne, terapeutki integracji sensorycznej. Ukończyły wiele szkoleń w tematyce diagnozy i pracy z dziećmi oraz posiadają wieloletnie doświadczenie. Renatę możecie spotkać na zajęciach w szkole rodzenia, a Kasia jest w trakcie kończenia studiów psychologicznych.

Zapisy: si.fizjoterapiadzieci@gmail.com, warsztaty składają się z 5 spotkań – koszt jednego spotkania 90zł.

Spotkamy się w środy 10.00-11.30. Liczba miejsc jest ograniczona! Grupy liczą nie więcej niż 8 dzieci.

Dr n. med. Anna Kucińska-Chahwan

Posted on by Katarzyna Stroińska

Zakres działalności:

  • ginekologia i położnictwo
  • diagnostyka ultrasonograficzna i prenatalna
  • leczenie niepłodności
  • patologia ciąży (nadciśnienie tętnicze, hypotrofia, konflikt serologiczny i inne)

Doświadczenie:

Posiada specjalizację z położnictwa i ginekologii oraz specjalizację z genetyki klinicznej. Na co dzień pracuje w Poradni Wad Płodu Kliniki Położnictwa i Ginekologii oraz w Zakładzie Genetyki Instytutu Matki i Dziecka (IMiD) w Warszawie. W Poradni Wad Płodu zajmuje się diagnostyką ultrasonograficzną ciąż o nieprawidłowym przebiegu oraz przeprowadza amniopunkcje, biopsje kosmówki i inne zabiegi prenatalne, a także udziela prenatalnych konsultacji genetycznych. W Zakładzie Genetyki analizuje badania genetyczne wykonane metodą sekwencjonowania eksomowego (WES). Jest autorką i współautorką wielu publikacji w indeksowanych czasopismach naukowych polskich i zagranicznych. Prowadzi szkolenia lekarzy z zakresu ultrasonografii.

Lek. Anna Monies-Nowicka

Posted on by Katarzyna Stroińska

Zakres działalności:

  • ginekologia
  • prowadzenie ciąży
  • ginekologia estetyczna
  • ginekologia onkologiczna
  • antykoncepcja
  • leczenie niepłoodności
  • leczenie nadżerek, endometriozy
  • leczenie zaburzeń miesiączkowania
  • leczenie chorób przenoszonych drogą płciową

Przyjmuje w wybrane dni w miesiącu, grafik ruchomy.

Doświadczenie

Absolwentka Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu. Obecnie odbywa specjalizację z zakresu Położnictwa i Ginekologii w Szpitalu Specjalistycznym „Inflancka” w Warszawie. Regularnie pełni dyżury na Oddziale Porodowym oraz na izbie przyjęć w szpitalu specjalistycznym „Inflancka”, jak również na Oddziale Porodowym w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Lesznie.

W swojej pracy zawodowej nieustannie dąży do zdobywania nowych kwalifikacji praktycznych. Ukończyła kilkanaście kursów specjalistycznych i szkoleń z zakresu położnictwa i ginekologii, zarówno w Polsce, jak i za granicą (m.in. staż na oddziale położniczo-ginekologicznym w King Faisal Specialist Hospital and Research Center w Rijadzie w Arabii Saudyjskiej).

English speaking patients are very welcome!

mgr Renata Wiśniewska

Posted on by Katarzyna Stroińska

Zakres działalności:

  • Trójpłaszczyznowa manualna terapia wad stóp u dzieci
  • Diagnostyka metodą Prechtla
  • Integracja sensoryczna
  • Terapia NeuroTaktylna
  • Rehabilitacja w zaburzeniach rozwojowych niemowląt 0 – 12 miesięcy

Doświadczenie:

Pracuje głównie w oparciu o metodę NDT Bobath. Jest absolwentką II Wydziału Lekarskiego na oddziale Fizjoterapia Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.

Pracuje z dziećmi od ich pierwszych dni życia, kładzie duży nacisk na prawidłową pielęgnację moich małych pacjentów. Uczy rodziców zasad prawidłowego noszenia i układania niemowląt, pozycji do karmienia, kąpania itp. Prowadzi zajęcia w szkole rodzenia.

mgr Maria Sokołowska

Posted on by Katarzyna Stroińska

Zakres działalności leczniczej:

  • blizny po operacji i po cięciu cesarskim
  • nietrzymanie moczu,
  • obniżenie narządu rodnego,
  • rozejście mięśni prostych brzucha,
  • bolesne miesiączki,
  • nietrzymanie stolca i gazów

Pomaga młodym mamom po porodzie naturalnym i cesarskim cięciu w powrocie do formy. Prowadzi także zajęcia w szkole rodzenia Ultramedica, prowadzi zajęcia grupowe joga i pilates.

 

Lek. Michał Derczyński

Posted on by Katarzyna Stroińska

Zakres działalności:

  • leczenie ortopedyczne w obrębie biodra, barku, kolana, stopy, ręki
  • USG ortopedyczne
  • iniekcje dostawowe z wykorzystaniem kwasu hialuronowego
  • zabiegi z użyciem osocza bogatopłytkowego (PRP)

Doświadczenie:

Jest absolwentem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku.

Doświadczenie zawodowe zdobywał praktykując na oddziałach ortopedii i poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej na terenie województwa mazowieckiego. Uczestniczy w licznych kursach branżowych w Polsce i za granicą.

 

Lek. Radosław Grochowski

Posted on by Katarzyna Stroińska

Obszary działalności:

  • ginekologia
  • nowoczesna antykoncepcja
  • prowadzenie ciąży
Doświadczenie:
Absolwent Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Doświadczenie zdobywał w Szpitalu Powiatowym w Wołominie, w Klinice Położnictwa i Ginekologii Szpitala Bielańskiego w Warszawie oraz w Oddziale Położnictwa i Ginekologii z Pododdziałem Ginekologii Onkologicznej Szpitala Praskiego.
Zajmuje się prowadzeniem ciąży oraz profilaktyką i leczeniem chorób ginekologicznych. Oferuje poradnictwo dotyczące antykoncepcji, w tym zakładanie wkładek wewnątrzmacicznych.
Znany jest przede wszystkim ze swojego empatycznego podejścia do pacjentek, szczególnie tych, które stresują się pierwszą wizytą u ginekologa. Zawsze stara się zapewnić komfortową atmosferę podczas badania. Jego ciepły i przyjazny sposób bycia sprawia, że pacjentki czują się zaopiekowane i wysłuchane.

Lek. Anna Młynarczyk

Posted on by Katarzyna Stroińska

Obszary działalności:

  • ginekologia
  • nowoczesna antykoncepcja
  • prowadzenie ciąży
  • USG ciąży

Doświadczenie:

Specjalista ginekologii i położnictwa. Ukończyła Wydział Lekarski Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. Doświadczenie zdobywała w Klinice Medycyny Matczyno -Płodowej i Ginekologii SPSK nr 1 PUM w Policach oraz Oddziale Ginekologiczno Położniczym Szpitala Solec w Warszawie.

Zajmuje się prowadzeniem ciąży oraz prewencją i leczeniem chorób ginekologicznych.
Posiada certyfikat FMF służący ocenie ryzyka trisomii w I trymestrze ciąży.

Poznaj nas! Kobiety Ultramedica

Posted on by Katarzyna Stroińska

Ultramedica – Centrum Zdrowia Kobiety to klinika ginekologiczno-położnicza stworzona przez kobiety dla kobiet, którą założyły dwie przyjaciółki Aleksandra Szemetiuk i Agnieszka Osińska. Zdecydowały się na ten krok, gdyż chciały stworzyć miejsce, w którym kobiety zadbają o intymną stronę swojej kobiecości w przyjaznej i miłej atmosferze pod okiem najlepszych lekarzy.

Prawie 12 000 zadowolonych pacjentek, ponad 30 wykwalifikowanych lekarzy specjalistów, tworzących zgrany zespół, najnowocześniejszy sprzęt do diagnostyki i wyjątkowa atmosfera, panująca w klinice to niekwestionowany sukces 5 lat jej działania.

 Co przyczyniło się do tego sukcesu?

Aleksandra Szemetiuk: Od początku naszej współpracy wiedziałyśmy, że chcemy postawić na indywidualne i przyjazne podejście do klientek. Chciałyśmy stworzyć klinikę, w której kobiety nie tylko rozwiążą swoje intymne problemy i wyleczą dolegliwości czy poprowadzą ciążę, ale także poczują się zaopiekowane, wysłuchane i zrozumiane.

Wygląda na to, że udało nam się osiągnąć ten cel bo klientki do nas wracają. Pacjentki, które prowadziły u nas swoje pierwsze ciąże, zgłaszają się do ulubionych lekarzy specjalistów, kiedy kolejny maluszek jest w drodze. Mamy przyprowadzają swoje córki na pierwszą wizytę ginekologiczną, bo mają pewność, że zadbamy nie tylko o medyczne aspekty wizyty, ale także o to by była ona bezpieczna i przebiegała w przyjaznej atmosferze.

To właśnie klientki utwierdzają nas w przekonaniu, że dobrze realizujemy swoje cele i marzenia, które są związane z Ultramedicą.

Jak układa się Wasza współpraca, jako wspólniczek?

Agnieszka Osińska: Tworzymy wyjątkowo zgrany zespół. Znamy się z Olą ponad 15 lat. Pracowałyśmy wcześniej w innej klinice ginekologicznej i to wtedy pojawił się pomysł, żeby stworzyć coś swojego. Obie wiemy, czego chcemy, uczymy się od siebie i wspieramy się nawzajem, żeby to osiągnąć. Obie jesteśmy ekstrawertyczkami, więc od razu dzielimy się ze sobą pomysłami i problemami, które się pojawiają.

Każda z nas jest ekspertką w swojej dziedzinie i wykorzystujemy to w podziale naszych odpowiedzialności. Ola zarządza całą kliniką, dba o to, żeby wszystko sprawnie funkcjonowało, żeby niczego nie brakowało, żeby bieżące potrzeby pacjentek i personelu były odpowiednio adresowane. Ja odpowiadam za medyczne aspekty działania Ultramedica. Wyszukuję i zatrudniam tylko sprawdzonych lekarzy, dbam o profesjonalny poziom wizyt i przeprowadzania badań, konsultuję trudne przypadki diagnostyczne i oczywiście codziennie przyjmuję pacjentki na wizyty ginekologiczne czy prowadzenie ciąży.

Nie wtrącamy się w swoją pracę, nie przeszkadzamy sobie nawzajem i jednocześnie wspólnie podejmujemy najważniejsze decyzje. Dajemy sobie poczucie bezpieczeństwa we współpracy. Mamy świadomość, że jesteśmy dla siebie niezastąpione i że Ultramedica tak dobrze działa właśnie dlatego, że tworzymy tak wyjątkowy duet.

Nasze rodziny też się przyjaźnią, wyjeżdżamy razem na wakacje. Wspólnie celebrujemy urodziny i inne tego typu okazje. Wiemy, że możemy sobie nawzajem zaufać, że mamy wspólny cel, na którym tak samo bardzo nam zależy. Dzięki temu prowadzenie kliniki przestaje być tylko pracą, a staje się wspólnym przedsięwzięciem życiowym.

Co jest dla Was najważniejsze w prowadzeniu Ultramedica?

Aleksandra Szemetiuk: Kluczowe jest zadbanie o dobór najlepszych lekarzy, którzy zapewnią wysoki poziom usług, o badania bezpieczne dla pacjentek, o najnowocześniejszy sprzęt. Wiemy jednak, że to nie wystarczy bo ważne jest także to, żeby zaopiekować się pacjentkami tak po ludzku.

Dolegliwości intymne to tematy wstydliwe, dla niektrych kobiet jest to tabu, o którym z nikim nie rozmawiają. Dlatego tak bardzo cieszy nas, że w Ultramedica tak wiele kobiet otworzyło się na swoją kobiecość, na dbanie o siebie bez wstydu i oporów.

Chcemy obalać mity i przełamywać tabu związane z kobiecymi dolegliwościami intymnymi. A wszystko po to, żeby zapobiegać powstawaniu tych problemów i minimalizować negatywne skutki, jeśli się pojawią. Po prostu chcemy pomóc kobietom poczuć się dobrze i zdrowo w swoim kobiecym ciele. Niezależnie od tego czy mają lat kilkanaście czy kilkadziesiąt.

Dlaczego wybrałyście Legionowo?

Agnieszka Osińska: Obie mieszkamy w okolicach – ja w Legionowie, Ola w Markach, więc wiedziałyśmy, że brakuje na mapie okolicy kliniki ginekologicznej z prawdziwego zdarzenia. Placówki, w której można zrobić pełne, profesjonalne badanie USG ciąży, zadbać o ciążę wysokiego ryzyka (np. z cukrzycą czy nadciśnieniem), zdiagnozować i wyleczyć intymne dolegliwości, czy zrobić okresowe badania piersi. Pojawiła się luka na rynku, którą wypełniłyśmy, tworząc Ultramedica.

Co jest wyjątkowego w Ultramedica?

Agnieszka Osińska: Wiemy od naszych klientek, że na korzystanie z usług kliniki decydują się ze względu na profesjonalizm i ludzkie podejście lekarzy, ale także na wyjątkową, przyjazną atmosferę, która u nas panuje. Intymne dolegliwości są trudne dla każdej kobiety i wymagają specjalnego podejścia. To właśnie staramy się zapewnić swoim pacjetnkom.

W moim gabinecie zawsze jest przygaszone światło, palą się świece zapachowe, w wystroju wnętrza pojawiają się motywy natury. To wszystko pozytywnie wpływa na samopoczucie pacjentek.

Innym aspektem, o który dbamy równie mocno jak o klientki jest utrzymanie dobrych relacji we współpracy między personelem kliniki. Często jemy wspólne posiłki, świętujemy razem takie okazje jak urodziny, czy zdane specjalizacje i egzaminy medyczne. Wszyscy są zaangażowani w życie kliniki. To bardzo pomaga w codziennej pracy.

Jakie są Wasze plany rozwoju kliniki przez kolejne 5 lat?

Aleksandra Szemetiuk: Cały czas rozwijamy ofertę usług skierowanych do kobiet. Obecnie pacjentki mogą skorzytać z porad zdrowotnych w kilkunastu specjalizacjach takich jak m.in. ginekologa, prowadzenie ciąży, endokrynologia, badania USG czy urologia. Przeprowadzamy także zabiegi z ginekologii estetycznej, pomagamy rozwiązać zdrowotne problemy po przebytej ciąży i porodzie. Planujemy rozwijać ofertę w taki sposób, który najlepiej odpowiada na potrzeby naszych pacjentek i… pacjentów.

Coraz więcej mężczyzn pojawia się w klinice nie tylko w roli osoby towarzyszącej, ale także jako pacjenci. Już dziś oferujemy panom badania i diagnostykę w zakresie urologii, proktologii i ortopedii. Przeprowadzamy także zabiegi z drobnej chirurgii ogólnej, na którą mamy coraz więcej klientów. Panowie mogą również skorzystać z diagnostyki niepłodności, którą kierujemy do par długo starających się o dziecko.

Najważniejsze jest jednak to, że nadal planujemy z Agnieszką prowadzić klinikę w taki sposób, żeby nasze klientki i klienci otoczyć najlepszą opieką medyczną pod względem profesjonalnym i robić to z sercem.

Lek. Anna Dryja-Brodowska

Posted on by Katarzyna Stroińska

Obszary działalności:

Doświadczenie:

Aktualnie pracuje w Klinice Położnictwa i Ginekologii Klinicznego Szpitala Wojewódzkiego nr 2 im. św. Królowej Jadwigi w Rzeszowie.

Pracowała w Oddziale Ginekologiczno-Położniczym Szpitala Bielańskiego w Warszawie, gdzie swoją wiedzę i umiejętności pogłębia pod okiem prof. dr hab.n.med. Łukasza Wicherka – wybitnego specjalisty w zakresie ginekologii, zwłaszcza ginekologii onkologicznej.

Wcześniej pracowała w Klinice Położnictwa i Ginekologii Klinicznego Szpitala Wojewódzkiego nr 2 im. św. Królowej Jadwigi w Rzeszowie, gdzie pod kierownictwem prof. dr hab. n. med. Doroty Darmochwał – Kolarz zdobyła cenne doświadczenie w zakresie perinatologii potrzebne do prowadzenia ciąży powikłanej.

W swojej codziennej pracy dr Anna Dryja-Brodowska skupia się na prowadzeniu ciąży fizjologicznej i patologicznej, diagnostyce ultrasonograficznej, 3D/4D płodu oraz ginekologii operacyjnej.

Czy tampony są bezpieczne? Wyjaśnia lekarz ginekolog

Posted on by Katarzyna Stroińska

Czy tampony są zdrowe? Czy mogą być niebezpieczne dla zdrowia? To pytanie zadaje wiele moich pacjentek. Temat jest ciekawy, ponieważ opinie są podzielone. Część ginekologów uważa, że używanie ich nie stanowi zagrożenia dla zdrowia kobiet, ale … ulotka informacyjna podkreśla, że nieodpowiednie stosowanie tamponów może powodować różne dolegliwości.

Ryzyko noszenia tamponów

Jednym z niebezpieczeństw, jakie niesie ze sobą stosowanie tamponów jest TSS, czyli jest to toksyczne zakażenie krwi. Badana dowodzą, że choroba ta najczęściej dotyka kobiet używających tampony, występuje jednak niezwykle rzadko.

Objawami TSS są:

  • biegunka,
  • bóle i zawroty głowy,
  • podwyższona temperatura,
  • bóle mięśni i stawów
  • kłopoty z nerkami i wątrobą.

Przypadki TSS są coraz rzadsze. Główną przyczyną choroby było bielenie tamponów chlorem. Podczas tego procesu stykały się one z ogromną ilością związków chemicznych, w tym z dioksynami, a wielogodzinny ścisły kontakt tamponów z błoną śluzową pochwy powodował przenikanie toksyn do organizmu. Nowoczesne środki higieniczne nie są już bielone chlorem, a ryzyko TSS w przypadku kobiet używających tampony i używających innych zabezpieczeń podczas menstruacji jest takie same.

Tampony i ich bezdyskusyjne zalety

Tampony są bardzo dobrą ochroną w trakcie miesiączki. Są niezwykle dyskretne. Pochłaniają nie tyko krew miesiączkową, ale także nieprzyjemny zapach, który towarzyszy menstruacji. Umożliwiają używanie każdego rodzaju odzieży, także jasnej i obcisłej. Ułatwiają wykonywanie wysiłki fizycznego – można korzystać z basenu, jeździć na rowerze, co jest raczej mało komfortowe dla pań preferujących podpaski.

tampony_miesiaczka
Tampony pochłaniają nie tylko krew miesiączkową, ale wchłaniają nieprzyjemny zapach, który towarzyszy menstruacji.

Czy można stosować tampony między miesiączkami?

Opinie lekarzy ginekologów jak i producentów tamponów poparte badaniami w tym zakresie wykazały, że tampony mogą być odpowiedzialne za takie dolegliwości jak np. wysychanie błon śluzowych pochwy, oraz ich mikro- i makroowrzodzenia.

Stosowanie tamponów między okresami – np. podczas dni, w których występuje zwiększenie wydzieliny czy upławów, powoduje, że wchłaniane są wszystkie wydzieliny genitalne, a śluzówka staje się przesuszona, co może prowadzić do stanów zapalnych i owrzodzeń. Wskutek pojawienia pojawienia się wrzodów zwiększa się krwawienie podczas menstruacji i z tego powodu zwiększa się automatycznie ilość zużywanych tamponów.

Jak bezpiecznie stosować tampony?

Aby zminimalizować ryzyko występowania TSS oraz innych dolegliwości związanych ze stosowaniem tamponów należy przede wszystkim przestrzegać zasad opisanych w każdej ulotce:

  • W pierwszych dniach miesiączki tampony należy zmieniać co 2-3 godziny, a w późniejszych co 4 – 6 godzin.
  • Przed założeniem tamponu dokładnie umyć ręce.
  • W czasie menstruacji powinno się używać specjalnych płynów do higieny intymnej.

Tampony są bez wątpienia bardzo wygodnym środkiem higieny w czasie menstruacji i warto ich używać w szczególnych sytuacjach. Na co dzień i na noc lepiej jednak korzystać z podpasek higienicznych, a jeśli to tylko możliwe, wybierać środki higieny, które nie były bielone.

Dr Agnieszka Osińska, lekarz ginekolog-położnik-endokrynolog

Co na mdłości w ciąży? Rady lekarza i doświadczonych mam

Posted on by Katarzyna Stroińska

Mdłości w ciąży to jedna z najczęstszych przypadłości, z jakimi borykają się kobiety ciąży. Uskarża się na nie aż 75% ciężarnych! Część z nich doświadcza delikatnych nudności w ciąży, u części niestety dochodzi do regularnych wymiotów, które potrafią trwać wiele tygodni.

Skąd biorą się mdłości w ciąży i czy są niepokojące?

Ich pochodzenie nie jest do końca poznane. Prawdopodobnie nudności w ciąży związane są z przyrostem beta-hCG, hormonu wydzielanego podczas ciąży przez łożysko. Fizjologicznie, stężenie beta-hCG wzrasta w I trymestrze ciąży, po czym w kolejnych miesiącach zaczyna spadać. Nasilone mdłości, choć bardzo uciążliwe, są więc dobrym objawem rozwijającej się ciąży.

Poranne mdłości? Nic podobnego!

Choć rzeczywiście większość kobiet w ciąży uskarża się na nie najlepsze samopoczucie głównie z samego rana, mdłości potrafią występować o dowolnej porze dnia. Poranne zamieniają się na wieczorne nudności, a niekiedy nie przechodzą przez cały dzień. Nie świadczy to o żadnych nieprawidłowościach. Niektóre panie odczuwają nudności tylko po jedzeniu, inne także na czczo. Części na wymioty zbiera się podczas jazdy autem lub autobusem, innym także pod wpływem zapachów, które przed ciążą były obojętne, a nawet przyjemne jak aromat kawy, herbaty czy konkretnych perfum.

Jak długo trwają mdłości w ciąży?

Nudności u ciężarnych zaczynają się zwykle ok. 6 tygodnia ciąży, najsilniejsze występują od 8. do 9. tygodnia ciąży – w tym okresie przyrost hormonu beta-hCG jest najbardziej dynamiczny.

Sprawdź też: Pierwsza wizyta w ciąży u ginekologa.

Mdłości ustępują samoistnie zazwyczaj po zakończeniu 1. trymestru ciąży (czyli w 12-14. tygodniu). Nie jest to jednak regułą, niektóre panie na pewne zapachy czy smaki reagują wymiotami nawet do połowy ciąży. Zaledwie kilka procent ciężarnych przyznaje, że nudności towarzyszyły im przez całe 40 tygodni ciąży. 25% kobiet nie odczuwa mdłości ciążowych w ogóle. Co ciekawe, brak mdłości w jednej ciąży nie oznacza, że nie dotkną nas one w kolejnej.

Jak długo trwają mdłości w ciąży - wykres.
Jak długo trwają mdłości w ciąży? 75% kobiet doświadcza ich tylko w pierwszym trymestrze.

 

Herbata imbirowa na mdłości ciążowe
Przepis na imbirową herbatkę, idealną na ciążowe mdłości: Obierz i pokrój świeży imbir. Zagotuj w 1l wody, odcedź. Dodaj sok z połowy cytryny i miód lub brązowy cukier do smaku.

Co pomaga na mdłości w ciąży?

Każdy organizm jest inny. To co działa pozytywnie na jedną kobietę, u innej może nie zdawać egzaminu. Jest jednak kilka zasad, które sprawdzają się u większości:

  • pić dużo wody, małymi łykami i jeść owoce zawierające wodę (melon, arbuz)
  • jeść produkty lekkostrawne, polecane są banany, ryż, przecier jabłkowy
  • jeść często i małe porcje – nie dopuścić do bycia głodną lub przejedzoną
  • unikać produktów wysoko przetworzonych i mocno przyprawionych, które mogą wywoływać zgagę
  • wybierać zimne posiłki i chłodne napoje.

Imbir receptą na nudności w ciąży

U większości kobiet mdłości w ciąży łagodzi imbir. Świeży można dodać do herbaty, świetnie sprawdza się także napar z imbiru. W sklepach dostępne są także herbatki imbirowe. Wielu pacjentkom w mdłościach ulgę przyniosły cytryny – woda lub letnia herbata z cytryną (najlepiej mało słodka).

Co ważne, a często bagatelizowane – wskazany jest w tym okresie odpoczynek i unikanie stresu, który nasila dolegliwości. Wiele przyszłych mam stresuje się, że wymioty zaszkodzą maluchowi. Niepotrzebnie. Jeśli potrzebujemy wymiotować – nie powstrzymujmy się. W przypadku nasilonych dolegliwości lekarz może przepisać środki przeciwwymiotne, jedynie w skrajnych przypadkach zalecana jest hospitalizacja i nawadnianie przez kroplówki.

Domowe sposoby pacjentek na mdłości w ciąży

Każda kobieta inaczej przechodzi ciążę, więc w łagodzeniu nudności konieczne jest eksperymentowanie. Jeśli jakiś pokarm działa na nas dobrze, nie powodując mdłości, jedzmy go choćby codziennie. Warto wypróbować także inne sposoby polecane przez pacjentki:

  • gumy do żucia, tabletki imbirowe i inne środki przeciw wymiotom dostępne w aptece (np. Prevomit, Pregna Vomi Anaketon)
  • kisiel, szczególnie wieczorem
  • migdały jako przekąska przez cały dzień
  • sucharki, wafle ryżowe, chrupki kukurydziane – warto mieć przy łóżku i zjeść zaraz po obudzeniu, by nie dopuścić do pustego żołądka
  • mięta – herbatki miętowe
  • wygazowane napoje typu Coca-Cola (sporadycznie i niewielkich ilościach)

Mdłości w ciąży a płeć dziecka

Według niektórych źródeł przyszłe mamy mogą rozpoznać płeć dziecka… po intensywności wymiotów. Poranne mdłości miałyby sugerować, że kobieta najpewniej urodzi dziewczynkę. To jednak tylko przesąd, bez medycznego uzasadnienia. Nudności w ciąży u mamy nie mają związku z płcią malucha.

Konsultacja: Małgorzata Radowicka, lekarz ginekolog Ultramedica

Jesteś w ciąży? A może dopiero planujesz dziecko? Dołącz do przyszłych mam pod opieką Ultramedica! Zyskasz fachową opiekę położników, nieustanne wsparcie lekarzy, położnych i pewność, że zdrowie Twoje i maluszka jest w najlepszych rękach. Z nami przygotujesz się do porodu i macierzyństwa. Zadzwoń!

Gdzie rodzić? Lista porodówek w Warszawie i okolicach

Posted on by Katarzyna Stroińska

Gdzie rodzić? Która porodówka jest najlepsza? Który szpital wybrać? Wiele przyszłych mam zadaje sobie to pytanie już po pierwszej wizycie położniczej, podczas której potwierdzają podejrzenie o ciąży. 

Pierwsza wizyta w ciąży u ginekologa. Przebieg i lista badań dla kobiety [SPRAWDŹ]

Czy to nie za wcześnie? Absolutnie nie! Każda z przyszłych mam zasługuje na najlepszą opiekę  – zarówno podczas ciąży jak i porodu. Ciąża to bowiem szczególny okres w życiu kobiety. Przyszłe mamy mają wiele pytań i rozterek. Potrzebują wtedy troskliwej, stałej i uważnej opieki lekarskiej. Właściwy wybór cierpliwego lekarza położnika, który poprowadzi ciążę i przygotuje do porodu oraz placówki, w której dziecko przyjdzie na świat, pozwala na spokojne przeżywanie tego wyjątkowego czasu.

Chcesz dołączyć do mam pod opieką UltraMedica? Zyskasz spokojny sen i gwarancję stałej, najlepszej opieki lekarzy położników. Oferujemy:

  • kompleksowo prowadzenie ciąży przez specjalistów położników pracujących w warszawskich szpitalach
  • badania USG 2/3/4 D ciąży wykonywane TYLKO przez certyfikowanych specjalistów
  • badania prenatalne oraz laboratoryjne
  • szkołę rodzenia
  • poradnię laktacyjną.

Którą porodówkę wybrać?

Poniżej prezentujemy listę warszawskich i podwarszawskich porodówek, z orientacyjnym czasem dojazdu.
Listę możesz także pobrać, w formie wygodnej do wydrukowania:

GDZIE RODZIĆ? LISTA PORODÓWEK DO WYDRUKOWANIA [POBIERZ]

Gdzie rodzić? Lista szpitali położniczych, Warszawa i okolice:

  • Szpital Kliniczny im. Ks. Anny Mazowieckiej
    ul. Karowa 2,
    tel. 22 596-61-00
    (21 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 30 min)
  • Szpital Ginekologiczno-Położniczy im. Krysi Niżyńskiej „Zakurzonej”,
    ul. Inflancka 6,
    tel. 22 697-33 33
    (21 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 29 min)
  • Szpital Specjalistyczny im. Świętej Rodziny,
    ul. Madalińskiego 25,
    tel. 22 45-02-200
    (28 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 42 min)
  • Uniwersyteckie Centrum Zdrowia Kobiety  i Noworodka WUM
    pl. Starynkiewicza 1/3 , tel. 22 583 03 01
    (28 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 41 min)
  • Szpital Specjalistyczny Św. Zofii,
    ul. Żelazna 90,
    tel. 22 255 98 00
    (22.8 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 34 min)
  • Szpital Praski p.w. Przemienienia Pańskiego
    Al. Solidarności 67,
    tel. 22 818 50 61
    (20.5 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 31 min)
  • Instytut Matki i Dziecka ul. Kasprzaka 17 a,
    tel. 22 327-70-50
    (24.7 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 33 min)
  • Centralny Szpital Kliniczny MSW w Warszawie
    ul. Wołoska 137,
    tel. 22 508-20-00
    (29.3 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 41 min)
  • Mazowiecki Szpital Bródnowski, Zespół Oddziałów Ginekologii i Położnictwa
    ul. Kondratowicza 8,
    tel.: 22 326-57-69 , 22 326 52 26
    (18.4 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 26 min)
  • Międzyleski Szpital Specjalistyczny
    ul. Bursztynowa 2,
    tel. 22 47-35-335, 22 473 53 83
    (35.8 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 48 min)
  • Szpital Bielański im. ks. Jerzego Popiełuszki ul. Cegłowska 80,
    tel. 22 569-02-74, 22 56-90-131,
    (16.2 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 23 min)
  • Szpital Solec ul. Solec 93,
    tel.: 22 250-62-24, 22 250 -61-35
    (22.6 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 34 min)
  • Klinika Położnictwa i Perinatologii WUM, ul. Żwirki 63A, Warszawa,
    tel.: 22 317-93-96, 22 317-93-81
    (26 km od Legionowa, 36 minut)
  • Nowodworskie Centrum Medyczne,
    ul. Miodowa 2, Nowy Dwór Mazowiecki
    tel. 22 775 24 66
    (18.3 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 21 min)
  • Szpital Powiatowy Gajda Med. Sp. z o.o. – Pułtusk,
    ul. Teofila Kwiatkowskiego 19,
    tel: 23 691-99-01
    (39.3 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 35 min)
  • Szpital Powiatowy w Wołominie,
    ul. Gdyńska 1/3,
    tel. 22 763-31-00
    (23 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 31 min)
  • Piaseczno – Szpital św. Anny
    ul. Mickiewicza 39 Piaseczno
    tel. 22 73-54-100
    (53.5 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 1h 2 min)
  • SPZZOO w Pruszkowie ul. Armii Krajowej 2/4, Pruszków,
    tel. (22) 758 20 65
    (41.5 km od Legionowa, szacowany czas dojazdu 50 min)

Co zabrać do porodu? Torba do szpitala

Posted on by Katarzyna Stroińska

Spakowana torba do szpitala, zawierająca niezbędne i przydatne rzeczy do porodu, dla wielu mam jest gwarancją gotowości do jednego z najważniejszych dni w życiu. 

Przygotowanie torby do szpitala większość przyszłych mam rozpoczyna nawet około 30. tygodnia ciąży. Wcześniejsze skompletowanie potrzebnych dokumentów, badań i środków do pielęgnacji siebie i dziecka pozwala na spokojne oczekiwanie dnia porodu.

Część szpitali przygotowuje własne zalecenia w tym zakresie, warto więc zajrzeć na stronę internetową placówki w poszukiwaniu sugestii, jednak poniższa – uniwersalna lista zawiera standardowy zestaw potrzebnych badań i produktów, które powinna zawierać spakowana torba do szpitala.

Co zabrać do szpitala, kiedy nadejdzie dzień porodu?

Torba do szpitala – MAMA – dokumenty do porodu

  • karta przebiegu ciąży
  • dowód osobisty
  • wynik badania grupy krwi
  • wyniki ostatnich badań (morfologia krwi, mocz, WR, USG, antygen HBs, posiew w kierunku GBS)

Torba do szpitala – MAMA – wyprawka do szpitala

  • trzy nocne koszule z bawełny – w tym jedna krótka (do porodu); powinny być rozpinane z przodu jak najgłębiej, co ułatwia karmienie piersią
  • szlafrok – jeden
  • dwa biustonosze do karmienia
  • kilka par majtek – mogą być specjalne, jednorazowe albo zwykłe bawełniane (większe, żeby nie uciskały)
  • ciepłe skarpetki
  • kapcie z antypoślizgową podeszwą
  • klapki pod prysznic (gumowe!)
  • butelka wody mineralnej, a najlepiej dwie butelki: duża (by nie zabrakło wody) i mała z dzióbkiem (jak dla dzieci), bo z takiej będzie ci wygodniej pić – duże, chłonne podpaski (np.Bella Mama)
  • wkładki laktacyjne (kilka sztuk)
  • dwa ręczniki bawełniane – kąpielowy i mniejszy
  • żel pod prysznic, szampon, pasta i szczoteczka do zębów, dezodorant
  • kremy: do twarzy i podrażnionych brodawek

Torba do szpitala – DZIECKO – wyprawka do szpitala

  • bawełniane body lub koszulki (3 lub 4 szt.)
  • pajacyki (jednoczęściowy ciuszek z rękawkami i nogawkami – 3 lub 4 szt.) albo – kaftaniki i 3 lub 4 pary śpioszków (takie niby-spodnie, zapinane na ramionach)
  • cienki kocyk lub rożek
  • kilka pieluch tetrowych (przydatne przy karmieniu piersią)
  • dwie bawełniane czapeczki – rękawiczki niedrapki lub skarpetki (do założenia na rączki)
  • mała paczka (ok. 20 sztuk) jednorazowych pieluch dla noworodków (newborn)
  • niemowlęcy ręcznik kąpielowy (z kapturkiem)
  • delikatne mydło
  • nawilżane chusteczki do przemywania pupy
  • maść do pupy

Uwaga! Listę można pobrać też w wygodnej formie do wydrukowania. POBIERZ LISTĘ DO SZPITALA

Masz pytania w sprawie porodu? Zachęcamy do przeczytania poradnika UltraMedica: Poród bez tajemnic. Praktyczny poradnik dla mam. 

Ciąża to wyjątkowy czas w życiu kobiety, ale i okres wielu wątpliwości, pytań i niepewności. Niezwykle ważne w tym czasie jest stałe wsparcie lekarza położnika, który z troską i uwagą opiekuje się przyszłą mamą aż do dnia porodu. W Centrum Zdrowia Kobiety UltraMedica kobiety w ciąży mogą liczyć na najlepszą i kompleksową opiekę lekarzy położników.

W ramach opieki UltraMedica zyskasz:

  • kompleksowe prowadzenie ciąży przez specjalistów położników pracujących w warszawskich szpitalach
  • badania USG 2/3/4 D ciąży wykonywane TYLKO przez certyfikowanych specjalistów
  • badania prenatalne oraz laboratoryjne
  • szkołę rodzenia
  • poradnię laktacyjną.

Chcesz dołączyć do mam pod opieką UltraMedica i spać spokojnie w ciąży, w pewności, że Ty i maluch jesteście pod stałą kontrolą lekarza? Zadzwoń! 

Lek. Aleksandra Pernak

Posted on by Katarzyna Stroińska

Obszary działalności:

Doświadczenie:

Ukończyła Wydział Lekarski Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego.

Obecnie jest rezydentką Zakładu Radiologii Szpitala Klinicznego Dzieciątka Jezus w Warszawie.
Jest członkinią Europejskiego Towarzystwa Radiologicznego.

Kontakt

Masz pytania? Chcesz się zapisać na wizytę?
Zadzwoń lub napisz do nas. Odpowiadamy na wszystkie wiadomości.

Masz pytania? Zadzwoń

22 732 24 86
518 447 748

Zapisz się on-line!

info@umedica.pl
Zapisy on-line