ginekolog | Ultramedica

Ciąża pozamaciczna – nietypowe objawy, które powinny zaniepokoić

Posted on 8 września 20248 września 2024 by Katarzyna Stroińska

Ciąża pozamaciczna – jak ją rozpoznać? Jako ginekolog spotykam się z różnymi przypadkami ciąż, w tym także niestety ciąż pozamacicznych. To poważna sytuacja, która może stanowić zagrożenie dla zdrowia i życia kobiety, dlatego warto wiedzieć, jakie objawy mogą na nią wskazywać i kiedy natychmiast zgłosić się do lekarza.

Co to jest ciąża pozamaciczna?

Ciąża pozamaciczna (zwana również ektopową) powstaje, kiedy zapłodniona komórka jajowa nie zagnieżdża się w macicy, jak ma to miejsce w przypadku prawidłowej ciąży. Zamiast tego, zarodek najczęściej rozwija się w jajowodzie, rzadziej w jajniku, szyjce macicy lub jamie brzusznej. Taka ciąża nie ma szans na prawidłowy rozwój i jest poważnym zagrożeniem dla zdrowia kobiety.

Jak dochodzi do powstania ciąży pozamacicznej?

Do ciąży pozamacicznej dochodzi, gdy zapłodniona komórka jajowa nie dotrze do macicy. Często przyczyną jest uszkodzenie jajowodu, które może wynikać z wcześniejszych infekcji, stanów zapalnych, blizn po operacjach lub endometriozy. Czasem jednak trudno jednoznacznie wskazać przyczynę. Ciąża pozamaciczna nie jest bardzo częstym zjawiskiem, stanowi bowiem około 1-2% wszystkich ciąż. Co ważne – ryzyko wzrasta u kobiet, które miały problemy z płodnością, stosowały metody zapłodnienia pozaustrojowego, lub przeszły operacje w obrębie jamy brzusznej.

Typowe i nietypowe objawy ciąży pozamacicznej, czyli co powinno zaniepokoić?

Typowe objawy ciąży pozamacicznej są podobne do tych, które występują w początkowej fazie każdej ciąży. To między innymi brak miesiączki, pozytywny test ciążowy, a czasem także mdłości. Jednak pojawiają się też charakterystyczne sygnały, które mogą sugerować, że coś jest nie tak:

silny, jednostronny ból brzucha, który z czasem może się nasilać;
krwawienie lub plamienie z dróg rodnych;
zawroty głowy, omdlenia.

Nietypowe objawy mogą być trudniejsze do rozpoznania, zwłaszcza jeśli nie są bardzo nasilone. Kobiety zgłaszają czasem ból barków, który wynika z podrażnienia nerwu przeponowego (jest to efekt krwawienia wewnętrznego). Czasem ból brzucha jest lekki, nie daje wyraźnych, niepokojących sygnałów, że coś jest nie tak, co może opóźniać diagnozę. Dlatego każdy ból brzucha, który pojawi się przy jednoczesnym opóźnieniu miesiączki, a także wszelkie nietypowe krwawienia, należy skonsultować z lekarzem.

Kiedy pojawiają się pierwsze objawy ciąży pozamacicznej?

Pierwsze objawy mogą pojawić się między 4. a 12. tygodniem ciąży. Najczęściej są to bóle w podbrzuszu i krwawienia, które mogą być mylone z nieprawidłową miesiączką. Dlatego warto zwracać uwagę na wszelkie nietypowe symptomy i nie lekceważyć nawet lekkiego krwawienia w początkowych tygodniach ciąży.

Co zrobić, jeśli podejrzewamy ciążę pozamaciczną?

Jeśli masz podejrzenia, że coś może być nie tak, przede wszystkim nie zwlekaj z wizytą u lekarza. Szybka reakcja jest kluczowa, ponieważ w przypadku pęknięcia jajowodu może dojść do groźnego dla życia krwawienia wewnętrznego. Zgłoś się na konsultację szczególnie, jeśli masz pozytywny test ciążowy, a jednocześnie odczuwasz ból brzucha lub masz krwawienie.

Jak diagnozuje się ciążę pozamaciczną?

Przede wszystkim ginekolog wykona badanie USG. Na wczesnym etapie ciąży ektopowej nie zawsze widać zarodek poza macicą, ale specjalista może ocenić, czy ciąża rozwija się prawidłowo w macicy.

Oprócz tego, na nieprawidłowości może wskazywać poziom hormonu beta-hCG (hormonu ciążowego) we krwi. W normalnej ciąży stężenie beta-hCG powinno się podwajać co 48-72 godziny, szczególnie w pierwszych tygodniach. Natomiast w ciąży pozamacicznej wzrost beta-hCG jest zazwyczaj wolniejszy. Wartość beta-hCG poniżej 1500-2000 mIU/ml, przy braku widocznej ciąży w macicy podczas badania USG, może wzbudzać podejrzenie ciąży ektopowej.

W przypadku podejrzenia ciąży pozamacicznej, lekarz może także wykonać laparoskopię – mało inwazyjne badanie, które pozwala bezpośrednio ocenić stan narządów rodnych.

Co zrobi lekarz, jeśli stwierdzi ciążę pozamaciczną?

Jeśli diagnoza potwierdzi, że ciąża rozwija się poza macicą, lekarz może zaproponować kilka opcji postępowania, zależnie od stanu pacjentki. W początkowych stadiach czasem możliwe jest leczenie farmakologiczne, które powoduje zatrzymanie rozwoju ciąży i jej wchłonięcie przez organizm. Jeśli ciąża pozamaciczna jest bardziej zaawansowana, konieczna może być interwencja chirurgiczna, najczęściej laparoskopowa, która polega na usunięciu zarodka.

Ciąża pozamaciczna to poważna, ale stosunkowo rzadka komplikacja. Kluczowe jest szybkie rozpoznanie i odpowiednie leczenie, aby uniknąć poważniejszych powikłań zdrowotnych. Pamiętaj! Warto słuchać swojego ciała i nie bagatelizować nietypowych objawów.

Agnieszka Osińska, specjalista ginekolog, endokrynolog

Mięśniaki macicy: 13 pytań od pacjentek, odpowiada ginekolog

Posted on 25 sierpnia 202425 sierpnia 2024 by Katarzyna Stroińska

Mięśniaki macicy to jedne z z najczęstszych schorzeń ginekologicznych, występują nawet u 70% kobiet w wieku rozrodczym. Często pozostają niewykryte, ponieważ nie zawsze wywołują objawy. W większości przypadków są jednak źródłem różnych dolegliwości, które znacząco wpływają na jakość życia. Odpowiem dziś na Wasze najczęstsze pytania dotyczące tej powszechnej dolegliwości kobiecej.

Czym są mięśniaki macicy?

Mięśniaki macicy to łagodne, nienowotworowe guzy. Mięśniak wygląda jak twarda, kulista masa i może być wyczuwalny podczas badania ginekologicznego, zwłaszcza jeśli jest duży. W badaniach obrazowych mają charakterystyczny wygląd – są dobrze odgraniczone od otaczających tkanek. Mięśniaki mogą mieć różne rozmiary – od kilku milimetrów do kilkunastu centymetrów. Co ważne i co budzi najwięcej lęków – nie są to zmiany złośliwe! Przemiana mięśniaka w raka jest niezwykle rzadka – występuje to w mniej niż 1% przypadków.

Dlaczego powstają mięśniaki?

Przyczyny ich powstawania nie są do końca znane, ale istotną rolę odgrywają hormony, zwłaszcza estrogeny, oraz predyspozycje genetyczne. Jeśli w Twojej rodzinie są kobiety z przypadkami mięśniaków, jesteś niestety bardziej narażona na ich wystąpienie.

Jakie są najczęstsze objawy mięśniaków macicy?

W przypadku wielu kobiet guzy długo pozostają bezobjawowe, co pozwala im na niezakłócony wzrost. Pacjentki, u których diagnozuję mieśniaki, narzekają przez wszytkim na:

obfite i przedłużające się miesiączki,
ból w podbrzuszu lub plecach,
uczucie ucisku na pęcherz lub jelita,
częste oddawanie moczu,
bolesne stosunki płciowe.

Mięśniaki mogą również powodować nietypowe objawy, na przykład wzdęcia, zaparcia czy przewlekłe zmęczenie.

Jedna z moich pacjentek, pani Anna, przez wiele miesięcy ignorowała nasilające się objawy. Zauważyła, że jej miesiączki stały się bardziej obfite, a ból brzucha podczas okresu coraz bardziej dokuczliwy, jednak tłumaczyła to sobie „taka już moja natura”. Wiecznie czuła się zmęczona, a przeciągające się i bardzo bolesne miesiączki powodowały dodatkowe obciążenie i złe samopoczucie. Zdecydowała się na wizytę u ginekologa dopiero, kiedy ból stał się nie do zniesienia. Okazało się, że przyczyną tych wszystkich dolegliwości były rosnące mięśniaki macicy. Jeden z nich miał już około 6 cm.

Jak rozpoznać, że to mięśniaki macicy?

Rozpoznanie mięśniaków zwykle opiera się na wywiadzie lekarskim oraz badaniu ginekologicznym. W celu potwierdzenia diagnozy wykonuję zazwyczaj USG przezpochwowe, które pozwala zobaczyć mięśniaki i ocenić ich wielkość oraz lokalizację.

Wyróżniamy trzy główne rodzaje mięśniaków w zależności od położenia:

Podśluzówkowe – rosnące w kierunku jamy macicy, mogą powodować najwięcej problemów, takich jak obfite krwawienia czy niepłodność.
Śródścienne – znajdujące się w ścianie macicy, często powodują ból i uczucie ucisku.
Podsurowicówkowe – rosnące na zewnątrz macicy, mogą uciskać sąsiadujące narządy.

Mięśniaki podśluzówkowe, ze względu na swoją lokalizację, mogą być najtrudniejsze do leczenia i niosą ze sobą największe ryzyko powikłań.

Jak diagnozowane są mięśniaki?

Diagnostyka mięśniaków opiera się głównie na badaniach obrazowych:

USG przezpochwowe – najczęściej stosowane, pozwala na dokładne zobrazowanie macicy.
Histeroskopia – badanie endoskopowe wnętrza macicy, pozwala na ocenę obecności mięśniaków podśluzówkowych.
Rezonans magnetyczny – rzadziej stosowane, ale niezwykle precyzyjne badanie, które pozwala na dokładną ocenę macicy i otaczających ją struktur.

Jak leczy się mięśniaki?

Leczenie mięśniaków zależy od ich wielkości, lokalizacji oraz objawów i jest kwestią bardzo indywidualną. Jakie są możliwości?

• Leczenie farmologiczne – stosujemy leki hormonalne, które mogą zmniejszyć rozmiar mięśniaków i złagodzić objawy;
• Embolizacja tętnic macicznych – polega ona na zamknięciu naczyń krwionośnych zasilających mięśniaka, co prowadzi do jego zmniejszenia;
• Chirurgiczne usunięcie mięśniaków znajdujących się wewnątrz jamy macicy.

Leczenie hormonalne zwykle trwa kilka miesięcy, a jego celem jest zmniejszenie rozmiaru mięśniaków i złagodzenie objawów. Niestety po zakończeniu terapii istnieje ryzyko nawrotu, dlatego ważne jest regularne odwiedzanie ginekologa celem sprawdzenia prawidłowego obrazu macicy.

Czy mięśniaki nawracają?

Niestety, mięśniaki mogą nawracać, szczególnie jeśli są związane z wysokim poziomem estrogenów. Leczenie hormonalne może pomóc w ich zmniejszeniu, ale po zaprzestaniu terapii mogą one ponownie się powiększyć.

Czy mięśniaki są niebezpieczne?

Większość mięśniaków nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla życia, ale mogą one powodować szereg uciążliwych objawów, z którymi trudno żyć jak np. obfite i bolesne miesiączki. W rzadkich przypadkach mięśniaki mogą prowadzić do poważniejszych problemów, takich jak niedokrwistość spowodowana nadmiernym krwawieniem, czy komplikacje w trakcie ciąży.

Czy mięśniaki obniżają płodność?

Mięśniaki mogą wpływać na płodność, szczególnie jeśli znajdują się wewnątrz jamy macicy (podśluzówkowe) lub są duże. Mogą one zaburzać proces zapłodnienia, implantację zarodka lub powodować problemy podczas ciąży.

Czy mięśniak jest wyczuwalny podczas stosunku?

W zależności od jego lokalizacji, mięśniak może być odczuwalny podczas stosunku, co może powodować dyskomfort lub ból u kobiety. W takich przypadkach ważne jest natychmiastowe skonsultowanie się z ginekologiem.

Jak szybko rośnie mięśniak?

Tempo wzrostu mięśniaka jest indywidualne i zależy od wielu czynników, takich jak poziom hormonów czy genetyka. Niektóre mięśniaki mogą rosnąć bardzo powoli – latami, inne mogą powiększać się gwałtownie w ciągu kilku miesięcy. Dlatego także ważne jest regularne profilaktyczne, odwiedzanie ginekologa, który wszelkie nieprawidłowości może zauważyć podczas badania USG. Umożliwi to szybkie wdrożenie leczenia i uniknięcie ingerencji chirurgicznej.

Jak wygląda operacja usunięcia mięśniaków?

Operacja usunięcia mięśniaków, czyli miomektomia, może trwać od około 1 do 3 godzin, w zależności od liczby, wielkości i lokalizacji guzów. Jest to zabieg przeprowadzany w znieczuleniu ogólnym, co oznacza, że pacjentka jest w pełni uśpiona i nie odczuwa bólu ani nie jest świadoma podczas operacji.

Po operacji pacjentka zazwyczaj musi pozostać w szpitalu przez kilka dni, aby lekarze mogli monitorować jej stan zdrowia i upewnić się, że wszystko przebiega zgodnie z planem. Pełne dojście do siebie po miomektomii może zająć kilka tygodni.

Jak każdy zabieg chirurgiczny, operacyjne usunięcie mięśniaków niesie ze sobą ryzyko powikłań, takich jak infekcje, krwawienia, uszkodzenie narządów wewnętrznych czy zrosty, które mogą wpływać na przyszłą płodność. Dlatego decyzja o operacji powinna być dobrze przemyślana i podjęta po konsultacji z lekarzem.

Pamiętaj, że regularne wizyty u ginekologa i kontrolne badania pozwalają na wczesne wykrycie i skuteczne leczenie mięśniaków. Zapraszamy do poradni ginekologicznej Ultramedica, gdzie znajdziecie fachową pomoc doświadczonych ginekologów.

Agnieszka Osińska, specjalista ginekolog, endokrynolog

Dlaczego nadczynność tarczycy w ciąży jest niebezpieczna?

Posted on 1 sierpnia 20241 sierpnia 2024 by Katarzyna Stroińska

Nadczynność tarczycy, zwana również hipertyreozą, to stan, w którym tarczyca produkuje zbyt dużo hormonów T3 i T4. W ciąży nadczynność tarczycy jest szczególnie niebezpieczna zarówno dla matki, jak i dla rozwijającego się maluszka.

Nadczynność tarczycy w ciąży – ryzyko dla mamy

Nadczynność w ciąży niesie za sobą ogromne ryzyko dla mamy. Najpoważniejszym jest przełom tarczycowy. To bardzo groźny stan, w którym hormony tarczycy skaczą do niebezpiecznego poziomu. Objawy to bardzo wysoka gorączka, szybkie tętno, nudności, wymioty, biegunka i dezorientacja. W najgorszych przypadkach może dojść do śpiączki lub nawet śmierci.

Inne niebezpieczeństwa to:

Wysokie ciśnienie krwi. Kobiety z nadczynnością tarczycy mogą mieć problemy z nadciśnieniem w ciąży, co może prowadzić do stanu przedrzucawkowego. To stan, w którym wysokie ciśnienie krwi i inne problemy mogą być niebezpieczne zarówno dla mamy, jak i dla dziecka.
Przedwczesny poród. Nadczynność tarczycy zwiększa ryzyko wcześniejszego porodu. Dzieci urodzone przedwcześnie mogą mieć różne problemy zdrowotne i wymagają specjalistycznej opieki.
Zwiększone ryzyko poronienia. Niestety, nadczynność tarczycy zwiększa także ryzyko poronienia, zwłaszcza w pierwszych trzech miesiącach ciąży.

Naczynność tarczycy w ciąży – ryzyko dla maluszka

Dzieci mam z nadczynnością tarczycy często rodzą się z niską wagą. Może to prowadzić do różnych problemów zdrowotnych na początku życia i później. W niektórych przypadkach, dzieci mogą urodzić się z wrodzoną nadczynnością tarczycy, co jest wynikiem przenikania przeciwciał przez łożysko. Taki stan wymaga natychmiastowej opieki medycznej. Nadczynność tarczycy może zwiększać ryzyko różnych wad wrodzonych, takich jak problemy z sercem czy układem nerwowym.

Nadczynność tarczycy w ciąży – diagnostyka i leczenie

Ważne jest, aby nadczynność tarczycy była odpowiednio diagnozowana i leczona podczas ciąży. Zwykle robimy badania krwi, aby sprawdzić poziomy hormonów tarczycy (T3 i T4) oraz TSH. Czasem potrzebne są też badania obrazowe.

Leczenie nadczynności tarczycy w ciąży jest skomplikowane, ponieważ niektóre leki mogą przenikać przez łożysko i wpływać na dziecko. Zazwyczaj stosujemy najniższe skuteczne dawki leków przeciwtarczycowych, aby kontrolować objawy i zminimalizować ryzyko dla dziecka. Kluczowe jest jednak regularne monitorowanie zdrowia mamy i dziecka przez całą ciążę. Czasem potrzebna jest ścisła współpraca z endokrynologiem, ginekologiem i neonatologiem, aby wszystko przebiegło jak najlepiej.

Jeśli jesteś w ciąży i masz nadczynność tarczycy, skonsultuj się z lekarzem, aby ustalić najlepszy plan leczenia i monitorowania zdrowia. Regularne wizyty kontrolne i przestrzeganie zaleceń lekarza pomogą zminimalizować ryzyko i zapewnić zdrowy przebieg ciąży.

Dr Agnieszka Osińska, ginekolog – endokrynolog

Skąd u kobiety suchość pochwy? Ginekolog rozwiewa wątpliwości

Posted on 9 stycznia 20249 stycznia 2024 by Katarzyna Stroińska

Przeczytasz tutaj:

Suchość pochwy to powszechny problem, zwłaszcza u kobiet w okresie menopauzy, choć występuje również u młodszych pacjentek – z różnych powodów. Wiele kobiet wstydzi się przyznać do problemów z nawilżeniem pochwy w trakcie stosunku, co często prowadzi do unikania zbliżeń intymnych. Tymczasem może być to objaw problemów hormonalnych, efekt uboczny stosowania terapii w leczeniu innych chorób a także symptom przemęczenia i przewlekłego stresu. Ważne, by nie bagatelizować tej przypadłości i szczerze porozmawiać o niej z lekarzem ginekologiem, który pomoże znaleźć skuteczne leczenie.

Kiedy mówimy o suchości pochwy?

Przede wszystkim podkreślmy, że suchość pochwy to nawracający stan, w którym błona śluzowa pochwy kobiety nie jest odpowiednio nawilżona. To nie pojedynczy przypadek, nie chwilowe dolegliwości tylko powtarzający się objaw – od tygodni, miesięcy. Może to objawiać się uczuciem pieczenia, swędzenia, dyskomfortem lub bólem podczas seksu. Przypadłość ta skutkuje także zwiększonym ryzykiem podrażnień i infekcji.

Dlaczego tak się dzieje? Suchość pochwy najczęściej kojarzona jest z niewystarczającym podnieceniem seksualnym, które wpływa na funkcje pochwy, w tym na produkcję śluzu ułatwiającego penetrację i zapewniającego komfort podczas stosunku. Jednak kiedy suchość pochwy występuje u kobiet, które są podniecone, zwykle „winne” są inne czynniki, takie jak zmniejszona produkcja estrogenów.

Przyczyny suchości pochwy

To właśnie niedostateczna produkcja estrogentów jest najczęstszą przyczyną tej przypadłości. W większości dotyczy ona kobiet w trakcie menopauzy, jednak absolutnie nie jest to regułą. Taka sytuacja może występować również u młodszych kobiet z innych powodów, np. jako skutek uboczny przyjmowanych lekarstw. Przyjrzyjmy się każdemu z potencjalnych powodów, jako że ustalenie przyczyny jest niezbędne we wdrożeniu odpowiedniego leczenia i wyeliminowaniu dolegliwości.

Suchość pochwy a karmienie piersią

Podczas karmienia piersią organizm kobiety zwykle produkuje mniej estrogenów, co ma wpływ na poziom nawilżenia pochwy. Gdy poziomy estrogenów są niższe, błona śluzowa pochwy może stawać się cieńsza i mniej elastyczna, co może skutkować suchością. Co ważne jednak, jest to sytuacja przejściowa. Poziomy estrogenów zazwyczaj powracają do normy po zakończeniu okresu karmienia piersią. Rozwiązaniem jest doraźne stosowania środków nawilżających.

Suchość pochwy w ciąży

W ciąży w ciele kobiety zachodzą różne zmiany hormonalne, w tym zwiększenie poziomu hormonów płciowych, takich jak estrogen i progesteron. Te zmiany mogą wpływać na zdrowie intymne i nawilżenie pochwy. Kobiety w ciąży mogą także doświadczać tej przypadłości z innych powodów, takich jak zmęczenie, stres, czy stosowanie niektórych leków.

Jeśli kobieta w ciąży odczuwa niedostateczny poziom nawilżenia, sprawiający jej dyskomfort, zaleca się skonsultowanie się z lekarzem. Lekarz może zaproponować bezpieczne dla kobiet w ciążt środki łagodzące objawy – na bazie wody, kwasu hialuronowego czy naturalnych olejów roślinnych. Otrzymamy je w aptece bez recepty.

Suchość pochwy w czasie menopauzy

Według statystyk, od 20% do 40% kobiet w okresie menopauzy doświadcza problemów z nawilżeniem pochwy. Wiele kobiet nie szuka pomocy medycznej z tego powodu, co oznacza, że rzeczywista liczba przypadków może być znacznie wyższa. Jest to zjawisko powszechne i związane ze zmniejszeniem produkcji estrogenów.

Rozwiązaniem są m.in. hormonalna terapia zastępcza (HTZ), leki zawierające estrogen (stosowane miejscowo lub ogólnie) oraz środki nawilżające. Terapia powinna być dobrana indywidualnie przez lekarza ginekologa z Poradni leczenia menopauzy.

Suchość pochwy w trakcie menopauzy — Odpowiednio dobrana terapia dla kobiet w trakcie menopauzy pozwoli na złagodzenie objawów.

Suchość pochwy jako skutek uboczny stosowanych lekarstw

Niedostateczne nawilżenie pochwy może być skutkiem ubocznym przyjmowania wielu różnych leków i jego wystąpienie należy skonsultować z lekarzem, który zalecił nam konkretną terapię. Warto zwrócić uwagę przede wszystkim na:

Leki przeciwhistaminowe, które przyjmujemy na alergię
Leki przeciwdepresyjne, zwłaszcza z grupy selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI)
Leki przeciwcukrzycowe
Leki przeciwbólowe, zwłaszcza te zawierające kodeinę
Leki antyhipertensyjne, stosowane w leczeniu nadciśnienia, zwłaszcza beta-blokery
Antykoncepcja hormonalna, zwłaszcza leki zawierające niskie dawki estrogenów
Leki przeciwgrzybicze stosowane długotrwale

Suchość pochwy a stres i zmęczenie

Problemy ze współżyciem i niedostateczne nawilżenie okolic intymnych bywa objawem wynikającym ze stresu i zmęczenia, powodując obniżoną produkcję śluzu pochwowego i zmniejszone libido. Kortyzol – hormon stresu bezpośednio wpływa na produkcję estrogenów, które są kluczowe dla zdrowia pochwy. Stres może także prowadzić do zwiększonego napięcia mięśniowego, w tym mięśni dna miednicy i utrudniać nawilżenie pochwy.
Rola stresu i przemęczenia w ustaleniu powodów suchości pochwy jest zdecydowanie niedoceniana. Techniki relaksacyjne, odpowiednia ilość snu, wypoczynku oraz aktywność fizyczna są receptą nie tylko na zdrowe i dłuższe życie, ale także na satysfakcjonujące życie intymne.

Suchość pochwy a inne choroby

Kłopoty z nawilżeniem pochwy mogą być objawem różnych chorób i stanów zdrowotnych. Poniżej kilka chorób, w których suchość pochwy może występować jako objaw towarzyszący:

Zespół Sjögrena – choroba autoimmunologiczna, w której układ odpornościowy atakuje gruczoły wydzielania
Cukrzyca – wysoki poziom cukru we krwi może prowadzić do zmniejszenia nawilżenia błony śluzowej
Nadczynność tarczycy
Inne choroby autoimmunologiczne takie jak toczeń rumieniowaty układowy czy reumatoidalne zapalenie stawów
Choroby neurologiczne – takie jak neuropatia cukrzycowa czy stwardnienie rozsiane, mogą wpływać na funkcje nerwowe kontrolujące wilgotność pochwy
Infekcje pochwy, zwłaszcza przewlekłe lub nawracające

Leki i sposoby na suchość pochwy

Omówiłam najczęstsze powody braku odpowiedniego nawilżenia pochwy, przyjrzyjmy się teraz metodom leczenia. Zależą one oczywiście od przyczyn objawu, jednak w każdym wypadku warto wdrożyć leczenie objawowe – środki nawilżające.

Oto kilka metod, które mogą pomóc w łagodzeniu suchości pochwy:

Stosowanie nawilżaczy w formie kremów, żelów czy kapsułek, dostępnych bez recepty (przed stosunkiem lub w codziennym użytkowaniu), najczęściej zawierających kwas hialuronowy.
Leki hormonalne – przypadku suchości pochwy spowodowanej spadkiem poziomu estrogenów, lekarz może zalecić hormonalną terapię zastępczą (HTZ). Mogą to być kremy, plastry, czy tabletki zawierające estrogen, które pomagają przywrócić odpowiednie nawilżenie.
Naturalne oleje roślinne – takie jak olej kokosowy czy olej jojoba, mogą być stosowane jako nawilżacze pochwy.
Unikanie mydeł o silnym działaniu chemicznym, środków antybakteryjnych, perfumowanych produktów higieny intymnej oraz irygacji pochwy.
Zmiana leków – jeśli suchość pochwy jest skutkiem ubocznym stosowania określonych medykamentów.
Regularna aktywność seksualna, która pomaga w utrzymaniu elastyczności pochwy i stymuluje produkcję naturalnych substancji nawilżających.

Każda kobieta jest inna, więc skuteczność różnych środków może się różnić. Ważne jest, aby nie bagatelizować tej dolegliwości i skonsultować się z lekarzem, aby uzyskać właściwą opiekę i wsparcie.

Dr Agnieszka Osińska, specjalista ginekolog, endokrynolog

Grzybica pochwy – jak najszybciej ją wyleczysz? Radzi ginekolog

Posted on 26 listopada 202327 listopada 2023 by Katarzyna Stroińska

Grzybica pochwy, znana również jako kandydoza pochwy, to powszechnie występujące schorzenie kobiece spowodowane nadmiernym rozwojem drożdżaków z rodzaju Candida. Jest jednocześnie najczęstszym powodem, dla którego kobiety odwiedzają lekarza ginekologa.

Przyczyny powstawania grzybicy pochwy

Oto kilka czynników, które mogą przyczynić się do rozwoju kandydozy pochwy:

Antybiotyki, które mogą zaburzyć naturalną równowagę bakteryjną w pochwie, sprzyjając wzrostowi grzybów, w tym Candida. Podczas antybiotykoterpaii pamiętaj o osłonowych probiotykach!
Osłabiona odporność – na przykład w wyniku chorób, stresu, zmęczenia czy terapii immunosupresyjnej.
Zmiany hormonalne, takie jak te występujące w ciąży, podczas stosowania antykoncepcji hormonalnej, menstruacji czy menopauzy, mogą wpływać na środowisko w pochwie.
Cukrzyca – zwłaszcza gdy poziomy glukozy są niekontrolowane. Drożdżaki często rozwijają się w środowisku bogatym w cukry.
Niewłaściwa higiena – czyli nadmierna higiena(!), używanie perfumowanych mydeł czy innych substancji chemicznych w okolicy intymnej może zakłócać naturalną równowagę bakteryjną i sprzyjać rozwojowi grzybów.
Noszenie obcisłej, nieprzewiewnej bielizny, zwłaszcza połączone z długotrwałą wilgocią, stwarza sprzyjające warunki dla rozwoju grzybów.
Stosunek płciowy. Grzybica pochwy nie jest chorobą przenoszoną drogą płciową, jednak stosunki płciowe mogą wpływać na równowagę bakteryjną w pochwie. Infekcji sprzyjają otarcia czy podrażnienia.

Grzybica pochwy – objawy

Właściwe rozpoznanie grzybicy pochwy jest kluczowe w doborze odpowiedniego leczenia. Najczęstsze objawy, które mogą sugerować obecność drożdżycy w okolicach intymnych:

swędzenie pochwy (intensywne i dokuczliwe),
pieczenie pochwy,
zaczerwienienie i podrażnienie pochwy,
upławy, biała wydzielina z pochwy – najczęściej z grudkami, przypominająca serwatkę – określana przez pacjentki najczęściej jako „serowata wydzielina z pochwy”,
nietypowy, nieprzyjemny zapach z pochwy,
ból lub dyskomfort podczas seksu,
ból i pieczenie przy oddwaniu moczu.

Zapach z pochwy przy grzybicy

Zapach pochwy podczas infekcji jest jednym ze wskaźników, które pozwalają na zaklasyfikowanie infekcji jako pochodzenia grzybiczego lub bakteryjnego. Kobiety opisują zapach pochwy związany z grzybicą różnorodnie, ale najczęściej określają go jako: nieświeży, kwaśny lub „chlebowy”. Podczas infekcji bakteryjnej kobiety mówią częściej o „rybim zapachu z pochwy”, intensywnym i nieprzyjemnym, łatwo wyczywalnym nawet przez spodnie.

Leki bez recepty na grzybicę pochwy

Jeśli zdarzy się Wam infekcja, czyli pojawiło się pieczenie, swędzenie, ból lub nieprzyjemny zapach – warto od razu zapisać się do ginekologa. Tylko nieliczne środki dostępne bez recepty w aptece to leki, które mogą pomóc i zahamować infekcję – na wczesnym stadium.
W przypadku zakażenia grzybiczego, w pierwszym etapie infekcji, pomocne będą leki dostępne bez recepty zawierające:

Klotrimazol
Azotan fentikonazolu

Jeśli objawy po 3-4 dniach nie znikają, udaj się do lekarza. Niewyleczona grzybica będzie z pewnością nawracać. Jeśli upławy mają intensywny, rybi zapach, a wydzielina jest biaława – wodnista od razu idź do ginekologa. To najprawdopodobniej bakteryjna infekcja intymna wymagająca podania konkretnych antybiotyków.

Leki na grzybicę pochwy

W przypadku leczenia grzybicy pochwy zazwyczaj stosuje się leki miejscowe, takie jak kremy, maści czy czopki dopochwowe, które bezpośrednio docierają do obszaru zakażenia. Tabletki doustne (antygrzybicze) są zalecane w przypadku cięższych lub nawracających infekcji.

Ważne jest, aby skończyć całą przepisaną kurację, nawet jeśli objawy zaczynają ustępować, aby zapobiec ponownemu wystąpieniu infekcji.

Oto kilka najskuteczniejszych leków na grzybicę pochwy wydawanych na receptę przez lekarza ginekologa:

Flukonazol: silny lek przeciwgrzybiczy w postaci doustnej, często przepisywany na jedną dawkę.
Klotrimazol: dostępny w postaci kremu, globulek dopochwowych i tabletek doustnych. Działa miejscowo i powinien być stosowany przez minimum 7 dni.
Mikonazol: jest dostępny w różnych formach, takich jak krem, globulki dopochwowe i tabletki doustne. Działa miejscowo i jest stosowany przez minimum 7 dni.
Nystatyna: skuteczny antybiotyk stosowany jako krem lub maść zewnętrznie lub w postaci czopków dopochwowych.

Czy partner kobiety ma przyjmować leki na grzybicę pochwy?

W przypadku grzybicy pochwy zazwyczaj nie jest konieczne leczenie partnera seksualnego. Grzybica pochwy nie jest uznawana za chorobę przenoszoną drogą płciową, a głównym źródłem zakażenia jest własna flora drożdżakowa organizmu kobiety. Co jednak istotne – podczas terapii należy zrezygnować ze stosunków seksualnych do czasu całkowitego wyleczenia.

Nieleczona grzybica pochwy

Nieleczona grzybica pochwy może prowadzić do różnych powikłań i negatywnie wpływać na zdrowie i komfort pacjentki. Przede wszystkim będzie skutkować nasileniem objawów, takich jak świąd, pieczenie, zaczerwienienie, opuchlizna oraz obfite i serowate upławy. Dużym ryzykiem jest także rozprzestrzenianie się infekcji – mogą pojawić się bolesne objawy ze strony układu moczowego czy zapalenie szyjki macicy.

Domowe sposoby na grzybicę pochwy

W internecie znajdziecie wiele domowych środków, uważanych za pomocne w łagodzeniu objawów grzybicy pochwy. Warto pamiętać jednak, że nie leczą one infekcji a jedynie pozwalają złagodzić objawy na czas leczenia.

Jak złagodzić swędzenie pochwy?

Probiotyki: produkty takie jak jogurt naturalny z aktywnymi kulturami bakterii, mogą być pomocne w przywracaniu równowagi bakteryjnej w pochwie.
Kąpiel sodowa: dodanie niewielkiej ilości sody oczyszczonej do ciepłej kąpieli może pomóc w złagodzeniu swędzenia.
Olejek z drzewa herbacianego. Kilka kropel tego olejku rozpuszczonego w nierafinowanym oleju kokosowym może być stosowane miejscowo, ale należy unikać nadmiernego stężenia.
Unikanie cukru i produktów przetworzonych. Grzyby Candida, które powodują grzybicę, lubią się rozwijać w środowisku bogatym w cukry. Ograniczenie spożycia cukru i produktów przetworzonych może pomóc w kontrolowaniu wzrostu grzybów.

Te metody nie zastępują profesjonalnej pomocy medycznej, a samodzielne leczenie może być nieskuteczne lub prowadzić do pogorszenia się stanu. Jeśli masz podejrzenia grzybicy pochwy, skonsultuj się z lekarzem.

Co powoduje grzybicę pochwy? — Spożywanie słodyczy i wysoko przetworzonego jedzenia stwarza idealne warunki do rozwoju grzybicy pochwy.

Nawracająca grzybica pochwy

Jeśli infekcje pochwy wracają regularnie mimo leczenia, warto przyjrzeć się bliżej powodom tej sytuacji. Najczęściej są to:

Niedostateczne leczenie lub przerwanie kuracji przed jej zakończeniem;
Częste stosowanie antybiotyków;
Osłabiony układ odpornościowy (stres, niewłaściwa dieta czy przewlekłe choroby);
Dieta bogata w cukry i przetworzone produkty spożywcze;
Zmiany hormonalne: ciąża, antykoncepcja hormonalna czy menopauza;
Nadużywanie produktów higienicznych w okolicach intymnych.

Jeśli doświadczasz nawracającej grzybicy pochwy, kluczowe jest skonsultowanie się z lekarzem ginekologiem, który zaleci leczenie, uwzględniając Twoje indywidualne uwarunkowania.

Zapobieganie grzybicy pochwy

Znane przysłowie mówi: lepiej zapobiegać, niż leczyć. Oto kilka prostych zasad, dzięki którym unikniesz nieprzyjemnych dolegliwości, które zna każda z nas.

Higiena – okolice intymne myj wodą z mydłem i tylko „z zewnątrz” (ważne, by nie zaburzać naturalnej floty bakteryjnej wewnątrz pochwy) oraz – co ważne – „od przodu do tyłu”
Bielizna – na co dzień najlepsza jest bawełniana
Piżama – nie noś w nocy obcisłych majtek, wybierz luźne piżamy, koszulki lub śpij nago
Ubranie – obcisłe spodnie sprzyjają infekcjom, warto nosić luźniejsze a także spódnice i sukienki
Priobiotyki – jedz jogurty, kefiry kiszonki, które wpływają pozytywnie na florę bakteryjna pochwy
Wkładki, podpaski – w trakcie okresu często wymieniaj podpaski i tampony, w środku cyklu unikaj noszenia codziennie wykładek higienicznych

Dr Agnieszka Osińska